'Wachten duurt lang lang lang, wat duurt dat wachten lang.' Bert en Ernie zongen het ooit al, op een voor ondergetekende klassiek geworden kinderliedje. Zinnen die met gemak ook van toepassing zijn op dEUS. Want het was de afgelopen jaren stil rond het vlaggenschip van de moderne Belgische rock. Angstig stil. Natuurlijk, we kennen allemaal de verhalen: Tom Barman gaf in de zes jaar sinds 'The Ideal Crash' aan een multitalent te zijn, door het regisseren van een geslaagd filmmozaiek ('Any Way The Wind Blows'), het opzetten van technoproject Magnus en het ondernemen van enkele fraaie akoestische toers met Guy Van Nueten. Maar ook rond de overige dEUS-leden viel het nodige te melden: bassist Danny Mommens brak internationaal door met zijn kitscherige electro-project Vive La Fete, terwijl tweede gitarist Tim Vanhamel die met zijn nieuwe band Millionaire al gauw werd geadopteerd door de Queens Of The Stone Age. Alleen van Jules DeBorgher, drummer van het eerste uur, ontbreekt sinds het prima comeback-tourtje van zomer 2002 ieder spoor. Op zijn plaats zit sindsdien Stéphane Misseghers, voorheen Soulwax. Maar gelukkig, ineens was daar vorig jaar weer even het moment van opstanding: dEUS liet weer even van zich horen. Eerst via een matig concert op Lowlands, later gevolgd door het opvallende bericht dat ook Mommens en gitarist Craig Ward de groep hadden verlaten. Hun vervangers waren Alain Gevaert, ex-Arno, op bas en niemand minder dan Mauro Pawlowski, ooit het brein achter de onvolprezen Evil Superstars, op gitaar. Een try-out-concert in Breda liet er in het najaar weinig misverstanden over bestaan: dEUS had weer pit, rockte weer - van alle kanten zelfs - en had ineens weer een toekomst voor zich. Wie had dat gedacht! Reikhalzend werd door iedere muziekminnende twintiger dan ook weer uitgekeken naar Pocket Revolution, dEUS' pas verschenen vierde. En hoewel de ontvangst daarvan stukken beter te noemen is dan de plaat zelf, toont Pocket Revolution wel weer genoeg momenten van venijn en klasse. En na het zien van het uitverkochte Tivoli-concert, mag al helemaal gesteld worden: dEUS is weer helemaal op de rails. Natuurlijk, het moet gezegd: er valt genoeg op de uitgestelde show aan te merken. Zo is het voorgeprogrammeerde karakter van dEUS anno 2005, in vergelijking met oude shows jammerlijk te noemen. Ging de band er ten tijde van de eerste twee albums nog prat op nooit een setlist te gebruiken, tijdens de Pocket Revolution-tour klinkt ieder concert precies hetzelfde. Wie er niet bij was in Tivoli, hoeft alleen maar op de link naar het recente Brussel-concert te klikken, om te weten hoe het klonk. En gesproken over deze setlist: ook de volgorde van de gespeelde songs (Nothing Really Ends halverwege de set, in plaats van in de toegift) zou wel eens stukken effectiever kunnen. Maar maakt dit alles dat dEUS tegenwoordig op de planken aan relevantie heeft verloren? Welnee! Want wie tijdens de sfeervolle opener Pocket Revolution naar het podium kijkt, ziet in de eerste plaats een complete frontlinie. Vier man sterk, de in overall gestoken Barman en de altijd cool ogende Pawlowski in de hoofdrollen. Violist/toetsenist Klaas Janszoons vult de details in, terwijl bassist Alain Gevaert, ogend als de noeste fabrieksarbeider die op het podium eens even flink uit zijn bovenste kan gaan, ondertussen de ene na de andere groovende partij neerlegt. De rangen zijn gesloten: dEUS in 2005-bezetting is in de eerste plaats een strak ingespeelde, stabiele machine met enkele fantastische muzikanten. Geen speld tussen te krijgen. Alleen ligt in dat laatste ook precies het zwakke punt van dEUS anno nu: de band houdt het soms te strak. Na een bevlogen begin, lijkt de onverschilligheid er in Tivoli halverwege de set in te sluipen. De machine, strak gedirigeerd door de verbeten ogende Barman, werkt immers toch wel. Maar op momenten dat de band loskomt, en Mauro, die als Evil Superstar dEUS in '96 nog eens volledig van het Tivoli-podium speelde, het op zijn heupen krijgt, kraait geen haan daar mee om. Songs als Sun Ra, Cold Sun Of Circumstance, Instant Street, Theme From Turnpike en Fell Off The Floor, Man lopen, net als toegift Suds & Soda, allemaal over van de sublieme momenten. Wanneer de stem van Barman het halverwege de eerste toegift Bad Timing jammerlijk te kwaad krijgt, rijst de vraag hoe lang zijn stembanden het tijdens de rest van de tour nog uithouden. Maar het zij hem vergeven: dat dEUS na jarenlang getob eindelijk weer op de rails staat, moge zonder meer een gedachte zijn om te koesteren. dEUS & Absynthe Minded Gezien: Tivoli Oudegracht, zondag 23 oktober 2005.