“Bang voor jou en bang voor mij Bang voor dood en bang voor pijn” Deze strofes uit ‘Bang’ van Doe Maar vatten at the close of every day's werk kernachtig samen. Het leven als een langgerekt uitstel van de dood; in de tussentijd doet de mens er alles aan om die periode plezierig door te komen; vermijding van pijn en verdriet staat voorop. Tegelijk is het de angst voor pijn en dood, die ons handelen stuurt en zin geeft. In die angst is de mens een zoekende figuur. Hoe, wat, waar, waarom? Het is dan ook weinig verwonderlijk dat religie, new-age of ietsisme als veilige en antwoordenbiedende haven gekozen worden. At the close of every day worstelt en komt boven tussen hun gevoelens van angst. Weet diep van binnen dat het antwoord in hun geloof ligt. Maar probeert niet te bekeren. Zelfs de voordracht Dave Eugene Edwards (Sixteen Horsepower, Woven Hand) blijft – wat mij betreft gelukkig – verre van de voet tussen de deur. Hij getuigt vol vuur en was gecharmeerd van de meer ingetogen getuigenis van het Nederlandse trio rond Minco Eggersman. En dus ging at the close of every day als voorprogramma voor Sixteen Horsepower door Europa. Een tocht die de groep geen windeieren gelegd heeft. Ze zijn net terug van een Spaans avontuur en spelen één show in Nederland. De garde liefhebbers is in groten getale komen opdagen, zodat de band in een welkom en warm bad valt. Op plaat wordt het bandgeluid ingekleurd met strijkers en toetsenpartijen, live kwijten de drie zich van rudimentair van hun taak: drum, bas, gitaar: klaar. Kaal wordt het bandgeluid echter nergens, daarvoor galmen vooral Axel Kabboord’s inventieve gitaarpartijen te welig in de rondte. Tel daarbij dat Eggersman meestentijds zachtjes met brushes de trommelvellen beroert en u begrijpt dat dit drietal niet handelt in het grote gebaar. Tindersticks, Arab Strap, Amerikaanse rootsrock en postrockelementen klinken door. Hoewel lichtelijk religieus van aard, ligt de tekstuele nadruk van at the close of every day – zeker wat hun laatste album ‘De Geluiden van Weleer’ betreft – verder vooral op weemoed, verlangen, liefde en nostalgie. In zijn sonore, weinig dynamische, soms zelfs een beetje mompelende stem verhaalt Eggersman (jawel, een specimen van de zeldzame soort der zingende drummers) bij tijd en wijle zelfs letterlijk over een vroeger dat beter was. Pittoreske beelden van dorpjes, boerderijen, dijken en een niet-aflatende fascinatie met water en de zee voeren de boventoon. Melancholie ligt op de loer, maar slaat nooit om in depressie. Iets meer dan een uur speelt at the close of every day wat op hun laatste cd “liederen ter ontspanning en bemoediging voor iedereen” heten. Klopt als een bus; zeker op de late avond, bij de overpeinzing van een lange dag, vormt at the close of every day een heerlijk onthaastende band. Muzikaal ontspannend en tekstueel bemoedigend in kleine, liefdevolle schetsmatige parels ter zingeving, lering en vermaak; dat alles gedreven door basale existentiële angst. Die cover van Doe Maar’s ‘Bang’ sloot immers niet voor niets de set af. at the close of every day Gezien: EKKO, zaterdag 29 oktober 2005