Als men aan Ierse popmuziek denkt, denkt men hier al snel aan Bono Vox en consorten. In Ierland denken ze echter al jaren vrij snel aan The Frames. Sinds de release van ‘Burn The Maps’ is deze band ook in Nederland langzaam een heldenstatus op aan het bouwen. Eerder dit jaar gaven ze nog concerten in een vrijwel uitverkocht Paradiso en waren ze een van de uitschieters op een verder bedroevend Pinkpop. Zondag was de eerste keer dat ze Utrecht aandeden, en dat mochten ze meteen doen in een uitverkochte Tivoli.

Dat frontman Glen Hansard weet hoe hij het publiek moet bespelen wordt vanaf de eerste seconde duidelijk. Ingetogen wordt van start gegaan met het ‘Keepsake’, Hansard zoekt contact met de mensen op de eerste rijen en kijkt ze strak aan. Violist Colm Mac An Iomaire voegt de juiste melodieën toe en zorgt voor het gewenste scherpe randje. Deze twee heren zijn overigens ook de enige twee leden uit de originele bezetting van The Frames. Dat de line-up meerdere keren gewijzigd is valt niet af te lezen aan de strakheid van de band. Tot in de punten is het spel verzorgd: The Frames lijken dan ook klaar te zijn voor de echt grote doorbraak.

Toen in 2001 de kale en intieme plaat ‘For The Birds’ uitgebracht werd had Hansard dit laatste vast niet meer gedacht. Hij dacht toen aan het opdoeken van de band, onverwacht bracht deze plaat hem echter de acceptatie bij de pers en - uiteindelijk - het grotere publiek. Van ‘For The Birds’ worden tegenwoordig vooral de iets luidere nummers gespeeld waardoor de show in Tivoli een sterk rockkarakter krijgt. Zelfs het folky nummer ‘Friends and Foe’ heeft voor de verandering een heftiger middenstuk gekregen. De band weet de energie van de nummers goed over te dragen op het publiek. Er zijn genoeg momenten waarop het publiek de gelegenheid krijgt om mee te zingen, waar de band meteen goed op inspeelt. Jammer is alleen dat deze publieksparticipatie vrijwel elke show identiek is, waardoor deze voor fans die de band vaker gezien hebben aan kracht verliest.

Doordat ook de oudere albums ‘Dance the Devil’ en ‘Fitzcarraldo in de set worden opgenomen, krijgt het publiek een aardig overzicht van het oeuvre van dit vijftal. Mooi is vooral dat de viool in elk nummer zijn stempel op de set drukt en ervoor zorgt dat The Frames niet vervallen in standaard poprock. En ook het krachtige stemgeluid van Hansard zorgt ervoor dat The Frames zich positief onderscheiden. Het nieuwe nummer ‘Leave’, als eerste toegift akoestisch gespeeld, is hopelijk geen indicatie van de richting die de band in de nabije toekomst opgaat. Deze valt duidelijk in de categorie ‘dertien in een dozijn’. Afsluiter ‘Fitzcarraldo’ vormt daarentegen weer een mooie afsluiter van deze rit door het Frames-repertoire. Die alleen net iets te rockend gebracht leek te worden.

The Frames Gezien: Tivoli Oudegracht, 13 november 2005