Er is genoeg om nieuwsgierig te zijn naar de cd van The Killerpigeons. Allereerst was er hun optreden op het Wildcardfestival in Utrecht. Daar stonden vijf heren op het podium die zichtbaar lol hadden in het maken van muziek en dat ook technisch goed uitvoerden. Daarnaast ziet hun recent uitgebrachte cd 'Travelled around' er professioneel uit en bevat deze - dat zie je zelden bij beginnende bands- maar liefst 16 nummers. Op naar de muziek op de cd ... Bij het horen van het eerste nummer 'My mind is fixed' hoor je dat er over de muziek wordt nagedacht en dat het met de techniek inderdaad wel snor zit. Het nummer gaat vergezeld van een eighties gitaargeluid en een goede leadzang en achtergrondkoortjes. De spanningsboog is niet al te sterk , maar het nummer nodigt het wel uit tot verder luisteren van het album. Maar hoe meer nummers je beluistert, hoe meer je gaat twijfelen over het 'songwriters'-talent van The Killerpigeons. Alhoewel de meeste nummers wel een paar aangename momenten bevatten, springen ze alle kanten op en het is moeilijk om de rust te vinden bij het beluisteren van dit album. De muzikanten in het overgrote deel van de liedjes werken elk op hun eigen stijl en ritme waardoor de nummers geen geheel vormen. De zanger Matthijs Begheyn gaat zichzelf vaak te buiten aan kopstemmen, die niet geheel zuiver zijn, geen kracht hebben en ook op de foute momenten in het nummer zitten. Enkele voorbeelden hiervan zijn 'Ditch the Bitch' en 'Ze is mooi'. Ook brengt hij tonen voort, die misschien grappig bedoeld zijn, maar helaas niet zo werken. Ze doen eerder afbraak aan de nummers. De snaarinstrumenten in de nummers 'Polish my nails' en 'Don't seem to do anything right' zouden benijdenswaardig klinken bij elk ander goed in elkaar gegoten nummer, maar komen hier de liedjes niet ten goede. Kortom, de samenvatting van het eerste deel van dit album: alle stijlen door elkaar heen en dat klinkt ronduit vervelend. Meer naar het einde toe, wordt de sfeer rustiger op de cd. De mannen lijken meer hun weg te vinden. Op de helft van het album, als vermoedelijk de meeste luisteraars zijn afgehaakt, lijkt ineens het tij te keren. De nummers 'Travelled around' en ' It's gotta be good' vormen een klein lichtpuntje in deze luistersessie. Hier zorgen de achtergrondkoortjes voor een aangename verlichting van de chaos. Het hoogtepunt van de cd ligt in de eerste tweeënhalve minuut van 'Blue Dots'. Onder leiding van een prachtige leadzang à la Chris Isaak weet de band hier een mooie donkere jaren tachtig sfeer neer te zetten. De kopstem is hier juist wel op zijn plek. En hoewel dit mooie moment wordt gevolgd door een onlogische versnelling, blijft de magie hangen. The Killerpigeons pretenderen zelf dansbare muziek te maken. Het album 'Travelled around' is naar mijn mening eerder een verzameling nummers zonder eigen stijl en ze is zeker niet dansbaar te noemen. Het is net alsof de losse bandleden in de snellere nummers wel een eigen dansbaarheid hebben, maar in het samenspel laten ze die dansbaarheid op een destructieve manier samenkomen. Hierdoor worden juist deze nummers vervelend om naar te luisteren. Deze heren kunnen het dus maar beter niet in de dansbaarheid zoeken, maar eerder in de rustigere liedjes. Hierin krijgen namelijk vooral de zanger, maar ook de achtergrondkoortjes en de snaarinstrumenten meer power.