Dj Spencer en Mathew Jonson van het Canadese Itiswhatitis-label zijn uitgenodigd door de organisatie van Full Spectrum, die zich tot doel heeft gesteld het Utrechtse publiek op te voeden in de ‘betere’ (lees: minder rechttoe rechtaan beukende) techno. Een nobel streven, maar de vraag is of dat doel is bereikt. Aan de opkomst ligt het in ieder geval niet: EKKO is aardig gevuld. Maar de volgorde van de sets is op zijn zachtst gezegd onhandig. Om 1.00 uur staat - na sets van huis-dj’s Bonner en Nuno Dos Santos - dj Spencer anderhalf uur geprogrammeerd. Daarna pas mag Mathew Jonson het podium op. Die volgorde is het grootste pijnpunt van de avond. Want ook al moge in Victoria - de thuisbasis van het Itiswhatitis-label - om half drie de avond pas echt losbarsten, in Utrecht-city is dat net te laat. Veel mensen gaan er dan ook vandoor tijdens het laatste half uur van de set van dj Spencer. Dit heeft helaas ook te maken met de kwaliteiten van deze dj. Spencer maakt de indruk van een chirurg die met een operatie bezig is: geconcentreerd en met een militaire precisie bouwt hij een set op zoals hij die vantevoren al uitgedacht heeft. In zichzelf gekeerd, en de helft van de tijd onder de tafel op zoek naar platen (of misschien wel uit pure verlegenheid), zet hij een performance neer waarbij de interactie met het publiek totaal ontbreekt. De beats zijn kaal en sober, en de gebruikte samples hebben een industriële sound. Op zijn best zou je het optreden ‘hypnotiserend’ kunnen noemen, op zijn slechtst ‘saai’. Zijn maatje Mathew Jonson - die het gehele optreden met een grote glimlach rechts op het podium staat - heeft door dat de zaal langzaam leegloopt en kan bijna niet wachten om het podium op te gaan om de avond te redden. Maar de overgang naar zijn set verloopt tot overmaat van ramp niet soepel. Er gaat iets mis met de techniek, waardoor je voor een paar seconden alleen links muziek uit de boxen hoort. Ze besluiten er dan maar geen overgang van te maken en er valt een korte stilte. Als Jonson begint te draaien staat er nog hooguit een man of vijftig in de zaal. De aanwezigen zijn dronken en uitgedanst, een enkeling is uitgelaten: de ware afterparty-sfeer. Maar het geduld wordt beloond: Jonson zet met behulp van Apple en sampler een fantastische set neer: verrassend, spannend en innovatief. Hij combineert invloeden vanuit de jazz, house, fusion en techno met de blijmoedige uitstraling van tv-kok Jamie Oliver. Met een vette mix van ‘Behind the Mirror’ - waarvan de baslijnen gedurende de hele set af en toe opduiken - weet hij de aandacht van de laatste aanwezigen volledig terug te winnen, en zelfs mensen uit het café naar de dansvloer te lokken. Concluderend kan ik alleen maar hopen dat deze man weer heel snel terugkomt naar Utrecht. Maar dan op prime time. Full Spectrum IV: Itiswhatitis Labeltour met Mathew Jonson en Dj Spencer Gezien: EKKO, vrijdag 25 maart 2005