The Dillinger Escape Plan liet gisteren geen twijfel over haar live-reputatie bestaan. Eerst nog een instrumentaal intro als bedrieglijk sfeervol begin. Maar toen ook zanger/ brulboei Greg Puciato op het podium verscheen brak inderdaad de hel los. En binnen een minuut verdween hij met een snoekduik in het publiek. Wat een opening. Intens en energiek? Het zijn understatements voor het maniakale en agressieve optreden dat de band gisteren gaf. Hangend over de rand van het podium laat hij de fans in zijn microfoon meebrullen. Vanaf de monitor ment hij met priemende vinger het volk. Dan weer loopt hij driftig heen en weer en lanceert zich via de zijwand weer terug naar het middenpunt. Spierbundel Puciato smeert de mathcore overtuigend in je gezicht. Er is geen ontkomen aan. Aarzelde je nog, dan trok de rest van de band je wel mee. Nooit heb ik iemand zo bezeten en agressief gitaar zien spelen als Ben Wienman. Dit is met recht de hardste muziek die ik ooit heb gehoord. Er is echter veel meer, dat The Dillinger Escape Plan bijzonder maakt. Namelijk hun onnavolgbare overgangen en ritmewisselingen. De band gaat met haar muziek zo met de hardcore- en metal-clichés aan de haal dat ze er een heel eigen genre van maken: mathcore. Soms neigen ze haast naar moderne jazz. Dit element kwam echter maar weinig uit de verf. Deels doordat de bas en drum veel te hard in de zaalmix stonden ten op zichte van zang en gitaren. Maar ook doordat de band ervoor koos om vol te gaan en alle registers open te zetten. Voorprogramma Textures hield wat meer de rem erop. Daardoor kwamen de nummers afkomstig van hun erg sterke debuutplaat 'Polars' helder en loeistrak naar voren. Ook zij stoppen veel experimentele tempowisselingen in hun thrashmetal. Hier en daar opengebroken door sfeervolle stukken met geslaagde samenzang van Erik Kalsbeek en gitarist Jochem Jacobs. Die afwisseling maakte hun hele set spannend tot het einde. Het publiek stond er aandachtig naar te luisteren, maar liet zich, op enkele warmdraaiende moshers na, niet opzwepen door de Brabanders. Daarvoor missen ze toch het fysieke geweld dat Dillinger ten toon spreidt. De gitaristen staan vaak loom te headbangen en zanger Erik Kalsbeek lijkt soms geen gepaste houding te kunnen vinden bij de thrashy stukken. Hoewel gedreven en niet zonder overtuiging komt het jonge Textures wat betreft de podiumpresentatie duidelijk meer uit de metalhoek. De hip en kort gekapte Amerikanen beschikten over de meer militante hardcore-houding. Daar leek een groot deel van het publiek dan ook op te wachten. En het kreeg de volle laag. Voor de rare twists en freaky riffs zette uw recensent eenmaal thuis nog maar even hun plaat op. The Dillinger Escape Plan & Textures Gezien: Tivoli, maandag 28 maart 2005