Nederlander Henk Hop (electronica en gitaar) en de Australische Luisa LaChouffe (zang) ontmoeten elkaar halverwege de jaren '90 in Nederland. In 2000 verhuizen ze naar Australië, waar ze werken aan experimentele korte filmpjes. Ze samplen echter ook alles wat los en vast zit en gebruiken de samples voor hun filmpjes. Op verzoek van een Nederlandse vriend maken ze een nummer voor een verzamelalbum ter gelegenheid van de geboorte van zijn kind, en vervolgens begint het duo onder de naam Headcollision met optreden in Sydney, Melbourne en omgeving. Will Reever op bas en Jo Meares op gitaar maken de groep compleet en halverwege 2004 levert Headcollision haar eerste EP op: 'Wish You Were There'. In december 2004 verhuist de groep vervolgens weer terug naar Midden-Nederland en wordt Eelco Bosman de nieuwe gitarist. De muziek van Headcollision valt na flink wat luisterrondes het beste te omschrijven als een botsing tussen de lieflijke droomelectronica-met-complexe-ritmes-en-fluisterstem van Múm en de electropop van een groep als Lali Puna. Maar het is gelukkig geen ernstige botsing, het lijkt allemaal prima af te lopen. Genoeg reden zelfs om alleen maar enthousiast van deze botsing te worden! EP-opener 'Coming home' begint direct met een prachtig ruimtelijk geluid dat naar mate het nummer vordert van steeds meer feedback en echo voorzien wordt. De vocalen van Luisa klinken echter erg direct en droog op de voorgrond, wat een vervreemdend effect oplevert. Headcollision slaagt er dan ook steeds goed in om een onconventioneel geluid neer te zetten, maar tegelijk ook niet te ver van het concept 'liedje' af te geraken. In 'Candidate for Bedlam' (Bedlam is een bijnaam voor het eerste gekkenhuis ter wereld) komt Luisa's stem van alle kanten op je af. Met en zonder vervorming, dan links, dan rechts, dan weer met een gigantische echo. Behoorlijk schizofreen, maar gezien de titel zal hier wel geen sprake van toeval zijn. De ondertoon in de nummers van Headcollision is echter altijd redelijk rustig, nooit opgefokt. Hoe snel de ratelende ritmes je af en toe ook om de oren vliegen. Het is ook voroal deze gelaagdheid die een hoop nummers interessant maakt. Het derde nummer, 'Departure', is voorzien van een effect dat op het complete nummer losgelaten lijkt te zijn. Zowel zang als gitaar en drums zijn flink door de mangel gehaald, wat overigens ook op het nummer 'Voyage of the Damned' nog doorzet. De laatste twee nummers van de EP, waaronder ook het eerdergenoemde 'geboortenummer', vormen samen een mooie afsluiting. Een rustig plingeltje, dromerige synthesizer, dit is muziek om eens lekker liggend op de bank met je ogen dicht te beluisteren. Hoewel het moeilijk is om je vinger er precies op te leggen, zet Headcollision door de verschillende nummers heen toch een duidelijke lijn uit op het plaatje. Ook is het een plaatje dat ik telkens weer opzet, om steeds weer verrast te worden. Ik ben dan ook erg benieuwd naar de volgende EP, getiteld 'Circle of Longitude', die op het punt van uitkomen staat. De eerste Europese optredens staan in ieder geval gepland in mei. Ga dat zien, ga dat horen! Headcollision - Wish You Were There Te zien: 4 mei met The Melted Men en Zola in dB's 11 mei met Sennen en Lushus in Winston, Amsterdam