Aan de voet van de Onze Lieve Vrouwentoren stond het hoofdpodium. Het diverse programma op het hoofdpodium bestond uit hiphop, rock, britpop, en trippop. Op het Utrecht-podium stonden vooral rock acts met als uitzondering de hiphop van HADRIE. Het doet een mens afvragen wanneer er eens plaats wordt geboden aan lokale metalhelden op de lokale festivalpodia. Het publiek daarvoor was tenslotte al aanwezig. Niet dat er op de programmering verder veel viel aan te merken. Publiekstrekkers Intwine, Racoon en Brainpower brachten wat van ze verwacht werd. Professionele optredens met genoeg ruimte voor de hits. Intwine sneed zichzelf echter lelijk in de vingers door van de single ‘Cruel Man’ een electrische en een akoestische versie te spelen. HADRIE bracht een hiphop set die sterk deed denken aan het werk van stadsgenoten D.A.C. Kale hiphopbeats, met Nederlandstalige teksten. Toen de cd-speler over begon te slaan vingen de rappers dit inventief op, door te beatboxen en te freestylen. De leden van Taxi to the Ocean hadden van het warme weer geen last en sprongen vrolijk op en neer op het door zon overgoten podium. De set begon desalniettemin rommelig, mede dankzij de onevenwichtige geluidsmix. Ook werden in deze beginfase telkens iets te veel ideeën in elk liedje gepropt. De band hervond zich halverwege de set. De subtiele klanken van hun laatste cd 'Sunday Longplay' bleven ver weg en Taxi to the Oceam walste met een zekere lompheid over het publiek heen. Aestrid was met hun dramatische Placebo-emopop enigszins misplaatst op de vroege avond. De jongens deden naarstig hun best, maar zanger/gitarist Bo Menning was bij tijd en wijlen amper te horen in het barre geluid. Terwijl Menning zich de longen uit het lijf zong, likte het publiek rustig aan zijn ijsjes. Little Sweet Lilly liet de fratsen van eerdere optredens gelukkig weg. Dus gelukkig geen introtape, overbodige covers of idiote hoofddeksels. Enkele nummers, zoals ‘What’s Hip?’ en ‘Wicked Witch’ sprongen er positief uit. Het gitaargeluid was dit keer ook een stuk voller. Al zorgden teveel niet-onderscheidende grungeliedjes op de setlist er helaas voor dat de aandacht van de luisteraar er niet continu bij bleef. Het was duidelijk dat het Stuck in a Day-label niet zomaar uit de lucht is komen vallen in Amersfoort. Op iedere hoek van het plein zaten groepjes goth-meisjes en punk-knulletjes. Die natuurlijk met een vies gezicht op een bankje gingen zitten toen D.A.C. haar succesvolle ‘Yo, Amersfoort!’-hosanna over de markt stortte. Vladimir trachtte een beetje contact met het publiek te maken met knullige praatjes in de trant van ‘goh, wat een mooi weer en wat is het gezellig.’ Hun dromerige, subtiele (op de goede momenten) en soms wat eenvormige (op de slechte momenten) liedjes konden op een bijna opmerkelijk enthousiasme rekenen. Deze band bleek naast haar memorabele optredens in de Nederlandse popzalen dan ook goed uit de voeten te kunnen op een openluchtfestival. Solo stond op het hoofdpodium met een volledige band. Technische problemen kenmerkten het optreden, al sloeg voorman Michiel Flamman zich er knap doorheen. Er kwamen een aantal nieuwe nummers voorbij en de zoete nummers gedijden goed bij het toegestroomde publiek. Hoogtepunt was zeker de afsluiter ‘Silence Falls’, met een glansrol voor toetsenist Simon Gitsels. Hoewel de toeschouwers bij alle emotionele exercities de hele dag beleefd hadden geklapt, werd pas echt duidelijk waar ze zin in hadden toen Snatchin’ Jenny het podium beklom; ouderwetse hardrock. Guns ‘N’ Roses in optima forma, met half ontblote leadgitarist en drummer, en een zanger met de juiste semi-nichterige poses. Voor het volledige plaatje zag de ritmegitarist er net wat te corporaal uit, maar de band deed precies waar een festival als Torenpop om vraagt en gaf op die manier zo’n beetje het beste optreden van de dag. Al met al oogde het gratis festival zeer professioneel en had het een sterke line-up in de aanbieding. Het nieuwe, tweede podium met regionale en lokale acts was een leuke toevoeging en zorgde ervoor dat het programma volkomen strak verliep. Een prestatie die je tegenwoordig nog maar zelden tegen komt. Een uitstekende line-up voor niks, een strakke, goed geoliede organistatie en ook nog eens heerlijke dropjes backstage; het was een mooie zaterdag in Amersfoort. Torenpop Gezien: Onze Lieve Vrouweplein, Amersfoort, zateradg 18 juni 2005