Voorprogramma Marike Jager overtuigt in De Helling wederom door haar volwassen stemgeluid, de lekkere bluesy melodieën en haar innemende presentatie. Ze lijkt de status van support-act zo langzamerhand ontgroeid. Sinds haar optreden op De Beschaving een jaar geleden klinkt ze nu met haar begeleidingsband in De Helling stukken uitgebalanceerder, overigens zonder dat dat ten koste is gegaan van haar charmante spontaniteit. Aan het eind van het optreden meldt ze erg uit te kijken naar het optreden van Feist, dus dat belooft wat voor de rest van de avond. De start van Feist wekt daarna inderdaad verwachtingen. De frêle Canadese zangeres begint haar optreden met een fraai stukje solozang, gevolgd door een subtiele ondersteuning van gitaar en trompet. Ook het tweede nummer mag er zijn: het ritmisch interessante ‘When I was a young girl’ is spannend van opbouw en lijkt de opmaat voor een boeiend concert. Leslie Feist heeft uiterlijk wel wat weg van PJ Harvey: klein, tenger, broos en met een veel te grote gitaar. Tijdens het optreden blijkt al snel dat de Canadese net als Harvey wel degelijk haar mannetje staat. Ze bestookt de zaal met geestige anekdotes en verleidt het publiek regelmatig tot het zingen van een tweede stem. Nee, met de presentatie is niks mis vanavond. Muzikaal begint er na het tweede nummer echter iets te wringen. Het is allemaal wel erg gestileerd en zoetjes. Slaapverwekkend wordt het nog net niet, maar spannend is anders. Moeilijk voor te stellen dat Feist ooit haar muziekcarrière begon in een punkband, als voorprogramma van The Ramones nota bene. Met de nodige fantasie is er van het rebelse uit die tijd nog iets terug te horen in de nummers, waarbij Feist zichzelf begeleidt op gitaar en allerlei trucjes uithaalt met een geluidsbox. Dan toont de Canadese zich wel degelijk een talentvol, bezield en bij vlagen experimenteel liedjesschrijver. Het zijn die vier of vijf nummers die het optreden van vanavond dan ook nog enig cachet geven. Wanneer haar band meespeelt, kabbelt het echter allemaal maar een beetje voort. De mix van bossanova en zoete consumptiepop is ongevaarlijk, mist urgentie en is daardoor nogal saai. Daarbij gaan de gladde samenzang, de weeïge trompet en het handgeklap van de muzikanten op den duur behoorlijk op de zenuwen werken. Sloompjes en vrijblijvend dreutelt het optreden zo een poosje verder. Totdat Feist besluit om weer in haar eentje in de spotlights te gaan staan. Dan wordt het opeens weer mooi. Schijnbaar achteloos improviseert ze over haar eigen opgenomen gitaar- en zangpartijen; momenten waarop ze wederom weet te intrigeren en te ontroeren. Jammer alleen dat die momenten te schaars zijn om van een geslaagd optreden te kunnen spreken. Wel gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de rest van de zaal daar anders over denkt. Door de liefdevolle ondersteunende zangpartijen van het publiek en de vele ‘We love you’s’ is de sfeer in De Helling bijna devoot te noemen. De muziek van Feist zelf zou met wat meer risico echter stukken interessanter worden. Feist en Marike Jager Gezien: Tivoli de Helling, donderdag 9 juni 2005