De tomeloze energie die Admiral Freebee-frontman Tom van Laere in EKKO toont, was hem zeker goed van pas gekomen als hij had gekozen voor een sportcarrière. Dat het vroegere tennistalent niet voor het tennis heeft gekozen, zullen de liefhebbers van Neil Young, Bob Dylan en Van Morrison niet betreuren. Van Laere ging voor de muziek en vernoemde zijn band naar een personage uit Kerouac’s ‘On the road’. Onlangs verscheen het tweede album van de Belgische band: ‘Songs’. Innovatief is Admiral Freebee niet echt, in tegenstelling veel andere Vlaamse bands. Het gebrek aan originaliteit wordt op het podium gecompenseerd door de energie en lef van het viertal dat moeiteloos de bomvolle zaal weet in te palmen. De flink behaarde Van Laere is een charismatische publieksmenner en een zelfverzekerd en overtuigend zanger, die bovendien soepeltjes laveert tussen expressieve brulpartijen en ingetogen gemompel in de trant van Howe Gelb. Het contrast is vanavond toch al groot tussen de robuuste rocksongs met weerbarstige gitaarsolo’s en kalm kabbelende liedjes als ‘Rebound love’, afkomstig van het titelloze debuut. In de stevige nummers gaat Van Laere doldriftig tekeer, in de bedaarde songs plukt hij ontspannen aan zijn snaren en blaast hij een melancholisch deuntje op zijn mondharmonica. Het schizofrene ‘Get out of town’ is representatief voor de vele stemmingswisselingen van vanavond. Niet echt verrassend voor iemand die in een interview met Oor zegt van zowel Bonnie Prince Billy als van Iggy Pop te houden. Admiral Freebee geneert zich allerminst voor een soort van pastiche op de jaren zeventig rockattitude, compleet met provocatief frontale gitaren, synchroon lopende solo’s en een staccato-drum. Van Laere heeft zelfs het lef om het opeengehoopte publiek te manen een stukje naar achteren te gaan zodat meneer tijdens ‘Lucky one’ alle ruimte heeft voor zijn Mick Jagger-imitatie. De enthousiaste zaal pikt het allemaal vanavond. Admiral Freebee toont bravoure op een aanstekelijke en sympathieke manier, ook al omdat Van Laere tussen de nummers door de beminnelijkheid zelve blijkt. Het stevige werk van de laatste cd voert de boventoon. En net op het moment dat je het gebeuk een beetje zat bent, komt de formatie doodleuk aanzetten met het bluesy en ingetogen ‘Hope alone’ met Van Laere achter de piano. Kolderiek wordt het als tijdens dat nummer plots een saxofonist en trompettist het plankier betreden. Ze blazen een paar noten en vertrekken vervolgens weer, vergelijkbaar met de passanten in ‘On the road’ die het verhaal in- en uitlopen. De passende afsluiter van de avond is een venijnige uitvoering van Iggy Pop’s 'I Wanna Be Your Dog'. Admiral Freebee Gezien: EKKO, woensdag 8 juni 2005