Television herdefinieert het begrip bloedeloosheid

Eens legendarische band klinkt tegenwoordig als Dire Straits

Melvin Wevers, ,

Eind jaren '70 legde het New Yorkse Television de blauwdruk voor de postpunk-beweging. Tegenwoordig lijkt frontman Tom Verlaine meer op een aftandse versie van Dire Staits-voorman Mark Knopfler. Spijtig hoe kenmerkend gitaarspel en een opvallend stemgeluid verloren kunnen gaan.

Eens legendarische band klinkt tegenwoordig als Dire Straits

De legendarische groep Television speelde een exclusieve Nederlandse show op de planken van het Utrechtse Tivoli. De band deed al eerder reünieshows om vervolgens weer uit elkaar te gaan, maar besloot dit jaar weer een handjevol concerten te geven. De hoogtijdagen vonden plaats eind jaren '70, met als absoluut hoogtepunt het album ‘Marquee Moon’ uit 1977. Op dit album laat de band een blauwdruk horen voor de latere postpunk-stroming. Een geslaagd amalgaam van blues, jazz, avant-garde en een snufje progrock. Het publiek in de grote Tivoli bestond voornamelijk uit fans van het eerste uur. De zaal was maar half gevuld, wellicht omdat een deel van de fanschare met kroost en caravan naar Zuid-Frankrijk vertrokken was. Een deel van de toegestroomde bezoekers verliet vroegtijdig het concert, veel anderen bezochten regelmatig het overvolle sanitaire gedeelte. Dit alles is exemplarisch voor de enorme bloedeloosheid die het overgrote deel van het concert kenmerkte. Het eens felle en snerpende stemgeluid van Tom Verlaine vertoont tegenwoordig meer overeenkomsten met het ‘middle of the road’ geneuzel van een generatiegenoot als Mark Knopfler. Op momenten waren er vlagen van Sonic Youth te horen, een doffe basklank aangevuld door sprankelend gitaarspel aangevuld met laag, valsig gemompel. Met de kanttekening dat Sonic Youth WEL nog steeds een randje heeft. Een groep die, net als Patti Smith en The Ramones, ooit een naam had in het New Yorkse CBGB-circuit was vanavond zelfs voor Arrow Classic Rock-begrippen nog te voorzichtig. Zoals verwacht werd het publiek op het eind getrakteerd op ‘Marquee Moon’. Heel even leek de band er zin in te krijgen, maar al snel bleken de heren ook het prijsnummer plichtmatig en zonder vuur af te werken. De instrumentbeheersing was nog wel aanwezig, de urgentie van de set was echter ver te zoeken. De impact en nasleep van hun grensverleggende muziek kreeg op die manier zelfs een wrange nasmaak. Het spelplezier lijkt vrijwel verdwenen, waarbij de gedachte groeit dat het de jongens om het geld gaat. Het spekken van de bankrekening, de directe aanleiding voor veel hedendaagse reünietours, werd zelden zo pijnlijk duidelijk. Television Gezien: Tivoli, vrijdag 15 juli 2005