Heel even dreigde het mis te gaan. In de nacht voorafgaand aan het Supernatural Funky Musique Festival kreeg het terrein een ongenadige hoosbui te verwerken, en ook daags na festival valt er flink wat regen in Utrecht. Maar op het festival zelf valt - tegen de weersverwachtingen in - geen druppel, het grootste deel van de dag schijnt zelfs de zon. En dat is maar goed ook, want regen en Supernatural zouden elkaar wel eens heel slecht kunnen verdragen. Frontman John Hughes van het Engelse Quantic Soul Orchestra merkte aan het eind van de avond met een typerend gevoel voor Britse ironie op: “We brought some sun with us.” Het goede weer was een van de essentiële onderdelen van de tweede editie van het Supernatural Festival. De eerste editie was een succes, de tweede editie was groter, drukker, en muzikaal spectaculair. De eerste vier uren wordt het publiek langzaam door diverse dj’s opgewarmd en wordt een poging gedaan de meren, die zich als gevolg van de zware regenval bij de Down Town en Rootdown Funk podia hebben gevormd, leeg te pompen. Het is een goed moment om het festivalterrein eens goed te bekijken. Want er is nogal wat veranderd: het festival is dit jaar gecentreerd rond de Paperdome, gelegen bij de Utrechtse wijk Parkwijk. Het futuristische sferische bouwwerk staat trots midden op het hoofdterrein, en de grashelling tegen de zijkant biedt een mooie blik op het open Down Town podium. In het gebouw is het Jazz it Up podium te vinden. Aan de andere kant van de Paperdome vinden we de World Latino tent, een stukje verder achter een rij bomen de fraaie Rootdown Funk tent. Ook wat betreft de aankleding is er een hoop te zien. Kleurrijke logo’s, jaren zeventig ontwerpen, en vooral heel veel symbolen. De dj’s in de Rootdown Funk tent staan bovenop een enorme stapel tv’s, waarop we Isaac Hayes zien in Blaxploitation klassieker ‘Truck Turner’. Op het podium wordt liefdevol neergekeken door een meters grote Pam Grier in haar glorietijd (een foto uit haar beroemde Playboy-serie). Net als vorig jaar zijn ordinaire frieten uit den boze. Aziatische maaltijden, broodjes mozzarella en wraps zijn er uiteraard wel. Hip drankje Carpe Diem is prominent aanwezig met power yoga en massage. Vorig jaar was Supernatural een knus klein festival, dit jaar is zowel het terrein als het bezoekersaantal flink gegroeid. Dat levert wel grotere rijen op bij bonnenkassa, broodjeskraam en toiletten, en aan de vaste festivalpesterijen ontkomen we niet: al uw verse krentenbollen mag u bij de ingang inleveren, en het dopje van uw flesje Spa Blauw blijft achter bij de bar. Deze kleine ongemakken ten spijt is het druk, maar niet té druk: bij de podia is steeds genoeg ruimte. Muzikaal is er meer dan genoeg te genieten. Vooral na 16:00 is op elk moment wel ergens iets te zien dat de moeite waard is. Het nieuwe Down Town podium groeit uit tot de hit van het festival. Het heet officieel een hiphoppodium te zijn, maar geen van de dj’s laat zich weerhouden door de grenzen van het genre. Dj’s Sjam, Illvester, Leroy, KC the Funkaholic, Spinna en A-Skillz geven stuk voor stuk blijk van een groot historisch besef, en wisselen de nieuwste hiphop af met oldschool classics, funk, afrobeat en dance. Ook het Rootdown Funk podium kan zich de hele dag verheugen in grote belangstelling. Al om 14:00 uur kan met Zap Mama de eerste hit genoteerd worden, de Amsterdamse funkband Lefties Soul Connection blijkt een uur later een ideale band voor dit festival. Naar het optreden van Bobby Byrd werd reikhalzend uitgekeken. Byrd was immers jarenlang de rechterhand van James Brown in de belangrijkste periode van diens carrière. Zijn solowerk is niet bepaald omvangrijk, en zijn show berust vrijwel geheel op het werk van James Brown. Byrd líjkt zelfs verdacht veel op zijn oude meester, met zijn steile haar en zijn smetteloze pak. Maar eerlijk is eerlijk, Byrd’s uitstekende Soul Power Band bakt de klassiekers een stuk bruiner dan Brown zelf, en als iemand aan de haal mag gaan met ‘Sex Machine’, dan is het wel Bobby Byrd. De gelukzalige grimas op zijn gezicht is bovendien ontwapenend. Van de aangekondigde Martha Reeves en Marva Whitney is overigens geen spoor, veterane Vicky Anderson is wél prominent aanwezig. Oldschool hiphopicoon Kurtis Blow begrijpt dondersgoed dat het aanwezige publiek naar hem komt kijken vanwege zijn belangrijke rol in de hiphopgeschiedenis: hij was immers de eerste rapper met een dik platencontract. Zijn optreden is dan ook een reis door de geschiedenis. Na een half uur houdt een deel van het publiek het voor gezien, en blijven de diehard hiphopfans over. Dat is het moment waarop Blow zijn grootste troef inzet: geflankeerd door drie beveiligingsmedewerkers rent hij naar het breakdance-podium dat midden tussen het publiek staat opgesteld. Onder aanmoediging van Blow laat de aanwezige breakdance-crew zien dat de old-school hiphop nog altijd voortleeft. Zoals het een goed festival betaamt zijn de hoogtepunten te vinden aan het einde. Want terwijl Kurtis Blow de fanatieke hiphoppers vermaakt en Quantic Soul Orchestra het tempo er flink in houdt, laten drum ’n bass veteranen LTJ Bukem en MC Conrad de Paperdome bijna ontploffen. Bukem heeft jaren terug drum ’n bass hoogstpersoonlijk naar een hoger niveau getild, maar laat zien met die verdienste absoluut geen genoegen mee te nemen. Quantic Soul Orchestra toont zich een bijzonder strakke en energieke funkband, oerblanke Britten of niet. Supernatural beoogt een publiek van kenners aan te spreken. Dat is een mooi streven, maar het grootste deel van de mensen komt vooral voor de sfeer en om gezien te worden, en heeft geen flauw idee van het programma. Eigenlijk is het een gemiste kans dat er geen festivalkrant was om de prachtige programmering beter onder de aandacht te brengen. Want een ding is zeker: uit de programmering en de aankleding blijkt een grote en oprechte liefde voor zwarte muziek. Tel daar de uitstekende sfeer bij op, en dan kan maar één conclusie getrokken worden: Supernatural Festival 1 was een succes, Supernatural Festival 2 was op bijna alle onderdelen beter. Supernatural Funky Musique Festival Gezien: Paperdome, Utrecht, zaterdag 30 juli 2005.