Ze bestaan nog: de weekharten die met hun notitieblokjes in de aanslag elk klein pijntje nauwkeurig optekenen. De dromers die op feestjes reden zien zich niet te vermaken. Gaat het goed, dan hoor je niets. Maar zet de dame er een punt achter, of wordt het verlangen hen te veel, dan is dat reden om die pijn publiekelijk te ondergaan. Ze doen boete op podia en op platen. Ze handelen in hartzeer. Je zou er haast verdrietig van worden. Een van die melancholici is Melvin Wevers, die onlangs onder de naam '...And the Bloody Hand' een vier nummers tellende debuut-EP uitbracht. Werd hij naar aanleiding van die EP eerder al gevraagd in het voorprogramma van Patrick Wolf, vandaag mag hij openen voor de Canadees Roger Dean Young. Wevers zet de toon voor de rest van deze zondagmiddag: haast zichtbaar gekweld brengt hij een zestal prachtig zwaarmoedige ballades. De intieme directheid van zijn perfomance dwingt iedere aanwezige tot stilte. Wevers heeft niet alleen het talent om melancholie uit te drukken in een aantal sterke songs in de traditie van Bright Eyes, de valsige snik in zijn stem maakt zijn performance doorleefd. Wevers geeft de emotie van het liedje de ruimte, zonder ook maar een moment te willen vermaken. In het huidige muzieklandschap van lege kreten en makkelijk rijm is de aandacht die Wevers aan zijn teksten besteedt ronduit een verademing. Hij kent het vocabulaire van de melancholie, en neemt je mee in een wereld van verlating, verlangens en twijfel. Waar Wevers hier en daar al wat timide naar voren komt, is dat nog meer het geval bij Excon. De band weet het publiek slechts sporadisch te betrekken bij wat er gebeurt op het podium, en dat is jammer voor een band die muzikaal zoveel in zijn mars heeft. Motor van het bandgeluid van Utrechtse nieuwe Excon is drummer Wouter Bosker, die met zijn expressieve, jazzy drumspel de band naar een hoger plan tilt. Bosker is een genot op zich, en lijkt ter plekke en per maat te besluiten hoe hij zijn drums zal inzetten. Bij Excon geef je je over aan een ingetogen reis, maar zonder garanties. En is dat niet de pracht van melancholie: het gevoel dat dingen niet af zijn. Of op zijn minst een beetje stuk. De wanorde blijkt nog completer te kunnen op deze zondagmiddag: Roger Dean Young met aanhang Tin Cup heeft veel weg van een allround zigeuner-ensemble. Young's entourage, bestaande uit een drummer, een 'handdrummer', een trompettist annex schud-ei-speler en een besnorde achtergrondzangeres, maken het gezelschap op het podium tot een bonte bedoening. Cowboy Roger Dean Young is een charmante, verlegen man, die met zijn melancholische ogen en mompelende stem verhalen vertelt over het leven van een plattelandsjongen in de grote stad. Het ene moment fluisterzacht, dan weer feestelijk, bijna carnavalesk, verhaalt hij over het moderne leven dat in zijn ogen een 'wasteland of dreams' is. Zijn weifelende stem valt prachtig samen met de achtergrondzang van Rebecca Till, die zo uit een van de weeïge achtergrondkoortjes van Leonard Cohen lijkt te zijn gestapt. Een broos trompetje breekt door, een kleine glimlach. Kan weemoed mooier op zijn plek vallen dan deze zonnige zondagmiddag? Roger Dean Young, Excon en ...And The Bloody Hand Gezien: dB's, zondag 10 juli 2005