Op de avond dat in Tivoli het legendarische Television - in originele bezetting - optrad, bewezen twee bands in dB's waarom de new wave, die Television hielp creëren, nog steeds invloedrijk is: je hoeft geen muzikale virtuoos te zijn om een onderhoudend optreden te geven. En met name Les Georges Leningrad bewees dat inventief gebruik van beperkte muzikale middelen juist heel effectief kan zijn. Voorprogramma Durk Attaturk trad deze avond slechts voor de helft op, omdat Floris van Bergeijk op vakantie was. Zijn muzikale partner Jelte Heringa - ook wel bekend als toetsenist van o.a. Glenister - begon het optreden met een minutenlang intro, waarbij de vraag 'Zijn jullie klaar voor Durk Attaturk?' op alle mogelijke manieren langskwam. De associatie met Rembo & Rembo was snel gemaakt, en de toon gezet. Slechts gewapend met een (overstuurd) orgel, een microfoon en een geluidsband, bracht Durk een zeer vermakelijk optreden. Het riep ook associaties met performances van kunstbewegingen als DaDa of Fluxus op, door de als mantra's herhaalde zinnetjes, of door een lied wat in het teken stond van gortenpap. Ondertussen ging Heringa zijn orgel energiek te lijf, op een gegeven moment zelfs door het, liggend op de grond, met zijn voeten te bespelen. Het optreden werkte onvermijdelijk op de lachspieren, en daarmee bewees Durk Attaturk dat de combinatie van humor en popmuziek niet hoeft te leiden tot vrijblijvende meligheid, want ook muzikaal bleef het - overigens korte - optreden boeien. Als podiumpersoonlijkheid kan Heringa nog wel wat groeien. Af en toe stond hij er wat ongemakkelijk bij. Wat dat betreft kan hij een voorbeeld nemen aan Les Georges Leningrad. De Canadese act herbergt drie freaks; zangeres Poney P in meisjesjurkje en zwarte pruik, toetsenist/gitarist Mingo l'Indien in zelfgemaakt superheldenpak, inclusief hoofdkap, en drummer Bobo 'le Créature' Boutin als 'sterke man'. Het trio liet zien dat je een heel eind kan komen als je met weinig ideeën op het podium stapt, maar die gedreven uitvoert. In feite speelde Les Georges Leningrad elementaire rock 'n' roll. Een drumstel, een keyboard en een gitaar was eigenlijk alles wat ze daarvoor nodig hadden. Daarmee deden ze denken aan new wave-acts als Suicide, The Fall en Siouxsie & the Banshees. Dat dit wiel dertig jaar geleden al eens is uitgevonden, deed aan de vermakelijkheid van het optreden niets af. Billy Childish, ook al zo'n new wave-legende, heeft eens gezegd dat authenticiteit veel belangrijker is dan originaliteit. En die stelling werd onderstreept door drie Canadezen, die er vol voor gingen. Muzikaal gezien was het misschien niet zo heel bijzonder wat ze deden - de riffjes waren basaal, Poney gilde er wat overheen - maar het werkte wel. Dat kwam vooral door het maniakale drumwerk van Bobo, die z'n drumstel bijkans aanviel, als een 'Animal' (drummer in de Muppet Show-huisband, PJ) in het kwadraat. Hij was het ook die de show stal met z'n outfit en poses tussen de nummers door. Af en toe deden ze zelfs denken aan landgenote Peaches, die met haar optredens ook bijna een parodie geeft op een rockconcert, maar er zelf wel volledig in gelooft. Even leek het erop alsof de band zou doorspelen tot de hele zaal was leeggelopen - niet alle bezoekers konden het optreden waarderen - en op het eind begon de muzikale eenvormigheid toch wat te vervelen. De toegift, waarin ze nog maar eens min of meer hetzelfde nummer speelden, was dan ook niet echt nodig. Maar hun optreden, dat het midden hield tussen een performance, een kermisact en een rockshow, zorgde voor een uiterst onderhoudende avond. Voor, tussen, en na de bands draaide dj de Volledig Vrouwelijke KGB fijne (electro-) plaatjes. Maar wellicht omdat het weer zorgde voor een aangename avond of wellicht omdat het publiek murw was gespeeld door beide bands, werd er niet veel gedanst in dB's. 27 augustus draait KGB weer met haar vaste Cruise Control-partner dj DDR op Propaganda, een 'Ultra Queer Clubnight' in de Moira Saloon. Les Georges Leningrad en Durk Attaturk Gezien: dB's, vrijdag 16 juli 2005