De eerste indruk van Inf’s tweede solo-album 'Repeasant' is geen positieve: op de voorkant van het CD-hoesje prijken in close-up koeienuiers met koptelefoonplugs erop geschoven (zie plaatje links), hetgeen nog het meest doet denken aan de voorkant van Aerosmith's album 'Get a Grip' uit 1993, en aan de stijl van Snoop Doggy Dogg's vaste hoesjestekenaar. Het is zonder twijfel een verwijzing naar 'hiphop uit de polder' in de stijl van Extince's eerste videoclip (rappend in een weiland, tussen de koeien), en past mooi bij de albumtitel 'Repeasant' ('Represent' + 'Peasant') maar het ziet er wel erg knullig uit. Hoe zoet is de verrassing die de luisteraar te wachten staat, als de CD eenmaal opgezet is! Inf, lid van de relatief onbekende Utrechtse crew Monotypes (eind oktober nog te bewonderen in Tivoli tijdens Utrecht Centraal), heeft een album gemaakt dat bol staat van ironisch taalgebruik, interessante thema's, gevarieerde flows en, voor ik het vergeet, ook nog geweldige beats. Het past naadloos in de Utrechtse traditie (ook al is Inf niet van Utrechtse origine, hij hoort wel bij de Boemklatsch-crew) van old school aandacht voor de fundamenten van hiphop, geillustreerd door artiesten als C-Mon & Kypski, Nobody Beats the Drum en Illicit. Hier balt men niet tot men valt en knalt men geen wapenz, Tupac-stijl, maar doet men gewoon niet al te stoer. De eerste zinnen zijn dan ook: "Hello, it's me again the MC that doesn't look like one that's why I made a t-shirt that says ‘Yes! I'm an MC!’” En vanaf dat moment is er over vrijwel elk van de 21 tracks wel iets interessants op te merken, hetgeen zeldzaam is bij hiphopalbums, waarop te vaak nummers gemaakt worden om weer vier minuten verder te komen. Inf’s flow zweeft ergens tussen El-P, Eminem en the Gift of Gab, afhankelijk van welke beat hij heeft om mee te werken: in ‘Personality Death Match’ presenteert hij bijvoorbeeld een battle tussen Inf en de man-achter-de-MC Bas de Braak, waarbij de tweede de eerste verwijt dat hij een poser is, maar zelf een draai om de oren krijgt door voor een ventje zonder lef uitgemaakt te worden. Een soort innerlijk conflict van ‘hoe wil je overkomen?’ versus ‘wat voor iemand ben je?’, knap in muziek omgezet met behulp van subtiele stemveranderingen. Voor Inf’s rapstem zijn complimenten trouwens ook wel aan de orde: Nederlanders die rappen in het Engels (meestal Amerikaans) nemen een groot risico, doordat op zich een goede flow en goede teksten in één klap verpest kunnen worden door een knullig accent. Maar aan Inf is nauwelijks te horen dat hij geen native speaker is, op één of twee keer na, waarop hij woorden ietwat Nederlands uitspreekt. De onderwerpkeuze is flink Nederlands (je hoort het uitzetbeleid langskomen, posers in de NL hiphopscene, zwervers op Centraal Station), maar ook meer universele hihop-thema’s, zoals het beledigen van MC’s die er niets van bakken. Maar als die thema’s langskomen zorgt hij wel weer voor typische Nederlandse beeldspraak (“your rap is just like the fruity colors of Fristi”) Wat de beats betreft: er zit een verademing aan scratches en samples in, voornamelijk afkomstig van DJ Illvester, en Inf’s beats zijn zeer gevarieerd: soms ouderwetse boombap in de New York-stijl, en soms wat meer neigend naar lome Jay Dee of Hi-Tek beats, maar altijd met interessante instrumentkeuze en afwisseling tussen samples, gezongen refreintjes en verses. De hoeveelheid door vrouwen gezongen refreintjes is overigens tot een prettig minimum gehouden, zodat ze welkom overkomen, áls ze in nummers zitten. Jiggy Ja Rule-stijl rap zul je dus niet vinden op Repeasant. Niets op aan te merken dus? Bijna niets, want je hoort wel aan veel nummers dat ze met relatief goedkope apparatuur zijn opgenomen: de stemmen klinken af en toe minder vol dan ze zouden kunnen klinken, en ook de beats hebben soms iets flets over zich. Logisch, want de CD ademt nu eenmaal niet ‘veel geld’ uit (de CD is een CD-R met een sticker erop), maar persoonlijk hoop ik dat Inf het geld of de connecties zal kunnen vinden om het iets professioneler op te nemen. Wat verder een probleem zou kunnen vormen (al zal dat de luisteraar worst zijn) is het feit dat er veel samples worden gebruikt uit Amerikaanse media (de film ‘Bowling for Columbine’, muziek van Gang Starr en M.O.P., etcetera), die óf niet te clearen zullen zijn, óf heel prijzig. Edoch, deze twee punten kunnen niet verhullen dat Inf een album heeft gemaakt om trots op te zijn, dat je ondanks de geluidskwaliteit blijft beluisteren en derhalve wederom een prijsnummer vormt in het Utrechtse hiphop-canon. Chapeau.