Singer-songwriter Erny Green timmert al jaren aan de weg. Als solo-artiest heeft hij op veel podia in binnen- en buitenland gespeeld, van Tivoli tot CBGB’s. Sinds 2000 is hij actief in de band Polgate. ‘Scarfish Love on wings of Mojo Wire’ is alweer het derde album van die band. Na het zeer goed ontvangen album ‘Slow Train to Nowhere’ uit 2003 zijn de verwachtingen hooggespannen. Zeker ook omdat de productie van het album in handen was van Green’s vriend en collega Henk Koorn (Hallo Venray). Onder spaarzame bluesy begeleiding vertelt Green in openingsnummer ‘Silverlake ‘91’ over slapeloosheid en de afstand tussen twee geliefden: “Lets take our medicine and go to sleep”. De manier waarop dit wordt gezongen laat de zelfs hartelozen achter met een breuk in hun hart. Polgate legt de lat meteen hoog met deze opener. Kan het dit niveau vasthouden? In ‘Broken Heart & Hammering Rain’ komen twee instrumenten voorbij die in het alt.country genre vaak terug te vinden zijn: het ‘hammond’ orgel en de slide-gitaar. De hammond heel zachtjes en sfeervol op de achtergrond, de slide meer op de voorgrond. Tekstueel en muzikaal zou dit nummer niet misstaan op een Ryan Adams album. De diversiteit in instrumentarium en met mate toegepaste studiotrucjes geven elk nummer een uniek tintje. De banjo in 16 Horsepower-stijl passeert in het nummer ‘The Flower & The Bee’. Waar veel Nederlandse alt.country bands vaak verzanden in teveel drukke nummers, weet Polgate goed in te schatten waar een nummer om vraagt. Daartegenover staat wel dat niet elk nummer een even sterke eigen identiteit heeft, waardoor bepaalde nummers wat langdradig lijken. Dit komt vooral door een gebrek aan onverwachte wendingen en door de niet altijd even meeslepende zanglijnen. Het intro van het zesde nummer ‘A Lonesome Voice is A-wailing’ roept referenties aan Dire Straits op. Wat mij betreft zijn dat niet de fijnste referenties. Bijna wil ik het nummer skippen, dan klinkt gelukkig weer wat Dave Eugene Edwards door. Mijn drang op te skippen wordt weer opgewekt door een korte passage vol Oosters getinte melodieën. Niets mis met Oosterse invloeden, alleen zijn ze hier totaal niet op hun plek en komt het gebruik ervan vrij geforceerd over. Even lijkt het niveau in te zakken. Maar het album kent een gedegen eindspurt. In ‘Turn Me on’ weerklinkt de kracht van het openingsnummer. De reggae in het Dylan-esque ‘Homebound Tree’ klinkt als een perfecte fusie tussen muziekstijlen; het kan dus toch. Met het laatste nummer eindigt het album zo spaarzaam als het ook begon. De cirkel is compleet, al blijft de titel mij voorlopig een raadsel. Hoe dan ook, ‘Scarfish Love on wings Of Mojo Wire’ is een divers album waarbij sommige nummers net iets te weinig eigen identiteit of variatie laten horen. De liedjes die dat wel hebben, zorgen ervoor dat dit album zich moeiteloos kan meten met andere Nederlandse bands binnen het genre. Het album is bovendien vanaf heden geheel kosteloos te beluisteren in de 3VOOR12/Utrecht Platenspeler. Jawel. ‘Scarfish Love On Wings Of Mojo Wire’ (Arising Artist) zal medio februari verschijnen en op 13 februari gepresenteerd worden in dB’s.