Het eerste dat opvalt bij het concert van Nils Petter Molvaer is dat het druk is; de zaal is volgepakt. Voor een supportact is geen ruimte, het publiek zal alle beschikbare concentratie nodig hebben voor het hoofdprogramma. Wanneer de eerste voorzichtige geluiden uit Molvaers trompet, aangevuld met samples, de ruimte beginnen te vullen, ontstaan er in het geroezemoes eilandjes van oplettende stilte. Men kijkt en luistert aandachtig naar de forse Noor, zijn verwilderde haardos en zijn trompet. “Vijf euro tachtig” roept de met oordopjes uitgeruste barman. “Ssst!”, lacht het wachtende dorstige publiek, een blik naar het podium werpend. Molvaer speelt uiterst geconcentreerd en met de ogen dicht. Zijn trompet klinkt als een filmtrack (beelden zouden zeker niet hebben misstaan). Dan nemen een zware bas en drum het over en de toetsenist springt als een dj op de beats heen en weer, aan knoppen draaiend, geluiden uit zijn apparaten toverend. De drummer zet stevig in en het publiek beweegt waarderend, zonder te dansen, op de repeterende patronen en loopjes heen en weer. Een eigentijdse Bitches Brew met Wah-geluiden van de trompet en pistoolschoten van de snaredrum, afgewisseld met een eenzaam helder trompetgeluid. De toetsenist en sampler danst en slaat op zijn ‘geluidendoos’ alsof hij hem aanspoort. Gitarist en rechterhand van Molvaer, Eivind Aarset, tovert de meest bizarre geluiden uit zijn zessnarige metgezel. Hiphopgeluiden worden door dj Strangefruit afgewisseld met spaarzame funkachtige loopjes. Bij elkaar creëert dit een geluidslandschap dat moeilijk in kaart te brengen is. Het publiek luistert geamuseerd maar vooral geconcentreerd. Dance en cross-over worden afgewisseld met eenzame, verstilde trompetsolo’s. Samplestemmen klinken, de Big Ben slaat, monniken zingen en dan wordt het stil… Molvaers’ trompet klinkt en waar het stil is kun je een speld horen vallen. Zo gaat het heen en weer tussen dance-achtige pakkende repeterende bas en drumpatronen en een eenzame trompet, tot de twee uiteindelijk versmelten. Dan klinkt, tussen de geluiden door, een sample van George Bush’ oproep tot oorlog tegen het terrorisme. Het is zó geplaatst dat het zwaar anti-Amerikaans aandoet; “This year, every child in America will be donated three nuclear missiles!”. Een (welkome) komische onderbreking van de serieuze muziek. Dan neemt de muziek het weer over, met human beatboxachtige geluiden uit de trompet en stevige beats. Er zijn weinig hoogtepunten, maar daar is het wellicht de muziek ook niet voor. Het publiek had zichzelf én de band een plezier gedaan als het, waar mogelijk, massaal was gaan dansen in plaats van geamuseerd toe te kijken. Nils Petter Molvaer en band trokken zich daar ondertussen niks van aan en speelden een interessante, maar voorál experimentele set. Molvaer gaat zijn eigen gang en laveert moeiteloos tussen jazz en dance door, nieuwe wegen zoekend en vindend. Een perfecte soundtrack voor íedere avond. Nils Petter Molvaer Gezien: Tivoli de Helling, donderdag 17 februari 2005.