‘Scarfish Love on Wings of Mojo Wire’, zo heet de nieuwe cd van Polgate, de band van zanger Ernst Grevink (aka Erny Green). Een cd-titel waarvan menigeen zich waarschijnlijk even afvraagt wat er nou eigenlijk mee bedoeld wordt. Om erachter te komen kan men zich tot niemand beter wenden dan Erny Green zelf. In zijn rijtjeshuis in Voordorp ontleedt Green een van de mogelijke betekenissen van de titel en daarmee van de muziek. "Het woord 'Scarfish' hoorde ik voor het eerst op het strand aan de Franse kust. Mijn zoontje had daar een dode zeester gevonden en was er gebiologeerd naar aan het kijken. De zeester had ook de aandacht getrokken van een Engels jongetje, dat naar zijn vader riep: “Look daddy, a starfish!” Waarop mijn zoontje zei: “Wat, een scarfish?”. Ik zei toen: ‘dat is papa’. Het woord Scarfish staat voor de rode draad in de muziek die ik maak. Mijn liedjes zijn melancholisch. Eigenlijk gaan ze allemaal over het verlangen naar de totale vrijheid. De vrijheid die je hebt als je kind bent, maar die je hoe langer hoe meer verliest als je volwassen wordt. Maar mijn teksten gaan ook over het verschijnsel dat, als die ultieme vrijheid je eenmaal overkomt, je juist weer terugverlangt naar een veilige basis. Een regelrechte bestaansparadox." Een metafoor van het totale bestaan dus? "Ja, je wordt geboren met een vissenstaart in een hele diepe zee en dan knipt iemand opeens die staart eraf. Je raakt je vrijheid kwijt. Onze gitarist Ruben Poncia heeft de cd-hoes ontworpen. Hij heeft zijn eigen interpretatie aan mijn uitleg over het woord Scarfish gegeven. Je ziet op de achterkant een mannelijke vis in maatpak, terwijl zijn vrouw, met staart, lekker ligt te badderen. Dat zal Rubens uitleg van de liefde wel zijn; daar is hij een beetje geheimzinnig over." Vier jaar lang is Green straatmuzikant geweest. In die jaren zwierf hij rond door Europa, maakte hij een reis naar Guatemala en verbleef hij een tijd in Amerika: “In die vier jaar heb ik veel vrijheid ervaren, maar heb ik ook gemerkt dat die vrijheid je gaat opbreken. In mijn geval deden was dat het ongezonde, fysieke en emotionele, bestaan dat me deed terugverlangen naar die veilige basis”. Die vier jaar hebben hem gevormd als muzikant. Green ging akoestisch spelen, terwijl hij begon met snoeiharde punkmuziek, en kwam allerlei mensen tegen die samen met hem wilden spelen: “Zo ben ik met veel verschillende stijlen in aanraking gekomen. Op straat heb ik eigenlijk de basis gelegd voor mijn liedjes zoals ze nu zijn”. Aan zijn periode in Amerika hield Green het tweede deel van zijn titel over: “In die jaren was ik een tijdje in huis bij een Amerikaanse schrijver. Hij zei op een zeker moment: ‘I have to run to the Mojo Wire’. Ik wist niet precies wat hij bedoelde, maar ik dacht dat hij even naar de wc moest of zo. Later legde hij me uit dat het een term was die een vriend van hem verzonnen had voor een faxmachine. Het stond in een roman van die vriend, die ook schrijver was. Mojo is een woord dat de Indianen gebruiken voor spirituele communicatie. Mojo Wire is mijns inziens een woord dat de Indianen zouden kunnen gebruiken voor een modern communicatiemiddel als de fax”. “Mojo Wire staat voor mijzelf voor alles wat te maken heeft met het wonderbaarlijke proces van opnemen. De muzikale liefdesboodschappen van een geknechte Scarfish die via talloze kabeltjes bij de mensen thuis terug te horen is. TheWings of Mojo Wire, zoiets dus. De liefde is uiteindelijk het grootste onderwerp waarin het eerder genoemde levensdilemma zich veelal manifesteert. Een grotere paradox kan ik me persoonlijk niet voorstellen. Eigenlijk hadden al mijn drie albums ook gewoon ‘Love’ kunnen heten." "Er is enorm veel interesse voor de cd. Zoveel dat het me echt verbaast. De ene na de andere e-mail komt binnen. Ik heb het er heel druk mee. Dat is wel gebruikelijk als je net een cd hebt uitgebracht, maar ik ben verrast door de tot nu toe heel positieve recensies. Meestal wordt een derde cd neergesabeld door recensenten; zo van: 'daar heb je ze weer…'" De plaat werd helemaal in eigen beheer gemaakt. Green wilde zo veel mogelijk zelf de hand hebben in hoe de nummers klinken en hoe het eruit ziet. Wél werd de hulp ingeroepen van vriend en collega Henk Koorn, zanger van Hallo Venray: "Het geluid van de jongste plaat van Hallo Venray sprak me heel erg aan en dat geluid was iets dat ik ook wilde voor onze nieuwe plaat. Pas nadat we helemaal klaar waren, ben ik met de cd naar andere mensen gegaan. Ik zou het namelijk helemaal niet kunnen hebben als mensen van een platenmaatschappij zich bij voorbaat zouden gaan bemoeien met mijn muziek. Het zijn uiteindelijk toch zakenmensen die zoveel mogelijk geld uit een cd willen slepen. De plaat wordt nu wél verkocht via Plato en via www.arisingartist.nl, een moderne platenmaatschappij die opereert via internet." "Zoals ieder woord in de naam van de cd een diepere betekenis heeft voor me, zo heeft ook ieder liedje dat. Of beter gezegd iedere zin. Ik ben een verhalend schrijver. Voor mij is het literaire aspect in mijn teksten minstens zo belangrijk als de muziek op zich. Ik heb zelf ook literatuur gestudeerd. De verhalen gaan vaak over mezelf, maar vaak zijn het ook verhalen die anderen me verteld hebben. Woorden en zinnen die ik gebruik zijn vaak metaforen. In het eerste liedje van de cd ‘Silverlake’ zing ik bijvoorbeeld: ‘She is naked all the time’, dat zou wat mij betreft kunnen staan voor Eva in het Paradijs. De ultieme vrijheid. En ‘I took my medicine went to sleep’, hier staat medicine voor alles dat je kunt gebruiken om makkelijker in slaap te vallen. Ik beoordeel muziek van anderen ook op de betekenis van de teksten, maar meestal zie je dat muzikanten de nadruk vooral leggen op de muziek en niet op de tekst. Jammer." ‘Scarfish Love on Wings of Mojo Wire’ wordt morgenmiddag gepresenteerd in dB’s. Entrée 5 euro, aanvang 15:30.