Bart van den Berg: 1. Bloc Party – Silent Alarm Wat valt er nog meer te zeggen over de meest besproken band van dit moment, behalve dat 'Silent Alarm' de komende tijd niet uit dit soort rubrieken is weg te bikken? Wat ze live in het voorprogramma van Interpol in Paradiso suggereerden is nu soepel geproduceerd op hun eerste album gezet, zonder de hoekigheid te verliezen. Franz Ferdinand, maar met een langere houdbaarheidsdatum. 2. Laurent Garnier – The Cloud making machine Laurent Garnier, dat is toch de bij de smaakpolitie salonfähige techno-grootheid? Dan is hij nu flink naast zijn leest geschoten, want er is weinig techno te bekennen op deze filmische plaat. Een collage vol experiment; lome jazzimprovisaties, punk, drum n’bass en een vleugje klassiek. Van begin tot het einde spannend en verrassend. 3. The Mars Volta – Francis the mute Drie dagen in huis, maar eigenlijk nog een beetje te vroeg voor een beschouwing. Er zijn platen die je een paar keer moet luisteren voordat ze hun geheimen prijs geven. Dit tweede album van The Mars Volta kost een paar maanden en ondertussen is er genoeg te beleven. 'De-loused in the Comatorium', maar dan een trapje heftiger en gevarieerder. Sven Schlijper: 1. Electric Six – Señor Smoke [Warner] Van de week hoorde ik de 7” van ‘Radio GaGa’; de Electric Six-versie wel te verstaan. Voegt niets toe, niet echt van het ‘Gay Bar’-kaliber. Bij beluistering van het hele album krullen de mondhoeken onwillekeurig verder omhoog. Glitterpakjes van te strakke lycra dartelen met kruisknobbels in de aanslag voor mijn ogen. Plat vermaak uit Detroit? Of uitgekiende retro-pastiche? De gitaren ronken vies, de melodietjes zijn poepsimpel. In de hoek bij Scissor Sisters, op schoot bij Meat Loaf, arm in arm met Queen en stampvoetend met een lading Hair-rockers. Kitsch, zoals kitsch hoort: foeilelijk biscuitporselein met een klatergoudrandje. De Jeff Koons van de Spinal Tap-electro-rock? 2. DJ McSleazy – Franzie Boys [HalfInch] Zijn bootleg-mixes na de hype van 2 Many DJ’s vreselijk oud nieuws? Kan best wezen. Maar na wat recent speurwerk (soms heb je zo’n ingeving…), kwam ik deze 12” tegen. Op vier tracks gaan Franz Ferdinand en de Beastie Boys in de mangel. Niet de meest voor de hand liggende combinatie? Het past naadloos. En is bijzonder grappig. Ook leuk: de ‘Ray of Gob’ (Madonna vs. The Sex Pistols) mix van Mark Vidler. 3. Mogwai – Government Commissions [PIAS] Van de grote Schotse noise-Meisterclub was er nog geen liveplaat. Geen wonder eigenlijk, want de brute kracht van hun live-optredens op band vangen, is geen gemakkelijke opgave. Nu ligt er deze verzameling BBC-tapes. Wijlen John Peel geeft de aftrap voor tien parels uit de Mogwai-catalogus. 1996-2003 live bij de Beeb; een opvallend kalme selectie; slechts drie keer gaan de pedalen in volledige oversturing. ‘Like Herod’ brandt gaten in je speakers, maar het is ook prima mijmeren bij ‘Kappa’, of ‘Cody’. Veel beter voor je trommelvliezen dan Mogwai in levende lijve! 4. L. Pierre – Touchpool [Melodic] Aidan Moffat’s alter ego. Aidan wie? Moffat, die dronken brombeer van Arab Strap. Solo begeeft hij zich al een paar jaar op het sfeervolle ambient/glitch-spoor. Zijn vorige plaat bleef nog hangen in vrijblijvend, maar fraai behang. ‘Touchpool’ is warmer, sexy en doordacht. Filmmuziek zonder rolprentmuzak te worden. Morricone? Inderdaad, soms. Moffat gooit het als L. Pierre over een andere boeg, voor de dag van de man met de hamer. Ideaal ont-katerplaatje dus. 5. Buiten Westen live in de Melkweg (Amterdam, 5 februari 2005) Nooit veel gehad met hiphop in het algemeen, of Nederhop in het bijzonder. Onbekendheid met het genre, ongetwijfeld. Deze verzameling (Typhoon, Jawat, DuvelDuvel, Opgezwolle en Kubus) onder het Buiten Westen-banier knikkebolt heerlijk weg. Lijfspreuk na beluistering op VPRO’s 3VOOR12: “Strik je veters, breek de tent af! Zijn we lauw?!” Jawel, een mooie opmaat voor de uitverkochte Opgezwolle-show in De Helling. Ik ben om. Melvin Wevers: 1. The Frames – Burn the Maps (Anti) Het vorige studioalbum ‘For the Birds’ behoort tot mijn favoriete albums. De Ierse formatie is nu terug met het rauwere en hardere ‘Burn the Maps’. Meer rock maar nog steeds met oog voor detail. De dreiging die in de zeer trage crescendo in ‘Keepsake’ zit is fenomenaal. Het concert in Paradiso kortgeleden liet duidelijk zien dat the Frames ook nog eens een geweldige liveband is. 2. My Bloody Valentine – Loveless (Creation) De gitaarklank op dit album is zo ontzettend geniaal. Wanneer het weer lekker grauw is en de lente nog erg ver weg lijkt, dan laat je je hoofd hangen. Naar je schoenen staren. Het luisteren naar dit meesterwerk van een van de bekendste shoe-gazer bands lijkt dan het enige wat je te doen staan. Sla de fuzzy deken om je heen die Kevin Shields voor je in mekaar breidt in deze elf tijdloze songs. 3. We Versus the Shark – Ruin Everything Naast het Utrechtse snarenbroederschap dat tegen de dood strijdt is er ook een genootschap uit Athens, Georgia dat de haai als antagonist heeft genomen. Mathrock, zoals we die van Redneck Manifesto kennen. Jazzy indie rock zoals we die van Karate kennen. Aangedreven door een furieuze ritmesectie die doet denken aan Bloc Party. En een boze zanger. Het is duidelijk dat die albumtitel niet uit de lucht is komen vallen. 4. 65daysofstatic – Fall of Math (Monotreme) Post-rock lijkt een beetje uitgestorven te zijn. De crescendo’s kennen we nu wel. De thema’s lijken ook allemaal zo bekend. Deze band haalt het essentiële uit de post-rock en draait niet te lang eromheen. Het knalt en schuurt aan alle kanten. Hevig overstuurd, ondersteund door elektronische beats. Ook zijn er momenten van rust die doen denken aan de soundscapes van Fennesz. 5. Woody Guthrie – Dust Bowl Ballads (Buddha) Ik had al vaak de naam Woody Guthrie horen vallen. Een grote naam in de folk. Zijn voordracht en thematiek doet hier en daar denken aan de op handen gedragen Conor Oberst. De klank op dit meesterwerkje uit 1964 is zo puur en kraakt aan alle kanten. De grote zandstorm komt vaak terug in de teksten, en zoals Guthrie er over zingt lijkt het alsof het gister gebeurd is. Bart Snoeren: 1. Mugison – Mugimama, Is This Monkey Music? (12 Tonar) Nieuwste cd van een van IJslands grootste talenten, al is de cd voorlopig nog niet op het vaste land van Europa te verkrijgen. Ornelius Mugison is een gestoorde singer-songwriter met veel tegendraadse liedjes waarin hij flirt met elektronica en samples. Zoek het muzikaal ergens tussen Bob Dylan, Captain Beefheart, Tom Waits en Dani Siciliano, op wiens laatste cd Mugison trouwens ook een nummertje meezingt. Deze cd is gemaakt in de periode waarin hij zijn vriendin leerde kennen. Het album handelt dan ook met name over zijn nieuw gevonden geluk, maar ook over alle onzekerheden die dat dan weer met zich meebrengt. Zo ook openingsnummer ‘I Want You’, waarin hij zijn kersverse liefje op indrukwekkende wijze smeekt om weer naar huis te komen, nadat ze tijdelijk bij hem is weggegaan. Nou ja, met nummers als deze zou elke weggelopen liefde linea recta omkeren. 2. The Secret Machines – Now Here Is Nowhere (Reprise) Een half jaar geleden in New York gezien, gekocht, en daardoor tevens verknocht geraakt aan deze band. Nu eindelijk ook in Nederland in de schappen. The Secret Machines is een trio uit New York rond de gebroeders Curtis, die hun wortels duidelijk ergens in de psychedelische jaren zeventig rock hebben liggen. Ik noem een Pink Floyd en een Led Zeppelin, en ze voegen daar een vleugje Tool aan toe. Dat levert een prachtige cd op met veel lang uitgesponnen songs, en ondanks de grote hoeveelheid repeterende riffs, gebeurt er genoeg om het spannend te houden. 3. Fischerspooner – Odyssey Het nieuwe virtuele schijfje van Fischerspooner baant zich nu al een weg over het internet (releasedatum 4 april) en blinkt uit in zijn samenhangendheid. Op deze tweede release maakt het duo uit New York gelukkig niet de fout om een cd vol met nieuwe ‘Emerge’-pogingen te maken. In plaats daarvan ligt er nu een melancholiek, redelijk rustig liedjesalbum, waarvan een aantal tracks (‘Just Let Go’, ‘Happy’) ongetwijfeld toch hoge ogen op de dansvloer gaan gooien. 4. Mercury Rev – The Secret Migration (V2) Derde goede cd op rij van de orkestrale band rond Jonathan Donahue. Na het donkere Deserter’s songs en All Is Dream, nu een ietwat lichtvoetigere cd, maar daarom niet minder mooi. De rijke arrangementen, vol met piano en mellotron zijn nog altijd aanwezig en Donahue’s teksten bieden meer vertrouwen in de toekomst dan ooit. 5. LCD Soundsystem – LCD Soundsystem (DFA/EMI) Tja, staat deze niet in bijna iedereen zijn lijstje op het moment?! Weinig commentaar aan toe te voegen. Misschien tijd voor Daft Punk om ‘LCD Soundsystem is Playing at My House’ te schrijven?! De nieuwe Daft Punk kan hier immers bij lange na niet tegen op. Wereldplaat! Machiel Coehorst: 1. The Kills – No Wow Rauw, duister en desolaat. Zo kun je de sfeer omschrijven op de tweede cd van het Amerikaans/Engelse duo The Kills met wederom volop elementaire urban-punkblues. Repeterende gitaarriffs, een opgefokte drumcomputer en een bezwerend stemgeluid van de zangeres, het geheel doet denken aan het betere werk van PJ Harvey en Patti Smith. Onopgesmukt, onrustbarend en onheilspellend, zo lusten we ze graag. 2. Bright Eyes – I’m Wide Awake It’s Morning Enig luistergeduld is vereist om de country-folk van de pas 22-jarige Conor Oberst op zijn merites te kunnen beoordelen. Dan komt toch onvermijdelijk het besef dat dit iets heel moois is. Wat op het eerste gehoor misschien nog de zoveelste rammelende alt.country cd lijkt, blijkt na de nodige luisterbeurten een fraaie collectie van ontroerende miniatuurtjes. Op twee nummers contrasteert de wiebelende zang van Oberst mooi met het gepolijste stemgeluid van Emmylou Harris. Jeugdige doorleefdheid van een talentvolle singer-songwriter. 3. The Dears – No Cities Left Is het pretentieuze bombast of toch hét voorbeeld van muzikaal vernuft? De twijfel is gaan knagen na het optreden in de Melkweg van afgelopen donderdag. ‘No Cities Left’ loopt over van de inventieve en melodieuze, sterk op The Smiths leunende poprock. Eclectisch, orkestraal en bij vlagen hemelbestormend, mede door de inbreng van blazers, dwarsfluit, viool en koorzang. Het concert in de Melkweg werd helaas ontsierd door goedkoop effectbejag, een beroerd geluid en erg matig nieuw materiaal. Zijn The Dears werkelijk zo briljant als Oor en de Volkskrant ons willen doen geloven of is het allemaal niet veel meer dan holle pathetiek? De cd nog maar eens draaien. 4. David Hillyard & The Rocksteady 7 – United Front Een knallend optreden in EKKO twee maanden geleden van deze omvangrijke formatie rondom ex-Slackers frontman Dave Hillyard. Ook op cd is de knetterende feestmuziek van The Rocksteady 7 prima verteerbaar door de aanstekelijke mix van reggae, oldschool ska, jazz, dub en latin. Lome afterbeats zetten de toon, spetterende solo’s van rasmuzikanten op sax, trompet, trombone, piano en conga doen de rest. Energiek en onweerstaanbaar. Laat die lente maar komen! 5. Eleni Mandell – Afternoon Eveneens onlangs nog te bewonderen in EKKO en op haar laatste schijfje bijgestaan door oude bluesrot Chuck E. Weiss. Niet alle nummers van Eleni Mandell op ‘Afternoon’ zijn even sterk. Maar de uit LA afkomstige zangeres balanceert door haar loom en zwoel timbre afgewisseld met een meer (onderkoeld) venijnig stemgeluid - als Chrissie Hynde - wel vakkundig tussen nachtclubmuziek en rock. Het ene moment poeslief, een andere keer vilein kattig. Niet inventief, wel erg relaxed.