Ingmar Griffioen: 1. Kings Of Leon – Aha Shake Heartbreak Even aan het downloaden geslagen nadat ‘Four Kicks’ maar voorbij bleef komen en nadrukkelijk bleef hangen. Garage, pop, southern rock en country versneden tot een messcherp en catchy geheel. Valt weinig op af te dingen. Materiaal van het debuut ‘Youth and Young Manhood’ van de Nashville-familie (drie broers en één neef) Followill liegt er ook niet om. 2. Nid & Sancy – Talk to the Machine Lekker duistere punky electro. Belgisch duo hakt er genadeloos in op hun zojuist verschenen albumdebuut. In België speelden ze al veel, o.a. als opener voor Scissor Sisters. In 2005 moeten ze ook in het Nederlandse clubcircuit gaan knallen. En jaaaaaaaa, die nieuwe LCD is echt retetof, maar dit is dus echt even een paar tandjes heftiger. 3. Indigenous – Homebaked Erg fijne Belgische hiphop. Het Brugse kwintet Indigenous serveert geen friethop à la ‘t Hof van Commerce, maar erg warme, licht elektronisch getinte hiphop die slechts in één nummertje (‘Westvlamme’ met ’t Hof als gast) het Vlaming-dom verraadt. De nu en dan lieve vrouwenkoortjes worden Indigenous vergeven, daar er vindingrijke samples en scratches tegenover staan plus Gangstarr-achtig rapwerk. Afsluiter ‘Out of Control’ is precies dat. 4. Chemical Brothers – Push the Button Ja ze zijn weer helemaal terug! De Britse goden van de breakbeat verkennen nieuwe en vertrouwde grenzen. Voor de vocalen zijn weer de nodige bekenden ingeschakeld en deze plaat heeft naast enige inzinkingen ook nog zoveel meer dan ‘Galvanized’ in petto. 5. The Last Poets @ Porgy & Bess, Wenen Zeldzame kans om toch wel enkele grondleggers van de hiphop aan het werk te zien. Ten tijde van de Vietnam-oorlog ontmoetten drie mannen uit Harlem elkaar in de bak. Ze bekeren zich tot de islam en leggen zich toe op ‘spiel’, zeg maar de oervorm van rappen. Omar Ben Hassan en Abiodun Oyewole zijn inmiddels gebrouilleerd met Jalal Mansur Nuriddin. Maar in een fancy jazzclub blijkt het duo 35 jaar na hun debuutplaat nog altijd furieus te ageren tegen blanke onderdrukking en zwarte onwetendheid. Het militante ‘Niggers are scared of revolution’ en ‘America is a terrorist’ doen de Weense vieux riches sidderen in hun pluche. Sven Schlijper: 1. Bloc Party – Silent Alarm [Wichita] Eindelijk! Het debuutalbum van Bloc Party ligt binnen twee weken in de winkels. Een ‘highly anticipated’ plaatje, dat moge duidelijk zijn. Een paar NME’s geleden stonden de jonkies al op de cover. En als we de voortekenen mogen geloven, gaat Bloc Party het helemaal maken dit jaar. Van mij mogen ze. Of de massa collectief door de knieen gaat van hun sound, valt nog te bezien. ‘Silent Alarm’ geeft 2005 in ieder geval wel alvast een puik post-punkend rockalbum waarin, naast de opvallende zang, het sprankelende drumwerk eruit knalt. In tegenstelling tot het Franz Ferdinand debuut is deze plaat ‘all killer, no filler’. Rauw, melodieus, hart-op-de-tong en een vleugje Cure-gloom: Bloc Party is in ieder geval het snoepje van deze maand. 2. The Bravery – Unconditional EP [Loog] Hedonisme, eye-liner en glamour gaan bij The Bravery hand in hand met beat-gedreven post-punk. Referenties aan Joy Division, of The Cure zijn niet van de lucht. Maar vooral de twinkelende keyboards tillen hun geluid weg van Bloc Party, naar New Order- en Dandy Warhols-sferen. De eerste plaat van deze New Yorkers komt pas in maart, maar stelt na de EP alles behalve teleur. Ook een erg hippe kanshebber voor 2005. Want live zijn ze nóg leuker! 3. The Residents – Icky Flix [East Side Digital/Cryptic] Avant-garde satire? Geesteszieke muziekinstrument-eigenaren? Totaal geflipte mafketels? The Residents dagen al zo’n dertig albums lang uit. Niet in het minst omdat zo goed als niemand weet, wie er echt achter de oogbollen schuilgaan. Een bizarre band met dito geluid. Dat van vrij toegankelijk, naar vingernagels-langs-een-schoolbord gaat. Op ‘Icky Flix’ is hun visuele output te zien. Van museale kwaliteit (‘The Third Reich ‘N’ Roll’), naar volledige CGI-animaties in de latere jaren. The Residents laten je niet onberoerd; of je rent hard weg, of je blijft geamuseerd en verbaasd kijken. En luisteren. Liefst tot je te nemen in één sessie, met voor de die-hard als toegift de live-DVD ‘Kettles of Fishes’. The Residents: een volslagen unieke band! 4. LCD Soundsystem – LCD Soundsystem [DFA/EMI] Het is en blijft een geweldige plaat. En wat doen we met geweldige platen? Die draaien we nog eens. En nog eens. En natuurlijk nog een keer. Death From Above 1979 schuurt, schroeit en vlamt. Daft Punk’s nieuwe gaat er alvast prima in achter wolken van filterbanken. Prima, maar LCD Soundsystem ligt in het midden muurvast op ‘high rotation’. Post-funk en krautrock in één act? Zeker! Tijdelijk inclusief bonus-cd (met de vroege releases en b-sides). Wát een plaatje. 5. The Projects – Let’s Get Static [Track & Field] Hoe vakkundig de band ook zijn best deed een non-performance neer te zetten op Utrecht Boft!, op plaat merk je van dat manco helemaal niets. Daar dwarrelen Stereolab-achtige patronen, met een hoofdknik en knipoog naar mathrock en Belle & Sebastian-achtige springerigheid om elkaar heen. Een vleugje hoekigheid met een kille twist (vroege Joy Division, Gang of Four: anyone?) en zonder gene vooral niet proberen zuiver te zingen, maken het album prima te pruimen. Melvin Wevers: 1. Six Organs of Admittance – School of the Flower Dit jaar op Motel Mozaïque, en dit jaar ook met een nieuwe plaat. ‘School of the Flower’ is iets toegankelijker dan voorgaande releases. Psychedelische folk met leden uit Comets on Fire. Acoustische gitaarpatronen, met lagen noise eroverheen en sporadisch wat zang. Ontzettend sfeervol en dreigend. 2. Andrew Bird - & the mysterious production of Eggs. Via het programma Duyster op het Belgische radiokanaal Studio Brussel ben ik aanraking gekomen met deze songwriter. Het nummer dat er toen gedraaid werd ‘Savoy’, een akoestische ballade met gitaar en piano, is niet zeer representatief voor het album. Op dit album zoekt Bird de grenzen op van het liedjes schrijven, een breed instrumentarium en invloeden uit tango, jazz en wereldmuziek worden niet gemeden. Er weerklinken ook wat Belgische bands door zoals Kiss my Jazz en Zita Swoon. ‘A Nervous Tic Motion of the Head to the Left’ is een nummer dat goed laat horen wat Bird in zijn mars heeft. 3. Joanna Newsom – The Milk-Eyed Mender Bijna iedereen die ik spreek krijgt van Joanna’s stem hoofdpijn, diarree of andere lichamelijke kwalen. Laat dit alles u er niet van weerhouden om dit prachtige album te beluisteren. Joanna begeleidt zichzelf vooral op harp en dit levert prachtige sprookjesachtige muziek op. Ze behoort volgens de pers tot de nieuwe folk beweging samen met Sufjan Stevens, Castanets en Devendra Banhart. Als u van deze artiesten houdt, zou ik deze dame niet links laten liggen. 4. Jeff Parker – The Relatives Jeff Parker, gitarist bij Tortoise, doet het ook solo. Op zijn nieuwe album laat hij zijn gitaar meer spreken dan bij t Tortoise. Dit levert ontzettend spannende jazz op. Soms ingetogen, af en toe uitermate veel gepiel. Het free-jazz gehalte ligt op dit album lager dan op voorgaande albums, wat de cohesie ten goede komt. Apart is zijn bewerking van een Marvin Gaye nummer. Verwacht niet iets heel anders dan wat Tortoise laat horen op haar albums. Naast gitaar genoeg ruimte voor drum, en elektronica op dit album. Niet alleen voor gitaristen bestemd dus. 5. M83 – Before the Dawn Heals Us Enorm veel synthesizergeluiden dat het je bijna te veel wordt. Gelukkig zijn de gecomputeriseerde vocalen en de heerlijke kraut-rock drumsounds er ook nog. De shoegazer van ‘My bloody valentine’ in de toekomst gespeeld door machines. Heel afstandelijk en klinisch maar ergens klinkt toch een zekere urgentie. Alsof de ‘robots’ die het maken zich bewust zijn geworden van hun gevoel. Laat je meenemen op de trip die M83 creëert. Atze de Vrieze: The Suicidal Birds – Z-list Rock and Roll uit Friesland. Ja, waarom niet eigenlijk? The Suicidal Birds schijnen echt in een koeienstal te oefenen. Dat zijn dan weer de leuke anekdotes. Z-list klinkt rauw en om het grote cliché maar te gebruiken: on-Fries. Een labeltje? Garageblues met een flinke snuf Pixies en P.J. Harvey. Ja, ik weet het, dat zijn grote namen. Toffe plaat. 1. Nid & Sancy – Talk to the Machine (Surprise/Lowlands) Trouwe volgers van VPRO’s Pluggerinvasie kennen inmiddels ongetwijfeld het verhaal van Nid & Sancy, die elke week anoniem een nieuw nummer lieten bezorgen bij Luc Janssen. Dit werkje komt uit op het label van Vive la Fete, en heeft ook wel iets weg van die landgenoten. Ook Nid & Sancy maken kinky electrotrash. Maar dan wel een stukje smeriger: Vive la Fete in het kwadraat! 2. The Game – The Documentary (Aftermath/Universal) Na Eminem, 50 Cent en de rest van de G-Unit bende lanceert Dr. Dre nu zijn nieuwste ster: The Game. Op de hoes van zijn debuutalbum leunt de rapper tegen twee autowielen die rechtstreeks uit het MTV-programma ‘Pimp my Ride’ komen. En dan weten we wel hoe laat het is: want hoewel The Game minder kogels heeft gevangen dan 50 Cent (slecht vijf meen ik), hebben we hier weer een schoolvoorbeeld van een millionselling gangsterrapper. Dre does it again! 4. The Kills live @ Club 3VOOR12 ‘Keep on the Meanside’ is wat mij betreft een van de beste albums van 2003. Rauw, energiek, een tikje gek. Deze maand komt het nieuwe album ‘No Wow’ uit, en het voorproefje dat het duo in Club 3VOOR12 gaf ging er bij mij in elk geval uitstekend in. Peter Bijl: 1. Pondertone- Silence Is Now Goed, van hun optreden tijdens de eerste Club 3VOOR12/Utrecht-avond had ik dan misschien iets meer verwacht, dit tweede album van Pondertone is en blijft een absoluut pareltje. Wat heet: een meesterwerkje. 'Silence Is Now' is een prachtige collectie van hele kleine liedjes, met knappe teksten en fijnzinnige instrumenten. Een collectie, meer dan eens goed voor een brok in de keel. En opvolger Snake & Apocolips mag intussen dan ook al wel klaar liggen op de draaistapel, zolang 'Silence Is Now' mijn cd-speler niet uit te branden is, gaat het nog verdomd lastig worden die ooit te horen. 2. Hallo Venray- Vegetables & Fruit Natuurlijk, de titel is welhaast te suf voor woorden. Zeker na prachtexemplaren als 'The More I Laugh, The Hornier Due Gets' en 'Im Not A Senseless Person, At Least I Don't Want to Be.'Maar dat maakt niet uit. En dat ik vast een van de weinigen in Nederland ben, die op dit plaatje heeft zitten wachten, al evenmin. Want de nieuwe Hallo Venray is er, en hij is fijn! Nog niet zo fijn als de schromelijk genegeerde voorganger 'I'm Not A Senseless Person..' uit 2000, maar goed: dat is dan ook een van de mooiste Nederpopplaten van het afgelopen decennium. Maar stiekem ook de toon zette voor 'Vegetables & Fruit': geen snel rockalbum kortom, maar wederom een heerlijke collectie sfeervol-melancholische popsongs. Zoals ze in Nederland jammer genoeg nog altijd maar weinig gemaakt worden. 3. South San Gabriel- Welcome, Convalescence Wat is het soms prachtig je eigen platencollectie te herontdekken. Deze plaat bijvoorbeeld, die ik de afgelopen maanden vaker heb gedraaid dan ooit. Ooit per toeval ontdekt op Pukkelpop, en bij nog meer toeval twee dagen later ook in Berlijn gezien, was South San Gabriel een band die me aan de grond genageld liet staan. En dwars door me heen wist te steken. Zoals voorman Will Johnson dat vorige maand in EKKO bij vlagen ook weer deed. Maar het is deze plaat waar die messteken het diepste aankomen. En die tegelijk de perfecte remedie vormt voor verloren liefde. Onder het mom: wat kan melancholie soms toch mooi zijn. 4. The Beatsteaks- Live @ Eurosonic Met kop en schouders de opwindendste live-show die ik in tijden heb gezien. Klinken de Berlijnse Beatsteaks op plaat (waaronder het vorig jaar verschenen 'Smacksmash') hier en daar nog wat flets, in kunstacademie Minerva ging het dak er vanaf de eerste seconde volledig af. Voor een uitzinnig, halfduits publiek, gaven de Beatsteaks niet alleen alles, maar bleken ze ook een briljante live-band te zijn. Met een fanstastische performance, en vooral: onmetelijke dosis energie. Voor het eerst in jaren voelde ik mij gedreven weer eens in de moshpit te gaan staan. Om er voleldig bezweet uit terug te keren. Met een euforie die, nog altijd, geen grenzen kent. 5. R.E.M.- Live@Tivoli, 21 juni 2003 Wat is het een genot om alvast vooruit te kunnen kijken naar de komende R.E.M.-concerten in Rotterdam en Berlijn. Die ongetwijfeld mooi zullen worden, ook al zullen ze met geen mogelijkheid opkunnen tegen mijn herinnering. Aan die ene legendarische show in Tivoli, twee jaar geleden. Aan dat ene weekje dat de band in Utrecht was, en ogenschijnlijk op z'n gemak de Oudegracht overwandelde. Biertjes dronk op het terras. Hier en daar een soundcheckje deed. En tot slot eenwervelende clubshow gaf in Tivoli. Wat was het fantastisch om erbij geweest te zijn. En ook al was de show van een avond later in de HMH eigenlijk stukken beter, 'Tivoli' staat gegrift in het geheugen. En draait nog maar een rondje in mijn cd-speler..