Melodieuze skatepunk, een genre dat al jaren weinig evolutie laat zien. Strak gespeelde simpele akkoorden schema’s, voorzien van een pakkend gitaarlijntje. Up-tempo met hier en daar een vertraging voor het grijp-naar-je-hart-moment. Belangrijk zijn de refreintjes, meestal voorzien van een ‘aaah-ooh'-koortje dat netjes de grondtonen meezingt. Five Years Later opereert netjes binnen deze kaders. Het strakke spel van de band, met als uitschieter drummer Bart Govers, zorgt ervoor dat de band uitsteekt boven het gemiddelde punkbandje. Het nasale stemgeluid van Robin van Loenen en zijn gebrek aan variatie in zanglijnen zorgt ervoor dat het nergens extreem catchy wordt. Ook duren de nummers net te lang om een verpletterende indruk achter te laten. De akoestische ballade, een trend gezet door poppunkdinosaurussen Green Day, staat ook op deze EP. ‘Say Your Grace’ vertoont veel gelijkenissen met deze band. Een solo zorgt voor een luchtige ondertoon tussen alle tekstuele misère. De EP is aardig opgenomen, vooral de drums klinken krachtig. Aan de andere kant klinken de gitaren vrij dof en ontbreekt de sprankeling in het geluid. Aangekomen bij het laatste nummer ‘Trackless’ beginnen de liedjes toch ontzettend veel op elkaar te lijken. De melodielijntjes zijn eenvoudigweg niet pakkend en onderscheidend genoeg. Het eerste nummer ‘Kill Me On Time’ steekt duidelijk boven de andere vier bijdragen uit. Speltechnisch zit het dus allemaal dik in orde, iets meer variatie binnen het materiaal en dan kan Five Years Later nog wel eens uitgroeien tot de nieuwe Travoltas.