Als er buiten nog mensen tot ver op de gracht in de rij staan te wachten, trapt Burst al enthousiast af met een harde en soms zware set. Deze uit Zweden afkomstige vijfmans formatie moet het niet hebben van stoerdoenerij. Op het eerste gezicht zien de kortgeknipte bandleden er uit als keurige jongens die speciaal voor vanavond hun versterkers op 10 hebben gezet. Dat betekent echter niet dat de band zijn vak niet verstaat. Met afwisselend hakkende metalloopjes en subtiele toonladders weet de band de aandacht van het tot de nok uitverkochte Tivoli aardig vast te houden. Venijnig drumwerk met opvallende roffels voert de boventoon. Helaas zorgt het geweld van de drummer samen met de ronkende baspartijen af en toe voor een muur van geluid waar de gitaristen met moeite door heen weten te breken. Burst speelt hard en enthousiast, maar helaas niet echt verrassend. Opeth is in een inmiddels bijna grijs verleden begonnen als Zweedse death metalact, maar al na korte tijd betraden deze Zweden paden die in de metal nog amper bezocht waren. En al helemaal niet door death metalbands. Akoestische partijen, soms bluesy solo’s en langgerekte passages kenmerken het geluid van Opeth. En gezien de immense populariteit van de band, heeft Opeth een juiste snaar geraakt. Met het nieuwe album Ghost Reveries op zak, tourt de band momenteel door Europa. Om stipt half tien start de introtape van de band waarvoor heel Tivoli op deze zondagavond is gekomen. Blauw licht vult de stampvolle zaal en alleen het witte bandlogo op de backdrop is te zien. Dit belooft een mooie avond te worden. Opeth pakt vanaf de eerste minuten uit met veelzijdige metal die in één nummer meerdere keren wisselt van hard naar ingetogen. Dromerige passages krijgen extra diepgang door zweverige solo’s en de vette toetspartijen van nieuwkomer Per Wiberg. Zanger Mikael Åkerfeldt grijpt de pauzes tussen de nummers aan voor onderonsje met het publiek. Dezelfde man die net stond te grunten, krijgt de zaal op zijn hand met flauwe grappen over de drummer of zijn kapsel. Helaas is van die interactie niets over als de band aan het spelen is. Alleen de toetsenist gaat uit zijn dak vanachter zijn altaar van synthesizers. De rest van de band beweegt erg weinig, Åkerfeldt heeft al zijn concentratie nodig voor zijn zang en gitaarspel. Aangezien Opeth er niet voor terugdeinst om nummers te spelen van ver over de acht minuten, dreigt de verveling soms toe te slaan. Verrassende wendingen voorkomen gelukkig dat het publiek de aandacht verliest. Op het einde nog versnellen, een nummer bijna dood laten bloeden en weer reanimeren met pompende doublebass-drums of gewoon fantastisch mooi soleren, Opeth kan het, Opeth doet en Opeth is daarmee misschien wel de meest veelzijdige metalband ooit. ‘Zes jaar geleden wilde niemand naar ons luisteren’, zo vertelt Åkerfeldt met een gespeelde snik in zijn stem aan de zaal. Een blik langs de vele enthousiaste bezoekers bewijst dat die tijden voorgoed voorbij zijn. En terecht. Opeth & Burst Gezien: Tivoli, zondag 4 december 2005