Na een toespraak van festivaldirecteur Arjon Dunnewind gaat Impakt 2005 van start met een korte selectie uit het filmprogramma. Met onder meer een videoclip van Air, een animatie waarin moralistische dieren ontmaskerd worden en een hilarische gevonden voorlichtingsvideo uit het Found Footage Festival is deze selectie een zeer smakelijk voorproefje. Wij zijn echter vooral gekomen om Jamie Lidell aan het werk te zien. Zijn reputatie is hem al voorgegaan: berichten over een overvol uitverkocht Theater Kikker bleken weliswaar overdreven, maar verder was er wel sprake van een behoorlijke buzz vooraf. Logisch ook: de door Impakt als ‘superster in wording’ omschreven Lidell lijkt er alles aan te doen om maar vooral te blijven verbazen. De reputatie van zijn vorige incarnatie Super_Collider (met Cristian Vogel) is bij liefhebbers van intelligente electronische muziek al groot. Nadien gaat hij solo met een op WARP verschenen debuut, Muddlin Gear, dat zijn publiek ernstig verdeelt. Zijn volgende stap wekt zowel bevreemding als bewondering op: Lidell vindt zichzelf opnieuw uit als ‘blue-eyed soul singer’ op het geweldige Multiply. Met de afsluitende ballad van dat album, Game For Fools, begint hij zijn optreden. Het is een indrukwekkende demonstratie van zijn vocale kunnen. Echter, wie een klassieke soulshow verwacht komt bedrogen uit. Al snel neemt Lidell, gekleed in iets dat er uit ziet als de pyjama van Solomon Burke plaats achter een hele batterij apparatuur om al samplend, zingend en spelend te bouwen aan een onvergelijkbare muzikale freakshow: telkens als je denkt je vinger te kunnen leggen op wat er nu precies gebeurt verschiet Lidells palet van kleur. Doowop meets DJ Shadow? Sly Stone als Windowlicker? En horen we nu het loopje uit On a ragga tip? Hoe meer Lidell stapelt en bouwt, hoe minder hij aansluit bij waar hij begonnen was. Want vaak begint hij wel met een (deel van) een albumtrack, om daar al improviserend iets volkomen nieuws van te maken. Maar dan iets nieuws dat, paradoxaal genoeg, zijn wortels wel in de aloude soultraditie heeft. Op deze manier veroorzaakt Lidell telkens bewondering en verbazing. Die nog wordt versterkt door de schijnbare nonchalance van zijn performance. Hij friemelt nog even aan een loszittend draadje, verontschuldigt zich bij het publiek omdat hij niet netjes zijn liedjes afwerkt en laat, als hij daar zin in heeft, een meisje uit het publiek zijn refrein voor hem zingen. Het is alsof Lidell er plezier in heeft zich in de muzikale nesten te werken en er dan met wat fantastische muzikale vondsten weer iets geweldigs van te maken. Dat hij daarbij af en toe op zijn bek kan gaan - en gaat - neemt hij voor lief. Als het maar spannend blijft lijkt het motto. Of, zoals hij zelf zingt in de afsluiter, een a cappella versie van het nummer Multiply: 'I’m so tired of repeating myself, wanna take a trip and multiply'. Zelfs als Lidell twee keer hetzelfde nummer als uitgangspunt neemt krijgt hij het niet voor elkaar zichzelf te herhalen. Maar zichzelf samplend vermenigvuldigt hij zich wel, wat aan het eind van de show voor een soort subliem eenmanskoor zorgt. Waarna, typerend genoeg, ook dat weer ten onder gaat in overstuurde electronica. Lidell is tenslotte niet voor niets een ‘walking talking questionmark’. Een vraagteken met een bizarre hoop talent, en een hoop talent voor het bizarre. Impakt Festival: Jamie Lidell Gezien: Theater Kikker, woensdag 7 december 2005