Blieb blieb, blieb blieb. Zaterdagochtend acht uur: mijn als wekker vermomde telefoon gaat af. Het gebeurt niet al te vaak dat ik een wekker moet zetten om op tijd te zijn voor een optreden. Maar als je op Lowlands in de Grolsch-tent moet spelen, zeur je daar niet over. Om half elf worden we op het festival verwacht, en we zijn ruim op tijd. Maar ja: je zou maar een lekke band krijgen onderweg, of iets vergeten zijn en terugmoeten, of, of… Het bekende ritueel wacht: uitladen, opbouwen, soundchecken en rondhangen tot showtime. Om half één is het nog akelig rustig. Bah, over een half uur moeten we al beginnen; wat meer mensen zou dan wel prettig zijn. Volgens de Lowlands-informatie kunnen er tienduizend mensen in de tent en is er ruimte voor nog eens vijfduizend aan de zijkanten. En gelukkig, als we het podium opkomen zit het echt goed vol. Een set van een uur is voor ons eigenlijk een kort optreden, dus de nummers moeten er vanaf het eerste moment inknallen. En aangezien het handelsmerk van Mark Foggo's Skasters uptempo-ska is, spelen we een opgefokte set met snelle en hele snelle nummers – voor rustpunten dient u zich elders te vervoegen. Tot mijn verbazing zie ik dat er tijdens het derde nummer al met de handen boven het hoofd wordt meegeklapt. Dit zit wel goed, en de ervaring leert dat het dan alleen maar beter kan worden. Later op de dag zie ik dat het publiek zich ook bij andere bands snel gewonnen geeft en feest-gretig is. Relativeren is belangrijk, maar een volle Grolsch-tent snel op z’n kop zetten in de vroege middag is een te gekke ervaring. We proberen onderling af en toe een grapje te maken of een gekke bek te trekken, verder is het vooral concentreren en hard werken. Ik zoek in het publiek naar bekende gezichten, maar dat is onbegonnen werk. Dat ik half verscholen achter een drumstel zit helpt ook niet mee. Dan is het afgelopen – een uur is zo voorbij. We vragen aan elkaar: hoe heb jij gespeeld? Iedereen is wel min of meer tevreden over het eigen spel. En het geluid van twaalfduizend mensen die laten horen dat onze set is aangeslagen, doet wat schoonheidsfoutjes makkelijk vergeten. Na een paar slokken bier roept de plicht: we moeten plaatsmaken voor Brainpower. Het verrijdbare drumpodium wordt in de coulissen gereden en goedbedoelende stagehands beginnen mijn drumstel uit elkaar te halen, maar net niet op de juiste manier. De bassdrum verdwijnt al bijna in een mij onbekende koffer. Bedankt jongens, maar zo gaat het echt niet sneller. Een uur pauze tussen de bands moet bovendien trouwens ruim voldoende zijn. Eindelijk kunnen we droge kleren aantrekken, wat eten en drinken en sms’jes bekijken. Een soort golfkarretje rijdt ons vervolgens naar een ander backstage gedeelte, waar een deel van de band een korte akoestische sessie doet voor VPRO’s 3VOOR12. Ik zag op voorhand geen rol voor mezelf, maar Mark wil dat ik meedoe. Geïmproviseerde percussie: een fles Sauvignon (uit een goed jaar) en een mes om ermee op te tikken. We spelen een midtempo-nummer met alleen de technici als toehoorders. Het grote contrast met het optreden van eerder maakt het des te leuker. Nadat we de koks van de centrale backstage eer hebben bewezen, wacht de rest van het Lowlands-weekend ons als anonieme bezoeker. Later op de avond lopen we langs ‘onze’ tent en zien we de Pixies spelen. Je ziet bijna niets van de drummer. Oh, denk ik eventjes bij mezelf, daarom heeft niemand mij om een handtekening gevraagd.