Terwijl in Tivoli de Helling Gothminister bezig is, geeft het Amerikaanse The Azoic de aftrap voor de tweede Tivoli-avond aan de Oudegracht. Geen machinaal ratelende drumcomputers hier, maar breedvoerige synthpartijen en zeer dansbare beats. Deze twee dames en één heer produceren dan ook trance-achtige dance met zware neigingen naar de Euro-house van de jaren negentig. Voorspelbaar tot op het bot, maar wel sterk melodieus en het is het prima dansen op The Azoic. Het kan immers niet altijd kommer, kwel en verderf zijn; ook op een gothic festival mag er best even lekker hedonistisch bewogen worden op poppy klanken. (tekst: Sven Schlijper) Bij Auto Agression is het minder druk dan bij The Azoic. Na een dagje Helling of EKKO moet ook nog gegeten worden. Maar er is dan ook weinig te zien. De twee Duitsers van Auto Agression verzorgen licht verteerbare industriële dance en wat weinigzeggende videobeelden op de achtergrond. Degelijk, maar weinig entertainend. Voor Flesh Field komt meer volk opdagen. De stuwende beat speelt een hoofdrol in de elektronische industrial van deze band. Volgens aankondigingen zou de gitarist die hoofdrol moeten hebben. Dat is helaas niet zo, want met zijn lo-fi distortion en catchy riffs maakt hij een coole sound, maar staat minstens de helft van de tijd niks te doen. Naast de beats dragen de twee vocalisten de show, waarvan de vrouwelijke een afwijkend geluid heeft voor dit genre. De vrouwenzang valt zelfs regelmatig zodanig buiten het geluid dat de band zijn eenheid verliest. Belangrijk is dat de band dan weer wel erg beweeglijk is en flink dansbare nummers maakt, zodat velen zich prima vermaken. Eindelijk een band waarbij de beat niet het belangrijkste is. Diary of Dreams is de laatste act van het reguliere programma vandaag. Licht dansbare gemoedsmuziek vormt de hoofdmoot in hun geluid. Industrial wordt gecombineerd met wave, door emotionele stukken te ondersteunen met een beat. Resultaat is de typisch Duits-romantische gothic, met bijpassende elegante beweeglijkheid van de muzikanten. Rustig maar intens schept de band een mooie sfeer. Zo uitbundig als gisteren wordt het ook bij deze band helaas niet, maar Diary of Dreams is dan ook bedoeld voor stil genot. Dat dansen komt later wel weer. Bij T. Raumschmiere bijvoorbeeld, de hoofdact van de speciaal voor Summer Darkness samengestelde RAUW-avond die volgt in Tivoli. 'Blitzkrieg Pop', zijn nieuwste plaat, is een popalbum geworden. Dat u het even weet. Want Marco - Raumschmiere - Haas blijft een recalcitrante elektropunker met anarchistische roots. En dus geen makkelijk behapbare brokken, maar wel een vette dosis schurende noise en knallende beats. Oftewel: hard, zoals we van hem gewend zijn. Vanavond stelde Raumschmiere in Tivoli werk van zijn nieuwe plaat voor, naast en tussen zijn oude hits. Live, compleet met band en hijzelf in Tom Waits-achtige outfit met hoedje, beukte de Berlijnse machinerie er weer flink op los. Tivoli liet het zich smaken, maar de euforie van Raumschmiere's Nu-Heroes DJ-set bleef helaas uit. Desalniettemin trok RAUW op Summer Darkness een prettig gevulde zaal waarin enerzijds festivalbezoekers waren blijven plakken en anderzijds mensen speciaal voor RAUW en Raumschmiere kwamen. Daarmee lukte het, na Estampie, weer om ook de niet-goths onder ons kennis te laten maken met gothic, darkelektro en punkdance. Een verdienste op zich van Raumschmiere en Radioslave. (tekst: Sven Schlijper)