Eenieder die enigszins bekend is in de industrialscene, heeft ongetwijfeld iets van het Zweedse label Cold Meat Industry (CMI) in zijn of haar platenkast staan. Dit label werd in 1987 opgericht door Roger Karmanik, lid van de industrialacts Lille Roger en Brighter Death Now. Hij richtte het label op met de intentie de Scandinavische experimentele ambient/ industrialscene te promoten, en is daar in de loop van de jaren goed in geslaagd. Zijn label heeft onder andere de bekende neofolkband Ordo Rosarius Equilibrio onder contract. Voor de speciale CMI-labelnight in EKKO zijn de bands Spiritual Front, Olen'k en The Protoganist naar Nederland gekomen. Een exclusieve avond, want drie CMI-bands op één avond, is een zeldzaamheid. Fertily Reality, de eerste act van de avond, staat echter niet onder contract bij Cold Meat Industry, maar was al geboekt voordat het CMI-thema duidelijk was. De band denkt wel in het CMI-straatje te passen. Daar zouden ze ook wel eens gelijk in kunnen hebben. De muziek van Fertile Reality laat zich het beste omschrijven als wave met een gothisch tintje. Het baswerk doet bij vlagen aan New Order-bassist Peter Hook denken en de zang is diep, doch melodieus. Catchy gitaarpartijen geven de nummers een eigentijds geluid. Minpuntje is, dat de muziek na verloop van tijd wel wat eentonig wordt. Na deze eighties flashback is het tijd voor iets heel anders: de Italiaanse band Spiritual Front. Veel bezoekers zijn speciaal gekomen om deze band, die erom bekend staat niet veel te touren, live te aanschouwen. De bandleden lijken op het eerste gezicht op een Italiaanse versie van The Hives, in hun zwarte pakken met witte stropdassen. Al gauw blijkt echter dat Spiritual Front bijzonder weinig raakvlakken heeft met de Scandinaviërs. Gelukkig maar. Pret-rock is er genoeg. De muziek van Spiritual Front is enig in haar soort. Donker en meeslepend, hypnotiserend in haar folky ritmes en episch en meeslepend in de zang van frontman Simone Salvatori. De drums roffelen, de toetsenist speelt als een bezetene en zanger Simone rolt over het podium. Tijdens een rustiger nummer loopt hij het publiek in om toeschouwers te omhelzen, terwijl hij zich aan hen vastklampt en door blijft zingen alsof zijn leven er vanaf hangt. Spiritual Front is met haar nieuwe album duidelijk een nieuwe richting ingeslagen, het geluid van de band is veel meer mainstream dan voorheen. Het is niet al folk wat er blinkt deze avond. De tweede CMI-band komt uit Frankrijk en luistert naar de aparte naam Olen'k. Wat het betekent is onduidelijk, maar dat past dan ook wel bij de groep, die zich erg divers presenteert. Olen'k maakt gebruik van synthesizer, basgitaar en zang, waarvan vooral het laatste element een belangrijke plaats inneemt. Eerst dringt de irritatie over een Björk-imitiatie zich op, maar de zangeres blijkt wel degelijk over een eigen geluid te beschikken, vooral op de momenten dat ze flink haar strot opentrekt. De muziek als geheel is een interessante mix van triphop en darkwave met techno- en wereldelementen. De nummers waarin een traditioneel geklede Senegalees in moedertaal de tweede stem verzorgt, behoren tot de mooiste van de set en laten je achter met kippenvel. De meest verwarrende - en daardoor volgens sommige bezoekers meest interessante - act is bewaard tot het laatst. The Protagonist doet namelijk iets dat na afloop van het optreden voor verhitte discussies in het EKKO-café zorgt. Terwijl de groep op het podium staat en haar onheilspellende, mysterieuze en middeleeuws aandoende muziek ten gehore brengt, vertoont het videoscherm een complete film. Deze film laat zich nog het best omschrijven als Tsjechische plattelandshorror uit de jaren '50, compleet met vampieren, slechte geestelijken en onschuldige maagden, allen gekleed in pompeuze kostuums en overdadig geschminkt. De indruk wordt gewekt dat de muziek, is bedoeld als soundtrack voor de film, maar navraag leert dat dezelfde set bij andere optredens niet altijd van deze film wordt voorzien. Bovendien komt de muziek lang niet altijd overeen met wat er in het verhaal gebeurt. De bandleden geven zelf ook niet echt duidelijkheid over de kwestie, vooral de violist lijkt nogal op het projectiescherm gefixeerd. Het publiek is ondertussen of volledig door de film in beslag genomen, of naar de band aan het kijken. Het geeft een apart beeld; mensen die met hun rug naar het podium staan om naar het projectiescherm te kijken. De band blijft er stoïcijns onder, maar lijkt niettemin tevreden het podium te verlaten. Die tevredenheid is ook merkbaar onder de bezoekers. Die CMI-liefhebber is ruimschoots aan zijn trekken gekomen, en voor de wave-fans was er in ieder geval een hoop nieuws te ontdekken. Hopelijk programmeert Summer Darkness volgend jaar weer een CMI-labelnight. Er zijn immers nog genoeg andere bijzondere bands op dit Zweedse label die de moeite van het bekijken waard zijn.