Iedereen loopt wel eens alleen door de supermarkt met niemand aan zijn of haar zijde. Enkel een mandje in de hand. Niemand om mee te kibbelen of het Italiaans of Chinees wordt. De heren van estAtic lijken deze eenzaamheid ook te kennen getuige de titel van hun recente EP ‘Supermarket Loneliness’. Die titel siert een donkere, sombere hoes die wel eens ruimte zou kunnen bieden aan een overdosis melancholie. In 2004 presenteerde estAtic zichzelf voor het eerst met de EP ‘Elementary Thinking’. De titeltrack van die cd liet een band horen die duidelijk nog zoekende was. Ondertussen heeft de band zich al aardig in de schijnwerpers gespeeld. Een Brits management heeft zich ontfermd over de jongens. Ter promotie van de nieuwe EP zal estAtic ook een aantal shows spelen aan de andere kant van de Noordzee. In Nederland hebben ze gespeeld op festivals als Huntenpop en Appelpop. De bonustrack ‘Plastic People’ van de eerste uitgave vinden we ook terug op ‘Supermarket Loneliness’. Blijkbaar vond de band het nodig om deze track te recyclen. Geen goede zet aangezien dit liedje het minst opvalt tussen de vijf andere nummers. Het herbergt aan aardig refrein gegoten in een elementaire popstructuur. Helaas kan de rest van de song de aandacht niet vasthouden. In titeltrack ‘Supermarket Loneliness’ vlechten de gitaarlijnen zich zorgvuldig door elkaar heen. De dynamiek waarover in de biografie wordt gesproken komt door de sobere productie niet goed uit de verf. Het blijft allemaal netjes binnen de lijntjes. De eerste EP liet een voller en warmer geluid horen. Al dient deze kille en sobere klank natuurlijk als perfecte soundtrack bij het uitzoeken van je pizza uit het koude vriesvak. Het refrein van de titeltrack doet denken aan ‘Motorcycle Emptiness’ van de Manic Street Preachers. Dat zien we maar even door de vingers. Het zal wel aan de laatste twee lettergrepen liggen. Maar ondanks deze associatie blijft het een krachtig en meeslepend refrein. Is dat Mark Hollis van Talk Talk die zingt in ‘Forty Three’? Zanger Jon’s onvaste en theatrale stem vertoont een hoop overeenkomsten met deze legendarische zanger. Een pastiche van een stapel Britse bands die 8 jaar geleden de Britse hitlijsten aanvoerde is overal terug te horen. De grote hoeveelheid Angelsaksische invloeden die doorklinkt wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de Britse afkomst van de zanger. Het grote voordeel hiervan is dat de luisteraar gespaard blijft van blootstelling aan steenkolenengels. De akoestische brug in ‘Forty Three’ is perfect uitgevoerd, helaas voel je al van mijlenver aankomen dat het daarna weer volledig overgeven aan oversturing wordt. Jammer is wederom dat de productie die oversturing veel te beheerst maakt. ‘Silent Killer’ is de epische track van het gezelschap. Een bezwerende Fender Rhodes-partij wordt verstoord door heerlijk gruizende gitaren. De toetsen spelen onbezonnen verder. Zoals Radiohead dat zo geniaal deed op ‘OK Computer’ wordt ook in dit nummer de luisteraar meezogen in een maalstroom van emoties. Overduidelijk het hoogtepunt. EstAtic zocht op hun eerste EP nog naar een eigen geluid. En gezegd moet worden: een geluid hebben ze op 'Supermarket Loneliness' gevonden. Helaas alleen is dat geluid geen unieke vondst.