De lente is aangebroken. De winter is voorbij. Vreugde en blijheid dan maar? Soms mag de zon niet baten. Zeker niet met Pien Feith in de CD-speler. Pien Feith, die een kleine reputatie heeft opgebouwd met intense optredens in Utrechtse cafétjes, heeft haar eerste demo uitgebracht. Vijf liedjes in veertien minuten, opgenomen door en met zielsverwant Roy S. Opener ‘The big hush hush’ zet direct de van pathos doortrokken toon. Na twee zinnen volgt reeds de eerste emotionele uithaal. De stem klinkt tegelijkertijd kwetsbaar en stoer en macho. Moeiteloos schakelt ze over tussen agressief, vermoeid, breekbaar, depressief en zalvend liefelijk. Hier is iemand aan het woord die zeldzaam eerlijk is en dat is niet altijd fijn om te horen. Waar ze precies over zingt is niet duidelijk, omdat de verstaanbaarheid nogal eens verdwijnt onder de emotie. Die verhouding omdraaien zou echter geen goed idee zijn. Dan maar een tekstvel erbij de volgende keer. Feiths liedjes en vooral haar voordracht dragen sporen van zo’n beetje alle vrouwen die in de jaren negentig op alternatief gebied invloedrijk waren: P.J. Harvey, Cat Power, Tori Amos, zelfs Björk. Maar het is vooral de eerstgenoemde die doorklinkt en waarmee Feith met name de blues gemeen heeft. ‘Come home’ is een klachtzang van een verlaten vrouw: “Oh, won’t you come back, baby, come back.” De lichten zijn gedempt, de pijn is voelbaar. Hij komt niet. Even slaat de vermoeidheid en de twijfel toe. Al die uitgespuugde emoties zijn zeker indrukwekkend, maar werken tegelijkertijd verstikkend. Enig licht door middel van een pakkende melodie wordt immers nauwelijks toegelaten. Dan blijkt dat ze de twee mooiste liedjes voor het einde heeft beweerd. ‘I’m not worried’ bevat een prachtige zangmelodie en een verrukkelijk verlossend moment: “I really used to smoke a lot/ and then you forget everything”, fluistert Feith, waarna het nummer losbreekt over stuwende drums. Het is overigens het enige moment op de demo dat er een ander instrument te horen is dan Feiths akoestische gitaar. Het grootse hoogtepunt is ‘Painting in pastel’; een zacht, mooi liedje over hoe mooi het zou zijn als alles een zacht, mooi liedje zou kunnen zijn. De pijn is er nog, maar even glanst een sprankje hoop: “I wish I was a pop song/ (...) then we all would sing:/ lalalalala.../ And just agree on everything.” Roy S. haakt ook even in. Drie minuten lang hoop je met haar mee. Tegen beter weten in. Dan volgt een indrukwekkende stilte. En weet je dat je verloren bent.