Jeff Mills is niet enkel één van de grootste hedendaagse techno-dj’s, hij is dat al ruim twee decennia. De Amerikaan behoort tot de tweede techno-golf die vanaf begin jaren negentig het pionierswerk van Kevin Saunderson, Derrick May en Juan Atkins overneemt. Met Robert ‘Noise’ Hood en ‘Mad’ Mike Banks vormde Mills destijds Underground Resistance. Dit politiek militante trio verwerkte Motown en Chicago soul tot snoeiharde industriële, acid- en electro-techno. Mills ging in 1992 naar New York én met succes solo. Hij is nog steeds gereputeerd voor z’n harde, doorgaanse kaal gestripte en industriële sets. Daarvan is in De Winkel echter weinig te merken. Mills begint het eerste uur best toegankelijk en vindt op één van z’n drie draaitafels geregeld ruimte voor lichtvoetig werk. Frisse pianoloopjes, vrouwenstemmen en soms zelfs ambient-lappen of zomerse ritmes komen voorbij in de opbouwfase. Mills legt ook ruim tien jaar oude houseklassiekers als Inner City’s ‘Good Life’ en de Chicago acid-kraker ‘This Is Acid’ op. En dat werkt want het publiek lijkt alleen van zins instemmend te juichen als de herkenbaarheidsfactor hele grote hoogten bereikt. Monotoon wordt het nimmer want één plaat voert nooit lang de boventoon. Mills is namelijk continu bezig weer een nieuwe plaat subtiel erin te draaien. Zo gooit hij op een van z’n helaas schaarse mix-cd’s liefst 45 nummers in de mix. In het voormalige warenhuis legt hij ook een nimmer aflatende concentratie aan de dag en lijkt hij volledig op te gaan in z’n set. Contact met het publiek is uit den boze en de man van dichtbij fotograferen zelfs verboden. Mills hult zich bovendien in duisternis, met slechts één lampje op z’n handen gericht. Zo bezien deed hij zijn reputatie wél eer aan. Het mediaschuwe gedrag kennen we nog uit zijn Underground Resistance-tijd, toen Mills en z’n maatjes zich nooit lieten fotograferen, laat staan interviewen. Weinig visueel spektakel dus, zeker als ook het grote videoscherm in De Winkel het laat afweten. Geen punt want de volgepakte zaal danst er drie intense uren lang op los. En dat is bijzonder want hoe geniaal en subtiel Mills de platen ook weet te verweven, hij schuwt tevens de minder dansbare stukken niet. Zijn set bestaat uit fascinerende doch enigszins eendere cycli. Het is niet continu het dak eraf, meer een kwestie van opbouwen, wat zo’n beetje elke tien minuten culmineert in een knallend hoogtepunt en dan weer terugschakelen. Deze beschrijving doet overigens geen recht aan de inventiviteit waarmee de man te werk gaat. Maar tijdens het afbouwen valt het tempo soms hortend terug en daarmee de dansbaarheid ook. Wel is deze voortdurende drang tot variatie te prefereren boven zielloos in één tempo voortbeukende of -kabbelende dance. Alles wijst erop dat het hier een reguliere dansavond in de Winkel van Sinkel betreft. Deze ‘Rockit Special’ heeft dan wel een bijzondere hoofdgast, maar nergens wordt de relatie met het festival Springdance duidelijk. Die is dan ook flinterdun, of het moet de met zeil afgedekte festivalbalie zijn. Verder lijkt deze samenwerking tussen party-organisatie FCA Music en het dansfestival vooral ingegeven door de wens van de gemeente dat de Winkel van Sinkel zich in ruil voor alle steun ook daadwerkelijk als het beloofde gemeentelijke 'festivalpaleis' manifesteert. Dat deed De Winkel ook elf dagen lang, maar zaterdagavond was de link met Springdance tamelijk vergezocht. De draaibeurt van Mills moet eerder worden gezien in het kader van zijn promotour voor ‘Three Ages’, een stomme film uit 1923 waarvoor de Amerikaan een soundtrack componeerde. Het was dan ook de bedoeling om het publiek de film inclusief soundtrack voor te schotelen. Het lukte FCA echter niet om de benodigde rechten te bemachtigen, waardoor de avondvullende Mills-insteek verloren ging. Zonde, maar puur muzikaal was de avond al een hele traktatie. Jeff Mills Gezien: De Winkel van Sinkel, zaterdag 23 april 2005