De arty ogende vroeg twintiger Patrick Wolf heeft met zijn tweede album ‘Wind in the Wires’ alom lof geoogst. Live maakte Wolf vorig jaar al indruk op Haldern Pop, vanavond is EKKO aan de beurt. Voordat de aanbeden jongeling het podium betreedt, is het aan …And The Bloody Hand om de zaal op te warmen. Twee recensenten bekeken de optredens. Ro Halfhide zag … And The Bloody Hand. Koud afgekoeld van zijn eigen optreden nam Bloody Hander Melvin Wevers de pen over om Patrick Wolf voor u te verslaan. Tijdens Utrecht Plugt Uit speelde …And The Bloody Hand in Café de Stad zijn eerste concert. De tweede show is meteen in EKKO én als voorprogramma voor een echte indieheld. Om die gelegenheid te vieren hebben de Bloody Handers meteen hun debuut-cd ‘4-track e.p.’ bij zich; ’s middags in elkaar geknutseld. De oplage van maar liefst tien hele exemplaren, is aan het eind van de avond uitverkocht. Ro Halfhide brengt verslag uit: Een fles rode wijn, zeer bohémien, verraadt al direct een connectie. Kende Conor Oberst van Bright Eyes immers de fles niet ook als favoriete podiumpartner? Zo af en toe neemt de singer-songwriter Melvin Wevers een slok van het inspirerende vocht. En dan gaat de wijn weer terug naar zijn plekje, naast de stoel. Want …And The Bloody Hand zit, met zijn tweeën gebroederlijk naast elkaar, de hele show lang. Melvin Wevers – verder gitarist in de Utrechtse indierockformatie Vehicle – heeft voor zijn soloproject multi-instrumentalist Rien meegenomen. Op zijn schoot een synthesizer, maar hij speelt ook verdienstelijk tweede gitaar of mondharmonica. Een gewijde sfeer stijgt op uit zijn toevoeging aan het …And The Bloody Hand materiaal. Muziek die zonder de toetsenpartijen te weinig indruk gemaakt zou hebben, maar nu met enige welwillendheid nieuwsgierig maakt naar meer. Maar dan wel graag met meer sterke en betoverende zinnen als "Oh, my Canada. All those eerie lakes of snow". Strofen die me dankzij het herhaald zingen ervan meeslepen naar een andere wereld, waarin ik alleen Wevers zelf tegenkom. In veel liedjes is hij echter nog te ver weg en word ik vooral herinnerd aan Bright Eyes op een slappe dag. Zo waagt …And The Bloody Hand zich op het eind aan ‘Deviltown’ van Daniel Johnston; een nummer dat ook al eens door Oberst en de zijnen onder handen genomen is. Gevaarlijk terrein dus. Want als ... And The Bloody Hand onder diens verstikkende schaduw vandaan wil komen, is het schrappen van deze cover alvast een goed begin. Nauwelijks bijgekomen van zijn voorprogramma, neemt Melvin Wevers de pen van Halfhide over. Hij zag het volgende: Op het coherente ‘Wind in the Wires’ laat Patrick Wolf een geluid horen, met – ten opzichte van het debuut – meer akoestische klanken en minder ruimte voor elektronica. Waar de wind hem vanavond naar toe zal blazen, ligt in spannende afwachting besloten. De 21-jarige Brit speelt in EKKO met een drummer aan zijn zijde; zelf bespeelt hij vooral piano en gitaar. Soms neemt hij ook de viool, waarvoor op zijn platen een vrij prominente is weggelegd, ter hand. Welk instrument hij ook beroert, de slungelachtige jongen met zijn zeer aparte outfit bespeelt het publiek als geen ander. Zijn nummers krijgen live dan ook een totaal andere uitvoering dan op de cd. Waar ‘A Boy Like Me’ op plaat nog vergezeld gaat van de nodige elektronica, beperkt Wolf zich live tot gitaar en zang. En het lijkt een makkelijke open deur, maar zijn zang roept menigmaal associaties met wijlen Jeff Buckley op. Niet alleen het bereik van zijn stem doet aan de vroeg gestorven zanger denken; ook diens rauwheid en verscheidenheid aan klanken, komt bij Wolf terug. Door de beperkte bandbezetting boeten enkele nummers wel wat aan kracht in. Gelukkig levert de drummer genoeg straffe ritmes om het Wolf-werk net die benodigde ‘schwung’mee te geven. Vanuit meerdere perspectieven worden thema’s als seksualiteit, reizen en zelfexploratie bezongen. Als een ware bohémienne reiziger neemt hij het publiek mee op een tocht langs zijn bevindingen en visies. En al is hij tussen de nummers door weinig spraakzaam, Wolf weet zijn publiek diep te raken. Wegens beperkingen op het publieksaantal zijn er maar 135 mensen in de zaal aanwezig; niet dat het te merken is. De stilte tijdens de nummers en het enthousiasme erna doen immers denken aan een uitverkochte zaal vol devote fans. Die schreeuwen Patrick Wolf zelfs terug voor twee toegiften; met het geniale ‘The Libertine’ als afsluiter. Zo blijkt de verwachting die NME creëerde rondom Wolf volkomen terecht te zijn. Als de problemen rondom EKKO gauw opgelost zijn, kan Patrick Wolf een volgende keer wel eens voor een stampvol uitverkochte EKKO staan. Patrick Wolf & …And The Bloody Hand Gezien: EKKO, woensdag 13 april 2005