Jan Brooijmans: 1. Antony and the Johnsons – I Am A Bird Now Turbulent en ziekmakend. Maakt iedere letter die er al over geschreven is, méér dan waar. En overdrijven doe ik nooit, nóóit. Dus, gewaardeerde 3VOOR12/Utrecht-lezer, het lijkt me sterk dat je er nog niet over gelezen hebt. Of vrienden naar woorden hebt horen zoeken om dit unieke geluid te omschrijven. Stelletje gekken. Aanschaffen die handel! 2. Frank Zappa – The Best Of (UK version) Nog zo’n blanke die behoorlijk donker kan klinken. Rock, funk, jazz; niets is Frank Zappa te gek. Hij zingt, speelt, schreeuwt, duwt en trekt totdat je je overgeeft, opspringt en danst. Met een portie mathcore avant la lettre in de vorm van mathfunk, getuige het nummer Cosmik Debris. Lekker gelaagd, veel tempowisselingen en alles vet dik aangezet. Een soort muzikale confetti die over je uitgestrooid wordt. 3. Roots Manuva – Awfully Deep Terwijl veel rap en hiphop vanuit Amerika hier leeg aankomt, maakt de UK hiphop de kortere oversteek zonder problemen. Vorig jaar was er al de sterke tweede van Dizzee Rascal, dit jaar fijn nieuw materiaal van Rodney Smith, de man die Roots Manuva is. Roots is de iets meer wijze, beheersde broer van Dizzee, maar raakt je net zo hard in je smoel. Niet met kille beats, maar met dub, trip-hop en wijze teksten. 4. BeyondJazz radioshow Eén van de leukere podcasts die ik tot nu toe gecheckt heb. Een podcast is een soort radioshow die je online kunt downloaden en op je iPod of andere mp3-speler kunt afspelen. Er zijn vele podcasts, van dj-sets tot talkshows, opgenomen door professionele of juist hobby-makers. Allemaal mogelijk dankzij Adam Curry’s iPodder software. Met RSS feeds (een stukje internet technologie) kun je automatisch de laatste show van je eigen keuze naar je computer laten sturen. Het leuke is dat je maakt-niet-uit-waar kunt luisteren naar shows van over de hele wereld, over de meest verschillende onderwerpen, en belangrijk: allerlei muzieksoorten. BeyondJazz is een lentegeile mix van jazzbeats met gortdroge presentatie van de belgische dj van dienst. 5. The Quintet – Jazz at Massey Hall Slotstuk van een periode waarin drums domineerden in mijn bovenkamer. Het begon en eindigt ook weer bij Max Roach. In dit legendarische Quintet speelt hij met Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Bud Powell en Charles Mingus. Whoah! Wát een grote namen bijelkaar! Roach trekt alle aandacht naar zich toe in zijn solo’s, hij roffelt en aait de trommels zó geweldig maar o zo nonchalant dat ik altijd weer met open mond sta te luisteren. Hoe kan een optreden uit 1953 nog zo imponeren? Rutger Betlem: 1. The Mars Volta - Frances The Mute Wat zijn het toch een nare, recalcitrante, geniale rotventjes. 'Frances The Mute', het nieuwste werkje van de Mars Volta, maakt het tamelijk intense 'De-Loused in the Comatorium' tot een lichtverteerbaar stukje melodie. Waar Radiohead mij woest kan maken met lang uitgesponnen series van hoogst irriterende bliepjes, komt The Mars Volta ermee weg. Twee minuten ellende na 'The Widow', een zuigend intro van vijf minuten bij 'Miranda That Ghost Just Isn’t Holy Anymore - A. Vade Mecum', om nog maar te zwijgen over wat er gebeurt in 'Cassandra Geminni - C. Faminepulse'. Mijn eerste instinct schreeuwde 'doorspoelen'! Inmiddels weet ik beter. 'Frances the Mute' is een meesterwerk, irritant of niet. 2. Iron & Wine - Woman King Ik zag Iron & Wine een paar jaar terug in het voorprogramma van PJ Harvey. De innemende singer-songwriter met niet te versmaden baardpartij stak voor een handjevol bezoekers een prachtig ingetogen performance af. Terwijl het rumoer van bierdrinkende horken zijn fragiele stemgeluid overstemde, nam ik mij voor de debuutplaat 'Our Endless Numbered Days' rap aan te schaffen. Het is er nooit van gekomen. Zijn laatste EP 'Woman King' deed mij mijn leven beteren. Enig bandlid Sam Beam werkt in 23 minuten zes wonderschone liedjes af. Hoogtepunt: 'Evening On The Ground (Lilith’s Song)'. De bestelling van die plaat, die allang in de kast had moeten staan is inmiddels de deur uit. Nu nog een openhaard met bijpassende zitzak. 3. Beck - Guero 'Odelay' vond ik aanvankelijk niets, daarna verslavend en niet lang daarna stomvervelend. Beck’s nieuwste album zit evenzeer op het bijna-niets-niveau. 'Girl', 'Missing' en 'Earthquake Weather' zijn lekkere nummers, maar niet verbazingwekkend. Beck heeft met de jaren weinig bijgeleerd. Distortion over samples, een loom stemgeluid en wat explosieve intermezzo’s. Het doet mijn buis van Eustachius verstoppen. 4. Lee Hazlewood - These Boots Are Made For Walkin' De countryheld (bekend van zijn producties voor Nancy Sinatra) kan zich meten met die andere geweldenaar – Johnny Cash. Diepgegroefde stem, arrogante performance (ga hem zien tegen elke prijs) en wonderschone liedjes over allerhande ellende in het leven. Hoogtepunten? Alleen maar. 5. Queens of The Stone Age – Lullabies to Paralyze Is Queens of The Stone Age het verlies van parafernalia en grootgebruiker Nick Oliveri te boven gekomen? Me dunkt. De valszingende, matige muzikant blijkt nauwelijks een stempel gedrukt te hebben op de muziek van Queens of The Stone Age. 'Lullabies to Paralyze' is een volwaardig, sterk, afwisselend, iets overgeproduceerd album geworden. 'Songs For The Deaf' was smakelijk, 'Lullabies to Paralyze' ook. Joost Koopman: 1. The Bravery – The Bravery Waarschijnlijk heb je het in menig blad al gelezen; The Bravery is dé band van het moment, de 5-sterrenrecensies vliegen ze om de oren. Vijf jongens uit New York, die het helemaal hebben begrepen. Ze pakken goede dingen uit het verleden en blazen daar nieuw leven in (waar hebben we dit eerder gehoord…..). Daar wilde ik natuurlijk ook het mijne van weten. En ik moet het de bladen nageven, ze hebben helemaal gelijk. Wat een geweldige plaat! Na één keer luisteren dacht ik ‘nou, wel aardig, maar vijf sterren? Ik weet het niet’. Daarna werd ‘ie met de draaibeurt beter en beter. Heerlijke synth-loopjes, eenvoudige gitaarlicks, geweldige zang en weer die bekende back to the 80’s vibe, wat wil je nog meer? Duran Duran, New Order en jawel, Gang of Four, ze komen allemaal weer voorbij. Okee, het is een de trend van het moment, maar so what? Topplaat, beluister hem, je mag me achteraf bedanken. 2. Queens of the Stone Age – Lullabies to Paralyze Voor iedereen die zegt dat het meer van hetzelfde is; ja……….en? Dat houdt dus in dat het weer even goed is, in mijn boekje in ieder geval wel. De halve band is vervangen, maar dat heeft Josh Homme en de zijnen er niet van weerhouden weer een gitaarrock-juweeltje af te leveren. Er wordt afgetrapt met een Tom Waits-achtige nummer gezongen door oude bekende Mark Lanegan (helaas op deze plaat niet zo veel vertegenwoordigd als op de vorige), daarna gaan we in sneltreinvaart door met een reeks van de smerige rocknummers waar de jongens zo geliefd om zijn. Ik begrijp alleen niet helemaal waarom 'Little Sister' is gekozen als single, er zijn toch écht wel wat betere nummers waar uit te kiezen was. En dat je af en toe denkt; ‘heb ik nou 'Songs for the Deaf' opstaan of die nieuwe?’, dat maakt geen moer uit. Twee seconden later ben je toch weer op dat onzichtbare drumstel aan het rammen of aan het hakken op je airguitar. Ik kan niet wachten op de volgende meer-van-hetzelfde-plaat van de Queens. 3. Black Label Society – Mafia Wat kan ik zeggen over deze plaat? Je weet wat je kunt verwachten van deze band; moddervette riffs, solo’s die je in je natste gitaardroom nog niet voor elkaar krijgt, nummers die doorspekt zijn van Zakk Wylde’s ranzige stringbends en zijn Layne Staley-achtige zang. Voor degenen die niet bekend zijn met het fenomeen Zakk Wylde; deze man is zo ongeveer de beste metal-gitarist die deze aarde bewandelt (zeker na het wegvallen van de onlangs neergeschoten ex-Pantera gitarist Dimebag Darrel). Hij speelt doorgaans in de begeleidingsband van Ozzy Osbourne, maar daarnaast heeft zijn eigen projecten, zoals Pride & Glory, Steel Dragon en Black Label Society. Zijn stijl is stonerrock te noemen, hier valt deze laatste plaat dus ook zeker onder. Maar ook het verdwaalde gevoelige pianonummer ontbreekt niet. Mocht je benieuwd zijn geworden; als je op 24 mei niets te doen hebt en toevallig in de buurt van Tilburg bent, dan kun je gelijk naar 013 want daar staan ze die avond. Ik koop wel een biertje voor je. 4. Brendan Benson – Alternative to Love Ik las in een blaadje over deze muzikant uit Detroit en aan de hand van het stukje leek het me wel zo eerlijk om de goede man een kans te geven. In het stukje stond dat hij – helemaal in zijn pieren uppie - een heel fijne plaat had gemaakt met een keur aan leuke, afwisselende liedjes erop. Ook stond erbij dat hij een verademing is op de stroom van downbeat singer-songwriters die de laatste tijd voorbij komen. Nou, wat wil je nog meer? Ook wel weer eens leuk om een songwriter te beluisteren waarbij je gewoon veilig een scheermes in je handen kunt houden. Na het eerste nummer was ik al verkocht, het is inderdaad een heel afwisselende plaat met wat garagerock, akoestische alt-country nummers en poppy Lemonheads-achtige deuntjes. Je bent gegarandeerd vrolijk na het beluisteren van deze plaat en zo niet, dan moet je misschien eens naar jezelf (laten) kijken. Nog een leuke mededeling is dat hij momenteel een plaat aan het maken is met Jack White van The White Stripes, ik ben in ieder geval zeer benieuwd. 5. Cro-Mags – Age of Quarrel Laatst bladerde ik weer eens door mijn rijtje vergeten cd’s en zag dat (hoe onterecht!!) deze er ook tussen zat. Na mijzelf berispt te hebben heb ik hem gelijk weer in de speler gegooid en na de eerste paar slagen van 'We Gotta Know' wist ik weer hoe laat het was. Nu ben ik van nature een vrij rustige vent, maar van deze plaat krijg ik echt de neiging om heel hard tegen muren aan te lopen en de inrichting van mijn huis eens aan een grondige verbouwing te onderwerpen. Deze jongens hebben zo ongeveer de NY-hardcore uitgevonden en wel met deze plaat. Je hoort gelijk waar bands als Sick of it All en Madball de mosterd vandaan halen. Vijftien korte, snoeiharde nummers die niets van je heel laten en je aan het eind met een gevoel overlaten alsof je net een titelgevecht hebt gehad, heerlijk! Rogier Westerhoff: 1. Relax - 1930 The Festivities (feat. Stuurbaard Bakkebaard) - Album: 'Odeur de Clochard' Naar mijn mening gewoon een hele lekkere band. Ze maken "hip-pop", als je het zo mag noemen. Oude en nieuwe geluidjes door elkaar heen mixen is niet zo makkelijk als dat het lijkt en ik vind dat ze daar in dit nummer, maar ook op andere nummers op het laatste album, wonderwel in zijn geslaagd. 2. Sneakerfreak - Naked - Single 'David/Naked' De stem van Arthur Westerop doet iets met je. Er zit onderdrukte emotie in, en dat loopt direct door naar je ruggenmerg. Hij articuleert ook goed, dat vind ik belangrijk. De zang en gitaarpartijen sluiten goed op elkaar aan. Kortom, een top-vijf notering waard. Live vind ik ze ook erg lekker. Het vreemde is alleen, dat ik volgens mij in de muziek hoor, dat ze lekkerder gaan klinken naarmate het podium kleiner wordt. Afstropen al die muziekkroegen in Nederland dus! 3. Little Barrie - Be the one - Album: 'We are Little Barrie' Hoor je iets nieuws? Nee, eigenlijk niet. Al de muziekstijlen die ik op deze plaat hoor, zijn al jarenlang, zoniet decennia uitgediept. Waarom klinkt het dan toch zo lekker? Het swingt! Je kan niet stil blijven zitten bij deze mengelmoes van G-Love & Jimi Hendrix met een Soulrock-sausje. Zaterdag in Tivoli de Helling! Jack Johnson - 'Sitting, Waiting, Wishing' Ik moest kiezen tussen deze en een favoriet van Ben Harper, maar dat is dan weer net niet nieuw genoeg. Jack Johnson verkoopt in Nederland heel snel zalen uit. Omdat hij net als Ben Harper de kunst verstaat van zingen tijden het gitaarspelen. Misschien klinkt dat wel wat simpel, maar laat ik het aangeven met een praktijkvvoorbeeld. Ga eens op een goede stoel en pak je gitaar. Diep ademhalen. Nog een keer. Klaar? Speel een lekker deuntje en ga nu een in een ander ritme zingen dan dat je speelt. Gelukt? Doe het nu nog even met een nog origineler zangpatroontje. Ook gelukt? Ok, en nu nog zorgen dat het lekker klinkt. Dat is de kunst die Jack Johnson verstaat. 5. Skunk Anansie - Charlie Big Potato - Album: Post Orgasmic Chill Toch een oudje, omdat deze echt één van mijn "all-time favorites" is. De perfecte mix van stuwende rock met dansbare ritmes. Echt elk bandlid is in dit nummer op zijn hoogtepunt. Vette drum-n-bass beats in het begin, naadloos gevolgd door vette powerchords. Ik ben fan van de drummer, omdat hij functioneel gebruik maakt van zijn hi-hats. Alle geluiden van het nummer zijn gewoon lekker. Deze band verstond als geen ander de kunst om een climax op te bouwen. En wat is toch dat geluidje op 0:52 min in het nummer? Ik krijg hetzelfde geluidje als ik de beeldbuis van mijn televisie tik, maar als iemand een beter antwoord kan aandragen geef ik die persoon onmiddelijk gelijk.