Afgelopen donderdag presenteerde de Utrechtse band Paper Moon haar debuut-cd Brittle Hearts in Ekko. Uw verslaggever moest wegens een opkomend griepje verstek laten gaan, maar wel kon eens goed luisteren naar de plaat. En die viel niet tegen. Het gonst al wat langer rond Paper Moon, de band staat bekend als een van de best bewaarde geheimen van de Utrechtse popscene. De daaraan verbonden verwachtingen lijken ze met Brittle Hearts waar te maken. Na Songs 'n Sounds van Solo is dit de volgende Utrechtse herfstplaat. En dat komt goed uit, nu het najaar ook echt begonnen lijkt. Ook bij Paper Moon melancholie en een zekere ingetogenheid, maar waar Solo het zoekt in een minimalistische, bijna schematische opzet van hun liedjes, brengt Paper Moon treffende accenten aan en wil de band zich ook wel eens - beheerst - laten gaan. Paper Moon is al een tijdje bezig, bracht onder andere de ep's Stella en The Lost Parade uit, en nam nummers op met Darryl-Ann'er Jelle Paulusma. En in de hoek van Darryl-Ann kunnen we de muziek ook plaatsen: rustige, op Beatles-leest geschoeide gitaarnummers die associaties oproept met alle bands die ook uit dat vaatje tappen, zoals de Boo Radleys (wie kent ze nog?). De accenten komen van koortjes, wat strijkers en blazers, en de (onvermijdelijke?) pedal steel van René van Barneveld. Paper Moon heeft ruim de tijd genomen voor hun debuutplaat, en die tijd hoor je terug in de zorgvuldigheid waarmee de nummers zijn gecomponeerd en gearrangeerd. De extra instrumentatie wordt nooit ingezet om eventuele zwakheden in composities te verhullen, eenvoudigweg omdat die er nauwelijks zijn. De arrangementen staan in dienst van de liedjes en doen de melodieën mooi tot hun recht komen. Die liedjes zijn van het klassieke soort: een refrein, een couplet, een overgang, en over alles is zorgvuldig nagedacht, zonder dat het bestudeerd wordt. Als de arrangementen al iets verhullen, dan is het de soms zwakke zang die met name door de meerstemmigheid wordt gecompenseerd. Liedjes als (So very) Stella, Tours Around The Lighthouse en Past waren al bekend van de eerdere ep's (en zijn deels opnieuw opgenomen), maar verdienen hun plek op de plaat. Vooral Stella is een klassieke popsong van het zuiverste soort, maar ook uitsmijter (het niemendalletje Little Or Less niet meegerekend) The Lost Prade, een eigentijdse Hey Jude, mag er wezen. Dit lijkt het prijsnummer van Paper Moon, zowel live als op de plaat. Maar laten we het harmonieuze Fortune Traders en het ingetogen Polaroid Girl niet vergeten te noemen. Met 14 nummers die nauwelijks voor elkaar onderdoen, kan iedereen z'n eigen favoriet uitkiezen. Je zou kunnen zeggen dat het allemaal wat ambachtelijk en weinig vernieuwend is wat Paper Moon doet, maar het wiel hoeft ook niet altijd opnieuw te worden uitgevonden. Als het zo fraai en met zoveel liefde wordt gedaan als bij Paper Moon, kunnen we van een plaat als Brittle Hearts alleen maar erg blij worden. Paper Moon - Brittle Hearts (Stacey Records) is vanaf 16 september verkrijgbaar in de betere platenzaak.