Aan zelfkennis geen gebrek bij Gentenaar Jasper Steverlinck.”Welkom bij de eerste les verantwoord muziek spelen”, zegt hij ergens halverwege het optreden. Steverlinck bracht onlangs een cd uit met ‘verantwoorde’ covers. In de hoedanigheid van Arid lukte het hem vooralsnog niet internationaal een stevige poot aan de grond te krijgen, vandaar dat hij besloot het roer tijdelijk om te gooien. Op ‘Songs of Innocence’ vinden we zijn bewerkingen van nummers van o.a. David Bowie, Elton John, Madness en The Doors. Met het openingsnummer, het mierzoete 'A Song For You', zet Steverlinck onmiskenbaar de toon voor de rest van de avond. De muzikale omlijsting van dit nummer wordt volledig verzorgd door pianist Valentijn Elsen, die met een Chopin-achtige aanzet ook direct veel van zijn ambities prijsgeeft. Voorafgaand aan het tweede nummer, een slome cover van Madness’ swingende 'It Must Be Love', verschijnt de rest van het gezelschap ten tonele. Wat volgt is een van vrijwel alle spanning ontdaan en bij vlagen slaapverwekkend optreden van niet veel meer dan een veredelde coverband. Met zijn smetteloze stem en de gladgestreken, risicoloze arrangementen benadert Steverlinck eigenlijk met geen enkele cover de kwaliteit van het origineel. Hoogst eigenaardig is het dan ook dat David Bowie diep onder de indruk schijnt te zijn van Steverlinck’s versie van 'Life on Mars?'. Pianist Elsen speelt de pianopartij adequaat na, dat wel, maar het timbre van Steverlinck’s stem bezit nog niet half de dramatische zeggingskracht van die van Bowie. In de lage registers kan Steverlinck weliswaar nog aardig uit de voeten; wanneer hij zich waagt aan hoge uithalen komen zijn beperkingen genadeloos aan het licht. Zijn stem mist de noodzakelijke ‘body’, het blijft allemaal erg oppervlakkig en steriel. Oprecht ontroerend of opwindend wordt het nooit als Steverlinck zingt. Zijn timing is allesbehalve onvoorspelbaar en spannend. Regelmatig meen je een jongere broer van George Michael te horen en dat is niet als compliment bedoeld. Eerder gehoorde vergelijkingen met Jeff Buckley, wiens 'Forget Her' hij tijdens de show bovendien ten gehore brengt, zijn dan ook ronduit ridicuul te noemen. Buckley ontroert, Steverlinck verveelt. Al dient hierbij eerlijkheidshalve vermeld te worden dat het ademloos luisterende publiek hier heel anders over denkt en bij elke geëxalteerde uithaal van de Belg in diepere vervoering raakt. Met name de bakvisjes vlakbij het podium. Veel gejoel van hen dan ook als Steverlinck ze ophitst met: “Jullie zijn zo heet dat mijn gitaarsnaren ervan ontstemmen.” Tja. Steverlinck is behalve een weinig imponerend zanger ook nog eens een pedant mannetje, zo blijkt uit een recent interview met muziekblad OOR. Hij koketteert in dit gesprek met zijn kennis van o.a. Nietzsche en William Blake. 'Op de een of andere manier verbind ik alles wat ik doe met hem', vertelt hij over laatstgenoemde. 'Maak eerst maar eens een goede plaat en kom dan met dit soort teksten', zou je hem willen voorhouden. En neem een voorbeeld aan het, eveneens grotendeel uit covers bestaande, creatief en dramatisch veel boeiendere album van landgenoten Tom Barman en Guy van Nueten. Oh ja, de afsluiter van Steverlincks reguliere set is ‘Insensitive’, een liedje dat verdacht veel gelijkenissen vertoont met Wham’s ‘Last Christmas’. Het publiek kan het wel waarderen. Ondergetekende zoekt liever zijn weg naar de uitgang. Jasper Steverlinck Gezien: Tivoli De Helling, vrijdag 17 september 2004