Eenmaal per jaar mag er lawaai gemaakt worden in het stiltegebied dat Park Bredius in Woerden eigenlijk is. Op het eigen terrein van cultuurpodium Babylon, aan de rand van het park vindt dan namelijk Babypop plaats. 3VOOR12/Utrecht pakte in de middag een paar bandjes mee, schoot een hoop plaatjes en genoot met zo'n 800 Woerdenaren van het zonnetje, een biertje en bovenal veel gitaren.
Voor het eerst in haar geschiedenis had het festival twee benen. Een redelijk rockgeoriënteerd podium kende men al in Woerden. Maar daarnaast programmeerde Babypop dit jaar, een culturele tent met poëzie en cabaret. De programmeurs zetten zowel plaatselijke grootheden (zoals cabaretier Roel C. Verburg) als landelijke celebrities (Simon Vinkenoog, Diana Ozon) neer. De opzet om van de tent een soort café te maken, met bakjes met nootjes en bediening aan de tafels, leek geslaagd want de hele middag bleef het er gezellig druk,
Opener in de rocktent was het vriendelijke Teaser. Een prima appetizer voor de rest. Met nog geen vol veld kwam toch de stemming er al in en een tendens werd gezet: gitaren... Deze gitaren werden uitmuntend bespeeld. Maar er kwamen er nog heel wat achteraan.
estAtic zette in met echte festivalmuziek, waarin knorrige cynici met een beetje kwade wil Meatloaf-invloeden in zouden kunnen ontwaren. Een solide pot van deze winnaars van het Geheim van Babylon. Met gitaren natuurlijk.
Silverlake maakte zijn reputatie niet helemaal waar. Paradiso en Parkpop gingen plat, uw reporter niet zo. De Golden Earring zijn te horen, wellicht een Yellow Pearl, een Pearl Jam. Prima bands, maar ze waren er al. De gevoelige zanglijnen leken slechts te dienen om de inderdaad weer aanwezige gitaren te contrasteren. Het gitaarspel van deze heren heeft helemaal geen contrasten nodig. Het is heel erg lekker maar zou misschien beter tot zijn recht komen in wat uitgebalanceerdere nummers. De zang is technisch prima maar de nummers zijn niet echt bekoorlijk. De zanger stelt: “Dit liedje is gemaakt om de Black Crowes te imiteren.”. Even later zingt hij: “I burn my hands on you every time”. Dit nummer is goed. Bij elkaar gejat. De chemie van de band slaat wel over. Energie en talent zijn onmiskenbaar.
Slagkragt was een onverwacht gek ensemble. Het collectief opent met een stuk dat heel wat Braziliaanser aandoet dan de muzikanten eruitzien. Er worden trommels gespeeld, heel wat trommels. Het had er alle schijn van dat de trommels een overheersende toon zouden voeren in dit optreden, maar wat schetst onze verbazing als na deze opening synthesizer en, jawel, gitaar uit de boxen schallen. Het nieuwe geluid laat zich misschien beschrijven als zeer geschikt voor de soundtrack van een spannende actie-thriller. De gedachte aan elektronische goden Jean-Michel Jarre en Vangelis laat zich niet wegdrukken, maar deze formatie, want echt een band is het niet, heeft een heel erg eigen geluid, dat niet eens in de eerste plaats door de zo geadverteerde 'slagkragt' bepaald wordt. Lekker, maar wel heel 'festival'.
Jewel in the Mire is een openbaring. Waar eerdere bandjes zeker gezegd konden worden te bruisen, borrelen of stralen, gaan dergelijke termen bij dit juweeltje niet meer op. Daveren deden ze, en stampen en het publiek helemaal gek maken. Orgiastisch. Geen idee waarom dit bandje het nodig heeft covers te doen, of ja, wellicht bij gebrek aan sterk eigen werk natuurlijk, maar als een band live staat als een huis verwachten we altijd meteen dat hun teksten ook briljant zijn en voor het gemak veronderstellen we ook nog maar een mening over politiek. Verder niet naar gevraagd, gewoon lekker zitten te genieten. Ze spelen alsof ze “..ain't got shit to lose”, aanvankelijk voor een wat statisch publiek, maar in no time rocken ze de joint! Zelfs een Kravitz-cover ('Always On the Run') mag op deze zonovergoten middag de pret niet drukken.
Redband, als je voor pret bent. Een gouden greep op al dan niet uitgebluste festivalvelden, op enorme studentenfeesten en dergelijke. Ze openen met een eigenlijk nog in de soundcheck vallend “Verscheurde je Foto”, maar dan in hoog tempo. Voorzien van het hilarische commentaar “ Er stonden al zeker 10 mensen te swingen, zag je het?”. Het swingde gewoon ook heel erg, waar ze hun handen ook aan brandden. De vrolijke zanger, die op een blonde George Clinton lijkt, leidde zijn bandje met verve door een aantal ver van elkaar afstaande liedjes heen. In zijn grote glimmende gele overhemd maakt hij zich op onnavolgbare wijze van “ Two Princes” af. “If you wanna buy me flowers or biertjes?” is een hartstikke leuk grapje. Het shirt gaat nog uit. Tom Petty's “MaryJane's Last dance” (toch niet hetzelfde zonder mondharmonica), “Blauw” van The Scene, “Come Out And Play” van The Offspring, het rooie bandje kan elk genre aan. Leuk, nog een Kravitz-cover (Are You Gonna Go My Way?).
Een geweldig gezellig festival, dus. Niks gemerkt van onvertogenheden, schoonheidsfoutjes of slechte sfeer. Het zonnetje hielp, de bands waren oké, het publiek Woerdens, de organisatie enthousiast en het eten erg goed en gezond. Jammer dat Emanence, de band van de gitarist van Sepultura dit jaar niet kon doorgaan. Volgend jaar bestaat Babypop 10 jaar. Misschien een leuk idee om Kanye West te boeken?
Voor het eerst in haar geschiedenis had het festival twee benen. Een redelijk rockgeoriënteerd podium kende men al in Woerden. Maar daarnaast programmeerde Babypop dit jaar, een culturele tent met poëzie en cabaret. De programmeurs zetten zowel plaatselijke grootheden (zoals cabaretier Roel C. Verburg) als landelijke celebrities (Simon Vinkenoog, Diana Ozon) neer. De opzet om van de tent een soort café te maken, met bakjes met nootjes en bediening aan de tafels, leek geslaagd want de hele middag bleef het er gezellig druk,
Opener in de rocktent was het vriendelijke Teaser. Een prima appetizer voor de rest. Met nog geen vol veld kwam toch de stemming er al in en een tendens werd gezet: gitaren... Deze gitaren werden uitmuntend bespeeld. Maar er kwamen er nog heel wat achteraan.
estAtic zette in met echte festivalmuziek, waarin knorrige cynici met een beetje kwade wil Meatloaf-invloeden in zouden kunnen ontwaren. Een solide pot van deze winnaars van het Geheim van Babylon. Met gitaren natuurlijk.
Silverlake maakte zijn reputatie niet helemaal waar. Paradiso en Parkpop gingen plat, uw reporter niet zo. De Golden Earring zijn te horen, wellicht een Yellow Pearl, een Pearl Jam. Prima bands, maar ze waren er al. De gevoelige zanglijnen leken slechts te dienen om de inderdaad weer aanwezige gitaren te contrasteren. Het gitaarspel van deze heren heeft helemaal geen contrasten nodig. Het is heel erg lekker maar zou misschien beter tot zijn recht komen in wat uitgebalanceerdere nummers. De zang is technisch prima maar de nummers zijn niet echt bekoorlijk. De zanger stelt: “Dit liedje is gemaakt om de Black Crowes te imiteren.”. Even later zingt hij: “I burn my hands on you every time”. Dit nummer is goed. Bij elkaar gejat. De chemie van de band slaat wel over. Energie en talent zijn onmiskenbaar.
Slagkragt was een onverwacht gek ensemble. Het collectief opent met een stuk dat heel wat Braziliaanser aandoet dan de muzikanten eruitzien. Er worden trommels gespeeld, heel wat trommels. Het had er alle schijn van dat de trommels een overheersende toon zouden voeren in dit optreden, maar wat schetst onze verbazing als na deze opening synthesizer en, jawel, gitaar uit de boxen schallen. Het nieuwe geluid laat zich misschien beschrijven als zeer geschikt voor de soundtrack van een spannende actie-thriller. De gedachte aan elektronische goden Jean-Michel Jarre en Vangelis laat zich niet wegdrukken, maar deze formatie, want echt een band is het niet, heeft een heel erg eigen geluid, dat niet eens in de eerste plaats door de zo geadverteerde 'slagkragt' bepaald wordt. Lekker, maar wel heel 'festival'.
Jewel in the Mire is een openbaring. Waar eerdere bandjes zeker gezegd konden worden te bruisen, borrelen of stralen, gaan dergelijke termen bij dit juweeltje niet meer op. Daveren deden ze, en stampen en het publiek helemaal gek maken. Orgiastisch. Geen idee waarom dit bandje het nodig heeft covers te doen, of ja, wellicht bij gebrek aan sterk eigen werk natuurlijk, maar als een band live staat als een huis verwachten we altijd meteen dat hun teksten ook briljant zijn en voor het gemak veronderstellen we ook nog maar een mening over politiek. Verder niet naar gevraagd, gewoon lekker zitten te genieten. Ze spelen alsof ze “..ain't got shit to lose”, aanvankelijk voor een wat statisch publiek, maar in no time rocken ze de joint! Zelfs een Kravitz-cover ('Always On the Run') mag op deze zonovergoten middag de pret niet drukken.
Redband, als je voor pret bent. Een gouden greep op al dan niet uitgebluste festivalvelden, op enorme studentenfeesten en dergelijke. Ze openen met een eigenlijk nog in de soundcheck vallend “Verscheurde je Foto”, maar dan in hoog tempo. Voorzien van het hilarische commentaar “ Er stonden al zeker 10 mensen te swingen, zag je het?”. Het swingde gewoon ook heel erg, waar ze hun handen ook aan brandden. De vrolijke zanger, die op een blonde George Clinton lijkt, leidde zijn bandje met verve door een aantal ver van elkaar afstaande liedjes heen. In zijn grote glimmende gele overhemd maakt hij zich op onnavolgbare wijze van “ Two Princes” af. “If you wanna buy me flowers or biertjes?” is een hartstikke leuk grapje. Het shirt gaat nog uit. Tom Petty's “MaryJane's Last dance” (toch niet hetzelfde zonder mondharmonica), “Blauw” van The Scene, “Come Out And Play” van The Offspring, het rooie bandje kan elk genre aan. Leuk, nog een Kravitz-cover (Are You Gonna Go My Way?).
Een geweldig gezellig festival, dus. Niks gemerkt van onvertogenheden, schoonheidsfoutjes of slechte sfeer. Het zonnetje hielp, de bands waren oké, het publiek Woerdens, de organisatie enthousiast en het eten erg goed en gezond. Jammer dat Emanence, de band van de gitarist van Sepultura dit jaar niet kon doorgaan. Volgend jaar bestaat Babypop 10 jaar. Misschien een leuk idee om Kanye West te boeken?