3VOOR12/Utrecht draait... 7 september

De favorieten van de redactie

Redactie 3VOOR12/Utrecht, ,

Zo nu en dan vragen we een aantal redactie-leden een greep te doen uit hun platenkast of i-pod. Waar luistert de redactie naar? Dit keer met o.a. The Delays, Von Spar, The Libertines en Calexico.

De favorieten van de redactie

Bart van den Berg: 1. The Delays – Faded Seaside Glamour Vooral tijdens de lange autorit naar het zuiden een heerlijke zomerplaat, vanwege de ogenschijnlijk luchtige liedjes in falset. De plaat kreeg in de golf Britse geestverwanten als The Veils en The Stands te weinig aandacht. Wellicht omdat er net iets meer luisterbeurten nodig zijn om greep te krijgen op deze band die op avontuurlijke wijze zomerse melancholie en dansbaarheid weet te verenigen. 2. The Rapture – Echoes Bij het openingsnummer Olio denk je dat het The Cure-voorman Robert Smith is die je hoort, bezig aan een nieuw dansproject. De nummers daarna zijn stuk voor stuk een achtbaan, rare wendingen zonder uit de bocht te vliegen. Hun combinatie van punk, dance, doom, disco en funk is aanstekelijk en net zo bewust uit de tijd als die van hun, eveneens niet te versmaden, stadsgenoten TV on the Radio en !!!. 3. at the close of every day – Silja Symphony Donderdag wonnen ze de 3voor12 Award, de aanleiding om toch eens naar at the close of everyday te gaan luisteren. Sindsdien zijn ze in de buurt van mijn cd-speler gebleven. Een indrukwekkende plaat die helmaal niet Nederlands, maar Amerikaans klinkt. Amerikaans als 16 horse power en Bonny Prince Billy wel te verstaan. Een van de weinige Nederlandse bands die de vaak terechte rituele scepsis over bands van eigen bodem overtuigend kan bezweren. Atze de Vrieze: 1. The Libertines - The Libertines Wow, wat een geweldige plaat. Het rammelt aan alle kanten, de schroeven vliegen je bijkans om de oren, en track 3 (Don't Be Shy) is werkelijk niet te harden zo vals, maar de liedjes kloppen wel allemaal. Ach, misschien ben ik ook wel gevoelig voor alle verhalen erom heen, de drugperikelen, de ruzies onderling, de bodyguards die de vechtersbazen uit elkaar moesten houden. 2. Eddie Hazel - Games, Dame and Guitar Thangs Eigenlijk komt dit album al uit 1977, maar pas nu is het eindelijk, zij het in gelimiteerde uitgave, op cd verkrijgbaar. Hazel was als gitarist van Funkadelic begin jaren zeventig betrokken bij een aantal legendarische albums, en verantwoordelijk voor de bijna mythische Maggot Brain solo. Na drugproblemen en een gevangenisverblijf keerde hij terug bij George Clinton's P-funkmob, onder andere om zijn enige solo-album op te nemen. Luister vooral naar de prachtige Beatles-cover I Want You (She's So Heavy). 3. Von Spar - Live @ Zinin Tja, opnames zijn er niet van, maar het optreden van Von Spar op het Zinin Festival staat nog voorin op mijn interne harde schrijf. Deze Duitse mafketels mogen we wat mij betreft gerust bestempelen als het Duitse equivalent van The Rapture. Vooral de manische frontman Thomas Von Spar was een lust voor het oog. Eigenlijk was het volstrekt onduidelijk of hij nu Engels of Duits zong, maar wat doet het ertoe. Het optreden was in elk geval opwindend. 4. The Bloc Party - Bloc Party EP Ja, daar zijn ze weer, de staccato ritmes, de verwijzingen naar pak 'm beet twintig jaar geleden, de herinneringen aan de stem van Robert Smith. The Bloc Party sluit met deze EP aan achter in de rij bij maatjes Franz Ferdinand. Opener Banquet was al eens 3VOOR12 Single van de Week, en terecht. 5. Bettye Swann - Bettye Swann Eerder dit jaar bracht het Honest Jons label een prachtige verzamelaar uit met vergeten opnames van soulzangeres Candi Staton. Nu doen ze dat nog eens dunnetjes over met het werk van Bettye Swann. Ik ben er nog niet uit of ik het net zo goed vind als Candi Staton, maar vanaf de eerste noot is het wel weer duidelijk dat we hier met een groot talent te maken hebben. Swann zingt vooral veel country-liedjes, maar verpakt ze in zulke aardige souljasjes dat zelfs ik als country-hater het mooi vind. Overigens schijnt de dame in kwestie nog altijd een mysterie te zijn. Zelfs de samensteller van de cd kwam niet verder dan twee korte telefoontjes, voordat ze weer in het niets verdween. Annelies Vermeulen: 1. Björk – Medulla Prachtig! Bijna alleen maar stemmen op de cd van Björk, maar eigenlijk zouden het echt alleen vocalen moeten zijn. Dan was het nog specialer. De rustige nummers worden soms wat saai, maar met beatboxer is het geweldig. De vraag blijft hoe ze dit live tijdens concerten gaat doen. 2. Libertines – Libertines Ondanks alle ruzies en bodyguards in de studio, toch een goede plaat afleveren. Niet geniaal of origineel, maar wel een lekkere cd voor een warme nazomer. 3. Jimmy Eat World – Pain (single) Eerste single van het nieuwe album “Futures”. Ik verheug me nu al op de complete cd en het optreden, 20 september in de Melkweg. 4. The Streets – Grand Don’t Come For Free De single “Dry your eyes” blijft wat mij betreft het leukste liedje. De muziek wordt soms wat vervelend, maar de verhaaltjes van Skinner maken dit ruimschoots goed. Fijne plaat voor in de trein; je ziet op dezelfde manier het leven aan je voorbijtrekken. 5. PJ Harvey – Uh Huh Her PJ Harvey rockt! Sinds de plaat uit is, is ie niet meer uit mijn cd-speler te krijgen. En hij blijft mooier worden. Ramses Singeling (fotograaf) 1. Calexico - Hot Rail Photoshoppen is zoiets als de Autoroute du Soleil afrijden: je weet wat precies er gaat komen en het duurt altijd langer dan je dacht. De beste soundtrack bij beide ontberingen is Calexico. En dan maakt het niet ineens zo gek veel uit welk album. Ik noem hier Hot Rail, voor de tip: zoek op internet de franstalige uitvoering van Ballad of Cable Hogue van dat album. Een Amerikaan uit Tuscon die zijn Engelse songtekst in accentrijk Frans uitvoert, begeleid door vier Mariachi. Gewoon te kitsch, zo mooi. 2. Yusa - Yusa De bakken met wereldmuziek laat ik meestal onberoerd, maar dit swingt gewoon te erg. Cubaans en behoorlijk wat moderner dan Buena Vista. Yusa mixt Cubaans heupgedraai met Braziliaans chillen. Bovendien steekt dit muzikaal en vocaal allemaal erg listig in elkaar. 3. The Handsome Family - Singing Bones Alles wat je al wist over de opzet van een countrynummer wordt door The Handsome Family driftig hergebruikt, maar die teksten! Brett Sparks zingt, een octaaf of twee lager dan de gemiddelde boyband, over behekste supermarkten en het leven in de woestijn van New Mexico. Surrealistisch en een peu camp. 4. Bob Dylan - Time out of mind Graag zou ik met mijn foto's het verhaal vertellen dat nonkel Bob in 'Million Miles´ weet te leggen. Net als bij de beste foto´s zijn de ingrediënten van zijn nummers helemaal niet zo poëtisch, maar gemurmeld door Bob, wordt het allemaal zo ehhh..diep. Alsof hij wel weet hoe het zit in het leven en het ongevraagd aan je vertelt bij de bushalte. En mooi om te horen hoe die top-muzikanten Dylan ook nog maar net in het gareel hebben weten te houden tijdens de opname. 5. Loudon Wainwright III - So Damn Happy Loudon Wainwright is 53 jaar, recentelijk gescheiden en betrapt zichzelf steeds vaker op het eenzaam drinken van bovenmatige hoeveelheden whiskey. Daar komen natuurlijk liedjes van. Inmiddels zo´n 290, verzameld over dertig jaar spelen. Op deze live-verzamelaar gaat het van de lach en de traan, grimlachjes in alt country vorm. Maar van hem geloof ik het als hij autobiografisch en tongue in cheek snikt: ´the sad thing is, I´m so damn happy´.