Eigenlijk is het een beetje raar dat er zo’n 400 redelijke jonge mensen (veel Lowlandstypes) op een obscure Noorse country-band afkomen. Want het gebruikelijke publiek (mannelijke 40+ ers, vaak met cowboyhoed op de kalende plek) is nagenoeg afwezig. Maar het is dan ook geen standaard countryband die vanavond op de planken staat, het zijn de drie kameleon-rockers van Motorpsycho die met hun vriendjes in hobbyproject op pad zijn. Motorpsycho bracht in hun enorme reeks platen in 1994 een country CD uit in zeer beperkte oplage (minder dan 1000 exemplaren) van een denkbeeldige soundtrack voor een Italiaanse film “The Tussler”. Vorig jaar werd deze plaat heruitgebracht met veel bonusnummers onder de noemer The International Tussler Society. Onlangs bracht het gezelschap zijn tweede schijf uit. Gezien de beperkte verkrijgbaarheid (een Motorpsycho-fan koopt de schijfjes vaak bij concerten) weet het grootste deel van het publiek niet wat het gaat krijgen. Maar Motorpsycho dat country doet, dat zal ook wel leuk zijn, hoor ik om me heen. Al uit de tjokvolle podium-opstelling blijkt meteen dat het inderdaad geen standaard Motorpsycho concert gaat worden. Motorpsycho-drummer Gebhardt speelt alleen banjo en akoestische gitaar, de meeste nummers worden gezongen door toetsenist Larry (één van de toetsenisten waar Motorpsycho jaren mee tourde), en achterop staan maar liefst twee drumstellen die afwisselend en tegelijkertijd bespeeld worden door drummers Morten en Even. Gitarist Hans staat centraal opgesteld en bassist/bandleider Bent heeft voor de gelegenheid zijn basversterker met enorme koeienhoorns opgesierd. Steelgitarist KK maakt het zevental compleet, en is ook de enige muzikant die naar mijn weten niet al eerder met Motorpsycho meetourde. De mannen van Motorpsycho staan erom bekend dat ze graag lang spelen, en dat is deze avond weer het geval. De setlijst past bijna niet op een A4tje, met ruim 30 liedjes die deels van de twee Tussler platen afkomstig zijn, aangevuld met al dan niet obscure covers (Dean Totley anyone?). De heren beginnen aan een reeks countryrock-liedjes in America stijl. Dat is even wennen voor de fans. Gebhard voelt het aan en meldt dat ze vanavond het soort liedjes spelen “that you might find on your dad’s old records”. Blijkbaar heeft zijn pa een beetje goede country-americana smaak. Want er komt onder andere een liedje van The Flying Burrito Brothers langs, want “these guys got me into country”, aldus Bent. Het publiek vindt het intussen allemaal toch wel erg leuk wat er gebeurt. Want er wordt bijzonder goed gemusiceerd. Qua nummers slingert het heen en weer van cowboy-country tot Allman Brothers achtige country rock (vandaar die 2 drumstellen?). Lars blijkt een erg goede stem te hebben, en doordat Bent, Hans en KK ook af en toe een deun zingen en de koortjes prima zijn is het behalve mooi ook erg afwisslend. Na een uur neemt de band een korte pauze en komt terug voor een meer akoestische sessie waarbij er vrolijk van diverse instrumenten gewisseld wordt. Als na zo’n 8 liedjes de elektrische gitaren weer omgebonden worden kunnen de heren de verleiding niet weerstaan om langzaam maar zeker meer te gaan rocken in de jazzy/progrock achtige manier zoals die te horen is op platen als Phanetorhyme. Er mag zelfs hier en daar gezellig meegeklapt worden. Een van de hoogtepunten is het prachtig uitgevoerde When You Dance van Neil Young, met weer van die geweldige koortjes. Met een onstuimig snelle uitvoering van Waiting For The One (oorspronkelijk afkomstig van Demon Box) komt er uiteindelijk een eind aan de set. Maar niet voordat het luidruchtig roepende publiek beloond wordt met een lange toegift. Die begint met een stevig “Highway Zen”, tevens de opener van de nieuwe Tussler plaat. Na ruim twee en half uur is het dan toch echt afgelopen en gaan de fans tevreden naar huis. Het zal mij niet verbazen als de komende tijd in Utrecht de country en americana platenbakken vaker besnuffeld gaan worden door alternatieve rockers. The International Tussler Society Gezien: Tivoli, zondag 10 oktober 2004.