Enkele tafeltjes met stoelen staan tegen het podium: deze mensen zitten hier goed. Alleen het bedienend personeel en de sigarettenrook (verboden!) ontbreken. Het binnendruppelende publiek verzamelt alle overige beschikbare stoelen in het pand en plaatst ze voor in de zaal. Daarachter staat men. De ruimte is goed gevuld. Slaid Cleaves en Jeff Plankenhorn komen op en spelen een liedje. Cleaves maakt een praatje en bedankt de aanwezigen voor hun komst, op deze dinsdagavond. Hij is vriendelijk, beleefd en ‘entertaining’. ‘D’r was toch niks op tv’ roept een man op de voorste rij. Welkom… Dan zetten ze een rustig liedje in, over ‘broken-down lives’ in Texas. Het zijn kalme, sterke, heldere en melodieuze klanken. Cleaves’ stem is warm met een fluwelen randje. Verstilde beelden, Texaanse vlakten, sigarettenrook, prairies. Slide gitaar. Het doet denken aan de film ‘Paris Texas’ van Wim Wenders. Je zou er melancholisch en droevig van worden. Maar ze spelen ‘broken down’ op nieuwe snaren en hun laarzen glimmen. Ze weten waarover ze zingen, maar hebben het meeste niet zelf meegemaakt. Met hun muziek vragen ze je aandacht voor mensen en situaties uit het harde Amerikaanse leven van de ‘gewone man’. Je ziet de eerlijkheid en schoonheid ervan en medelijden en droefheid verdwijnen. Natuurlijk hoef je niet iedere tekst te spellen en weten waarover het gaat om van de muziek te kunnen genieten. Maar de verhalen en de sfeer die ze oproepen vormen een belangrijk onderdeel van de muziek. Slaid vertelt dan ook regelmatig waarover een liedje gaat. Over de ‘Horseshoe Lounge’ bijvoorbeeld, een bar in Texas die iedereen daar kent en waar iedereen ook een verhaal over heeft. Zijn vrouw verloor er eens een potje poolbiljart van een éénarmige man… Als je er meer over wilt weten, vraag je het haar: zijn vrouw zit, als manager, in de zaal en verkoopt na afloop CD’s. Ook wisselt hij enkele woorden met een bekende uit het publiek en wanneer voor één liedje de geluidsinstallatie uitgaat wordt de sfeer helemaal intiem. Je ziet ze staan, ergens op straat in Ierland – iets wat Slaid ook werkelijk gedaan heeft – spelend voor voorbijgangers. Verzoeknummers worden gevraagd en gespeeld en wanneer gitarist Jeff Plankenhorn een eigen nummer zingt overleggen ze even over de akkoorden. Plankenhorn speelt een mooie heldere solo, een schreeuw recht uit de woestijn, bluesy zelfs, maar opener en ‘I’m not living like I should’ klinkt berustend. De heren vormen een sterk duo. Plankenhorn zingt steeds vol overgave de tweede stem, hoofd in de nek, als het gefluit van een passerende trein. Cleaves jodelt een paar nummers. Als je er niet van houdt, kun je doorlopen. Maar je blijft nog even staan, want het is gewoon goed en écht wat ze doen en dat zie je niet elke dag. Je luistert en je denkt ‘zo is het!’: ‘Hearts break, hearts mend / Pick up the pieces, you get up again / The sun comes up and the sun goes down / That’s the way the world goes around’ Slaid Cleaves Gezien: Tivoli de Helling, dinsdag 12 oktober 2004.