Machiel Coehorst 1. Tom Waits – Real Gone Zijn eega en mede-songschrijver Kathleen Brennan werd thuis lichtelijk gestoord van de door Tom Waits ingezongen drumpartijen, zo blijkt uit een recent interview met de Volkskrant. Het opgefokte ‘human-beatboxing’ contrasteert wel weer mooi met de meer ingetogen, ouderwets puffende en boemelende pareltjes. Nu al Waits-klassiekers zijn: Sins Of My Father en How It’s Gonna End. Verder gromt hij als vanouds over kreupele piraten, eenogige circusartiesten en platgereden bloemen op de snelweg. Wie heeft er nog (een) kaartje(s)? 2. The Black Keys – Rubber Factory Opgenomen in een verlaten bandenfabriek met tweedehands-apparatuur, dit derde album van het op een na beste rockduo van het moment. Lekker ongecompliceerde, compromisloze en uitgebeende garageblues afkomstig uit Akron, Ohio. Commercieel succes zit er waarschijnlijk op korte termijn niet in voor drummer Patrick Carney en gitarist/zanger Dan Auerbach en laat dat vooral maar zo blijven. Vorig jaar oktober werd hun optreden in Ekko afgelast, hopelijk zijn ze binnenkort toch nog eens te bewonderen in Utrecht. 3. Sufjan Stevens - Seven Swans Een ongewone naam voor een ongewone muzikant. Welhaast een religieuze ervaring is het om te luisteren naar de vervreemdende repeterende melodieën, de zachtaardige fluisterstem begeleid door banjo en de schone samenzang. Vooral het titelnummer is huiveringwekkend mooi. Woensdag speelt hij in Tivoli voor een zittend publiek, met als voorprogramma de eveneens veelbelovende Gravenhurst. 4. Hayden – Elk Lake Serenade Ideale herfstmuziek, deze introverte melancholie van Hayden. Blijkt al een album of zes gemaakt te hebben, maar door mij nooit eerder opgemerkt. Akoestische miniatuurtjes afgewisseld met weelderiger gearrangeerde werkjes met trompet en viool. Hayden maakt veel gebruik van de mondharp, zodat een vergelijking met de vroegere Neil Young voor de hand ligt. Zijn aarzelende stem heeft wel wat weg van die van Jason Merritt van Timesbold. 5. Giant Sand – Is All Over The Map Geen denderend optreden van de band rondom Howe Gelb, vorige week in De Helling. De laatste cd van Giant Sand in nieuwe samenstelling mag er evenwel wezen. Een stuk gevarieerder dan op het podium door de inzet van piano en gastzang van o.a. Vic Chesnutt. De rammelrootsrock van Giant Sand heeft al bijna twintig jaar een volkomen eigen plek in de alternatieve muziek en dat is knap. Peter Jamin: 1. Freestylers - Push Up Al een tijdje uit, maar nog steeds een van mijn favoriete nummers van het moment. Als ik langs de clip zap, blijf ik altijd even hangen. Wat een topnummer. En wat een sprong voorwaarts vergeleken met hun big beat-verleden. Opportunistisch of niet, dit nummer heeft de juiste jaren '80 hooks. Ook akoestisch onweerstaanbaar - zie het pauzeoptreden van Jascha van Roij tijdens de aftrap van Utrecht Speelt Uit in Ekko. Tijdloos. 2. Liquido - The Essential Liquido Al tijden op zoek naar Narcotic - een van de beste nummers van de gelopen jaren. Deze redelijk geprijsde verzamelaar op de kop getikt, en wat blijkt - behalve dat je Narcotic oneindig op repeat kunt zetten: Liquido heeft meer sterke songs gemaakt. Is Narcotic het ultieme huwelijk tussen gitaar en synthesizer, ook nummers als Play Some Rock, Made in California, Stay With Me en Tired bewijzen hoe veelzijdig en melodieus deze Duitsers zijn. Niet op waarde geschat. 3. The Magnetic Fields - i 14 nummers, allemaal beginnend met de letter 'i'. Stephin Merritt (alias the Magnetic Fields) heeft iets met dit soort uitdagingen, getuige zijn indrukwekkende opus 69 Love Songs - bestaande uit, inderdaad, 69 liefdesliedjes - van een paar jaar terug. Waren daarop niet alle nummers even sterk - wat wil je ook -, de veelzijdigheid die die plaat kenmerkte is ook terug te vinden op 'i': van ingetogen gezongen, akoestische liedjes (I Don't Believe You, met banjo en cello) via het toepasselijke operette-achtige In An Operetta - inclusief klavecimbel - naar een electrostamper als I Thought You Were My Boyfriend - en dat voor een plaat die zonder synthesizers is gemaakt. Ook zijn teksten zijn bijzonder: de ene keer zwelgend in pathos, dan weer humoristisch relativerend. Nergens mee te vergelijken. 4. Solo Songs 'n' Sounds Wat een bijzondere plaat is dit. Utrechters J. Perkin en Simon Gitsels hebben wat liedjes voor zichzelf opgenomen, en zo klinkt het ook: uiterst intiem. Paradoxaal genoeg blijken ze bij meer mensen een gevoelige snaar te raken, en werden terecht door Excelsior opgepikt. Eerste nummer Songs 'n' Sounds zet meteen de toon: een gitaar, wat toetsacccenten, het klinkt alsof Perkin rechtstreeks in je oor zingt. Dat gebeurt dan ook bij de optredens; met koptelefoon op kun je alle nuances horen. Zet maar in het rijtje Nick Drake, Nick Cave, Leonard Cohen. Sfeervol. 5. Armand van Helden - New York Loft Party Deze maand gratis bij danceblad Mixmag: een mix-cd van Armand Van Helden, bekend van zijn Tori Amos-remix. Deze New Yorker kan sowieso niet meer stuk na zijn hit Koochy - voorloper van de electroclashrage - waarin hij Gary Numan's Cars samplede. Hier toont hij zijn veelzijdigheid: we vallen met de deur in huis met dancemixen van Blur's Song 2 (Woo-hoo!), the White Stripes' Seven Nation Army en Killing In The Name van Rage Against The Machine; in het vervolg komen we de I Feel Love-riedel van Giorgio Moroder een aantal keer tegen, en we besluiten met een paar zinderende uitsmijters. De meeste namen zeggen me niet zoveel, maar het is wel erg lekker. Voor je eigen zolderfeestje. Ingmar Griffioen: 1. Voicst – 11-11 Drie Amsterdammers maken al jaren live furore, maar zou Voicst dat ook op een schijfje kunnen? Jazeker wel! Het in New York opgenomen 11-11 is een opvallend sterk debuut geworden, kent geen zwakke momenten en herbergt bovendien uitschieters als We Are On A Chemical Push, Porn en afsluiter Enjoy The Kickback. Van opgefokte rock tot hitgevoelige pop; Voicst beheerst het tot in de puntjes. De plaat domineert al weken mijn luisterpaalkeuze. Het trio opent vrijdag 12 november in Tivoli De Helling voor Bettie Serveert, wellicht mag Bettie tegen die tijd openen... 2. Gotan Project dj-set – Inspiracion – Espiracion Kijk, het is niet zo lekker als op langspeler La Revancha Del Tango (’01), waarop Gotan Project de perfecte chill-out muziek bracht: een broeierig, relaxte mengeling van Argentijnse tango en lome dance. Maar op deze verzamelaar staan wel twee nieuwe nummers, plus vier in een nieuw jasje, waarvan de Calexico-remix bijna aan die tien minutenlange van Peter Kruder kan tippen. Hemels. Tevens in de luisterpaal. 3. The Stilettos – Making History By Repeating It The Stilettos tekenden voor hun tweede volwaardige album bij het Rotterdamse Stardumb Records. Het Utrechtse trio wordt op plaat natuurlijk nooit zo heftig als live, maar hun tweede album biedt weer onversneden garage punk ‘n’ roll. Het blijft wel wachten op de volgende live-show. De Peppel op vrijdag 5 november dan maar? 4. The Dirtbombs @ Paradiso Berestrakke set van de band van ex-Gories voorman Mick Collins. Je vraagt je wel af waarom de man twee synchroon meppende drummers nodig denkt te hebben, maar die twee bassisten zijn een meesterlijke aanvulling. Vooral de distorted bassende vrouw drukt een beestachtige stempel op de tot garagerock bewerkte soul-klassiekers. 5. We vs. Death – Pictures from Stanford/Pictures from Stellenbosch Uiterst fraai voorproefje op de aanstaande split-EP met het Deense Green Concorde. Het nummer is al te beluisteren in de nieuwe 3VOOR12/Utrecht Platenspeler. En er is meer goed nieuws: We vs. Death speelt het ook live en dan staat deze postrock-klassieker in spé ook als een huis. Atze de Vrieze 1. Interpol – Antics Ik geef toe, ik moest even wennen. Een jaar of wat terug was er die heerlijke golf van donkere retro-rock, met invloeden van Gang of Four tot Joy Division. Radio 4, The Rapture, The Faint, en natuurlijk Interpol. Inmiddels lijken al die bands al weer nieuwe wegen in te slaan. Lichtere wegen, wel te verstaan. De nieuwe Radio 4 is wat mij betreft niet te harden zo glad, en de nieuwe Faint riekt ook wel erg naar disco. Antics moest ik ook even een paar keer draaien, maar hier is het kwartje al wel vast gevallen. 2. Les Georges Leningrad – Deux Hotdogs Moutarde Chou De vorige keer stond de Rough Trade Shops verzamelaar Post Punk vol. 1 nog op mijn lijstje. Inmiddels heb ik van een van de meest geniale bands van die cd hun hele album achterhaald. Het uit Canada afkomstige Les Georges Leningrad heeft met Deux Hotdogs Moutarde Chou een tamelijk krankzinnig werkje afgeleverd. Ze schijnen momenteel een trip naar Engeland te maken. Hopelijk haalt een oplettende programmeur ze ook naar ons land. Al vraag ik me af of veel mensen het met mij willen gaan bekijken… 3. Anthony Rother – Popkiller Hij is al een paar maanden uit, maar ik heb hem nu toch maar eens aangeschaft. Electronica-god Anthony Rother brengt misschien wel drie albums per jaar uit, en dat loopt uiteen van sferische ambient tot pure elektro. Dat laatste horen we op Popkilller. Beter wordt het niet. 4. The Go! Team – Panther Dash Het album Thunder, Lightning, Strike van The Go! Team is een vrolijk album. Misschien wel een beetje té vrolijk. Af en toe doet het zelfs verdacht veel denken aan de vrijheid blijheid filmmuziek van erotische Duitse films uit de jaren zeventig met titels als Was Männer Nicht Für Möglich Halten. Opener Panther Dash kan ik heel goed hebben. Met een Treble Spankers-achtige speelsheid!