De mannen van the Toy Dolls slapen iedere nacht stief in de foetushouding. De infantiele pretpunkers zijn immers nimmer volwassen geworden. Sinds 1979 stort de band laagdrempelige humorvolle punk over haar toehoorders uit. The Toy Dolls klinken als een vrolijk stel. Allemaal uiterlijke schijn. Weinig bands hebben zoveel wisselingen in de bezetting doorgemaakt als the Toy Dolls. Begin 1979 besloten stem Pete Zulu, gitarist Olga, bassist Flip en drummer Mr. Colin Scott the Toy Dolls te vormen. Binnen een maand en na een aantal optredens verliet Zulu met slaande deuren de band. De nieuwe stem, Hud, hield het welgeteld één optreden vol. Sindsdien is Olga verantwoordelijk voor alle stemzaken. Zijn podiumact houdt het midden tussen Rick van de Young Ones en Sparky van Psychorockers Demented Are Go. De stem is rauw en de podiumdriften zijn knullig, olijk en onbeholpen. Toen in 1980 de eerste single ‘Tommy Kowey’s Car’ verscheen, was ook drummer Mr. Scott van het toneel verdwenen. Sindsdien heeft een arsenaal van drummers huize Toy Doll verlaten. Tegen 1983 was er eindelijk het langverwachte volledige album ‘Dig That Groove Baby’. Na een tournee als supportact voor The Angelic Upstarts waren het zowel Flip als Happy Bob die de band verlieten. De grote doorbraak kwam in 1984 bij de re-release van ‘Nellie the Elephant’. De single kwam terecht op plek vijf van de Britse hitlijsten. Toen nog een prestatie van formaat. De langspeler A Far Out Disc uit 1985 was de definitieve kaskraker. Van de orginele bezetting was in een afgetankt Tivoli alleen Olga te bewonderen. Een grondig ge-Toy Doll-de variant van Europe's The Final Countdown luidt de opkomst in. De toon is gezet. Nog voor het einde van het eerste nummer wordt het eerste slachtoffer uit de moshpit afgevoerd. In bijna 25 jaar Toy Dolls is weinig veranderd in de stijl van de band. Een overenthousiast Tivoli krijgt een bijzonder eendimensionale show te slikken. Niemand die daar door verrast is. De pretpunk van de band is er niet voor de vernieuwing. The Toy Dolls zijn entertainment. De met verve gecoiffuurde mohawks en de zorgvuldig gescheurde punkpakjes in het publiek maken daar niets meer of minder van. Hoe gezellig het ook was in Tivoli, tegen het midden van de avond kakte de show behoorlijk in. Een obligate akoestische set deed weinig goed. Een daarop volgende solistische tokkelsessie op de elektrische gitaar haalde het tempo naar een dieptepunt. En het ontbreken van evergreens als I’m A Telly Addict en Absurd-Ditties voelden als een gemis. Het zou de toehoorders barst zijn. Eén ontwapenende glimlach van Olga en alles is vergeven en vergeten. The Toy Dolls Gezien: Tivoli, zaterdag 20 november 2004