Oeps! Per ongeluk staat de versterker nog aan wanneer Emily, zangeres van chick-rockband Dolores, tussen twee nummers door haar gitaar stemt. "Het blijft een vrouwenband," grapt ze. Kennelijk mag een chickband niet gewoon lekker rocken, zoals Dolores toch echt aan het doen was. Vrouwen en rock gaan niet altijd gepaard met een knipoog. Eind jaren negentig van de 20e eeuw braken verschillende vrouwelijke popartiesten wereldwijd door, en het was ze gelukkig menens. Alanis Morissette trok met haar nagels voren in mannenruggen op 'Jagged Little Pill', onze eigen Anouk was niemands bruid op 'Together Alone' en de piepjonge Lauryn Hill maakte met haar Fugees het best verkopende hip-hopalbum ooit: 'The Score'. Het zijn uitzonderingen. "Waarom is de muziekindustrie eigenlijk een mannending?" vragen de dames van 'Girlstrip' zich in hun persbericht dan ook openlijk af, en als antwoord organiseren zij een sympathieke en geslaagde chickband-avond in de ranzige rockkroeg Stairway to Heaven. Een belangrijker vraag is natuurlijk, waarom de hele maatschappij voornamelijk een mannending is. Welke rol speelt dat in de marginalisatie van vrouwen overal, en dus ook in de rockbizz? Carrières van vrouwen worden nogal eens bepaald of getorpedeerd door mannen, en vooral door hoe mannen vinden dat vrouwen zich behoren te gedragen. Een goede oplossing voor dit probleem ligt voor de hand: zelf een rockband beginnen, heel goed worden, en veel spelen. Bij voorkeur op zelf georganiseerde evenementen zoals Lilith Fair of... Girlstrip. Dolores laat van alle bands op de Girlstrip-avond de meest gedreven en professionele indruk achter. De vijfkoppige band maakt gepolijste stadionrock, van het soort waar Kane groot mee is geworden, technisch bijna perfect en met behoorlijke songs. Zangeres Emily is een overtuigende frontvrouw, die de Morissette-achtige zang-met-snik nog iets te veel imiteert. De openhartige teksten lijden soms onder het gewicht van Grote Woorden als 'hurt', 'kill this pain' en 'don't take your shit anymore'. Emotioneel geladen rockballads voeren de boventoon, bijvoorbeeld het mooie 'Someone to kiss', dat sterk doet denken aan Jeff Buckley's 'Grace' van diens gelijknamige album. 'Someone to kiss' staat ook op Dolores' nieuwe ep. De release daarvan is een stap in de goede richting van méér, want het klinkt allemaal goed en ziet er ook nog eens tof uit; 'commercieel interessant', zou je bijna zeggen. Een paar catchy uptempo hits is het enige dat echt ontbreekt. De band pEp verzuipt in haar eigen geluid, en dat is in dit geval een compliment, want het publiek verzuipt lekker mee. Simpele riffs, bulldozerende drums, krachtige zang van frontvrouw Ella. De band speelt met bluf en zichtbaar plezier een korte set van zeven nummers. Kleine meisjes (pardon: dames) met grote gitaren en puntige gitaarherrie doen vrij snel denken aan bands als de Riplets, maar pEp ruikt een stuk minder naar bubblegum en pretenties. No-nonsense, banale teksten ("Don't knock on my door/ cos I'm here with my whore/ she lives on the floor/ I don't want no more"), glittertopjes en glitter-pEp-beltbuckle; pEp straalt pit en onbevangen pret uit. De stevige rock van pEp en Dolores is zeer welkom na het brave optreden van Gadget, dat meerstemmige zang (Laïs, anyone?) combineert met akoestische gitaar en cello. De papa's en mama's met video- en fotocamera in de zaal benadrukken de timide, muziekschoolse sfeer bij het optreden. De gitaarliedjes zijn wel erg lief en netjes, en het 'girl next door'-syndroom dat Ilse de Lange plaagt, ligt bij Gadget op de loer. Ook covers van het 'stoere' Linkin Park en het cockrockerige Guns 'n Roses worden bewerkt tot kerkdienstfähige versies. Als ludieke afsluiter van Girlstrip komt het veelkoppige ensemble De Esmeralda's, verkleed als witte Teletubbies-met-tieten (zelf opgeschilderd!), het podium opgemarcheerd. De dames kunnen werkelijk geen poot spelen. Dat werkte zeer aanstekelijk bij de legendarische The Shaggs en hun album 'Philosophy of the World', maar bij de Esmeralda's ligt het er te dik bovenop. Het is één vette knipoog, kolder die het waarschijnlijk goed zou doen op een bruiloft. Maar op deze avond, na zulke verdienstelijke optredens van de andere chickbands, is het volkomen misplaatst. Hilarisch voor de Esmeralda's zelf, dat wel, en vermakelijk voor iedereen die graag meewarig zijn hoofd schudt bij dit gekluns en verzucht: "Tja, 't blijft een vrouwenband, hè?" Girlstrip, met o.a. Gadget, Dolores, pEp, De Esmeralda's. Gezien: Stairway to Heaven, zondag 28 november 2004.