De twee bands die gisteravond in de Helling op het programma stonden hebben een nadrukkelijke overeenkomst: ze zijn absoluut niet bang voor rockclichés. Toch komt de ene band, Electric Eel Shock, daar zonder meer mee weg, en zorgt de andere, Wasted, alleen maar voor kromme tenen. Het moet gezegd: Wasted werpt zich vol overgave op de ouderwetse rockattitude. Daarbij wordt helaas precies alles uit de kast gehaald wat naar mijn idee een band volstrekt fout maakt: voet op de monitor, zanger leren broek en mouwloos shirt, bassist met hoed, grimas bij de gitaarsolo, een logo in de best heavy metal traditie, en tot slot een grote stapel gitaarversterkers, met daarop de naam van de gitarist: Frankie Suicide. Muzikaal brengt Wasted bovendien ook nog eens een portie opgebakken hardrock waar zelfs Spinal Tap de vingers niet aan zou willen branden. Maar hoe komt het dan toch dat precies dezelfde clichés bij hoofdact Electric Eel Shock de sleutel tot hun succes vormen? De drie Japanners hebben het afgelopen jaar behoorlijk furore gemaakt met hun uitgebreide Europese en Amerikaanse tour. Eerder dit jaar speelden de heren al in de foyer van Vredenburg tijdens de Paleisrevolutie. Nu is die foyer niet erg groot, maar Electric Eel Shock barstte er met wel zeer overtuigend geweld uit. Aan die goede beurt had de band ongetwijfeld het verzoek te danken de Europese tour in de Helling af te sluiten. Onder de klanken van Black Sabbath betreden de drie Japanners het podium, terwijl bassist Kazuto Maekawa volop rock-gebaren maakt met zijn hand. Meteen vanaf het eerste moment is eigenlijk al duidelijk waarom de mannen van Electric Eel Shock wel wegkomen met hun bepaald niet vernieuwende muziek: ze zijn onweerstaanbaar grappig. Zanger Aki Morimoto weet te intrigeren met zijn afro (jazeker, een Japanner met een afro), zijn rollende ogen, zijn manische grimassen en zijn onverstaanbare grapjes. Een glimlach is nauwelijks te onderdrukken. En dan is er ook nog drummer Tomoharu 'Gian' Ito, gekleed in slechts een tactisch geplaatste sok, die de show steelt. Inderdaad, de heren maken zich aan alle zonden schuldig: voet op de monitor, ouderwetse gitaarsolo’s, een klim op de versterker. Maar waar Wasted zichzelf volstrekt serieus lijkt te nemen, valt Electric Eel Shock toch een stuk makkelijker met de broodnodige korrel zout te nemen. Zanger Aki Morimoto schrijft, ondanks dat hij de Engelse taal nauwelijks fatsoenlijk beheerst, zelf de teksten van de songs. Dat wil zeggen: hij probeert eigenlijk zo veel mogelijk Engelse woorden achter elkaar te zingen. Dat resulteert in prachtige zinnen als “Heavy Metal holic, God Ozzy Osbourne, Let's talk about Heavy Metal”, afgewisseld met Japanse kreten van dezelfde strekking (zo leren we uit de spoedcursus Japans tijdens het optreden). Muzikaal is het bepaald niet geniaal, verre van vernieuwend, en ook zeker niet altijd even strak, en halverwege zal bij menigeen de aandacht even verslappen. Maar het laatste kwartier zetten de energieke Japanners een eindsprint in die de Helling niet kan weerstaan. En ondanks dat het geïmproviseerde podium in de bomvolle Vredenburg-foyer de band vreemd genoeg toch beter paste, mogen de Japanners meer dan tevreden zijn over deze tourneeafsluiting. Electric Eel Shock keert terug naar Japan met de status als leukste cultband van het jaar! Electric Eel Shock en Wasted Gezien: Tivoli de Helling, vrijdag 5 november 2004