Dillinger Escape Plan. Voor de meeste metalliefhebbers zijn het ondertussen magische woorden geworden. En voor talloze niet-metalheads stiekem ook. Met dank aan Faith No More-brein Mike Patton, die met de band de EP 'Irony Is A Dead Scene' opnam. Met dank aan de absolute topalbums 'Calculating Infinity' en 'Miss Machine'. Maar met de meeste dank nog aan zijn onverwoestbare live-reputatie. Of de tent die het collectief de afgelopen Lowlands omverblies, ondertussen al is teruggevonden? Geen mens die het ons tot op heden kon vertellen. Dat De Helling voor het eerste Utrechtse concert van deze mathcoremachine dan uit zijn voegen barstte, mag dan ook geen verrassing heten. En dat de Dillinger Escape Plan, zoals een bepaalde Romeinse keizer dat ooit zo mooi verwoordde, in diezelfde Helling 'kwam, zag en overwon', al evenmin. Uit alle uithoeken van het land waren de fans (onder hen ook de bandleden van Face Tomorrow) richting Helling geresid. Met hooggespannen verwachtingen, die echter een voor een ingelost werden. Maar ja, zou je bijna willen zeggen: wat wil je ook, met een band als deze? Ja, ik geef het meteen maar toe: ook ondergetekende ging in De Helling -excusez le mot- volledig voor de bijl. En dat terwijl metal al jarenlang niet meer zijn ding is. En hij over de hele 'nu-metal' beweging al jarenlang schampere opmerkingen van het allooi 'nou, geef mij maar gisteren-metal' maakt. Zo eens in de zoveel jaar staat er echter een metalband op die zijn metalhart weer in razend tempo laat kloppen. Een band die het hele ingekakte genre ineens een fantastische schop onder de kont geeft, en oud-metalheads ineens doet opveren van enthousiasme. Zoals de Deftones dat ooit deden, halverwege de nineties. Far, Strapping Young Lad en System Of A Down daarna. En, inderdaad, The Dillinger Escape Plan, nu. Zo hoeven de Dillingers alleen maar het Helling-podium te bestijgen, of het is al duidelijk waar hun reputatie vandaan komt. Vanaf de eerste seconde vliegen de bandleden in het rond. Gitarist Ben Weinman voorop, die als een maniak bokkensprongen maakt, zijn gitaar onophoudelijk om hem heen zwaaiend. Dat er dit keer geen bandleden gewond raken, lijkt zowaar een klein mirakel. Energie, intensiteit, bevlogenheid: het zijn kernwoorden die de Dillinger Escape-machine op volle toeren brengen. Want ja, een machine valt deze band met gemak te noemen. Het blijft immers niet bij een brok dynamiet alleen: ondertussen werken de bandleden zich ook nog eens loeistrak door een stel duizelingwekkend complexe songs heen. Met een technische souplesse om je vingers bij af te likken. Natúúrlijk. Wie bedient daar de knoppen? Een enorme storm, dát is Dillinger dan ook vooral. Een wervelwind. Nee, een orkaan. Maar dan in je brein. Zoals je bij een band als Tool ook alleen maar kunt meedromen, kun je je Dillinger Escape Plan alleen maar aan de grond genageld staan door de overdaad aan rijk muzikaal geweld. En je hoofd van binnen ondertussen murw laten beuken. Meedansen? Mission imposible. Wanneer na een uurtje de koek op is, is er dan ook niemand die, na de voortreffelijke afsluiter 'Sugar Coated Sour', valt over het uitblijven van een toegift. Bijkomen is belangrijker. En wordt nog een opgave van jewelste. The Dillinger Escape Plan. Gezien: Tivoli De Helling, donderdag 11 november 2004.