Nils Breunese: 1. De portables - Girls Beware! Vorige maand nog in Theater Kikker tijdens de (K-RAA-K)3-avond van het Impakt Festival en sindsdien regelmatig in mijn cd-speler te vinden. Pop, post-rock, dub, electronica, de portables zijn van alle markten thuis. 2. Elliott Smith - From A Basement On The Hill Posthuum pareltje. 3. Warp Mix-cd - Watch And Repeat Play Buddy Peace & ZILLA mixen om en om fragmenten uit 15 jaar Warp geschiedenis aan elkaar. Van ambient tot acid, van breakcore tot hiphop. Bijna nog leuker dan de Warp Vision DVD met alle Warp videoclips waar je 'm bij krijgt. 4. The Cinematic Orchestra - Man With A Movie Camera Eind 1999 kwam de vraag of The Cinematic Orchestra misschien de avantgarde Sovjet-propaganda film "Man with a movie camera" (1929) van Dziga Vertov tijdens een vertoning live van een soundtrack wilde voorzien. Een staande ovatie later tourden ze van Turkije tot Schotland om de film van een soundtrack te voorzien. Machiel Coehorst: 1.Bonnie 'Prince' Billy – Master and Everyone Is alweer een tijdje op de markt, maar blijft onverminderd mooi. Voor de Oldham-puristen was het even schrikken om de voorman van Palace, Palace Brothers en Palace Music opeens zuiver te horen zingen. Maar uiteindelijk kun je niet anders dan concluderen dat mooiere muziek dan deze nog gemaakt moet worden. De uitgebeende verstilde miniatuurtjes, omlijst door de engelachtige stem van Marty Slayton, ontroeren steeds weer opnieuw. ‘Alsof de natuur haar adem inhoudt’ (zei Nanne Tepper). 2. Gun Club – The Las Vegas Story Onlangs dan eindelijk uitgebracht op cd, dit meesterwerk uit de midden jarig tachtig. De ‘missing link’ tussen de traditionele oude blues en The White Stripes, las ik ergens. Hoe dan ook, de rauwe mix van punk, country en blues, onder de bezielende leiding van de jammerlijk aan zijn einde gekomen Jeffrey Lee Pierce, gaat na al die jaren nog steeds door merg en been en blijft onbehaaglijke en unheimische gevoelens veroorzaken. 3. Ben Harper and The Blind Boys of Alabama - There will be a light Ben Harper revancheert zich met dit album voor enkele minder geslaagde werkjes. Op vorige cd’s werd zijn intieme soul, blues en reggae nogal eens omver geblazen door metal-achtig gitaarwerk. Het niveau van zijn mooie debuut-cd haalt hij alleen tijdens de meeslepende Mississippi-blues ‘Well well well’. Maar door een meer verfijnde aanwezigheid van zijn vertrouwde muzikale ingrediënten gecompleteerd met dat geweldige geluid van zijn Weissenborngitaar is hij zeker op de weg terug. 4. G. Love – The Hustle Uitermate geschikt als antidepressivum in deze donkere dagen; de zesde cd van G. Love. Nog steeds hetzelfde recept, maar wel een stuk beter dan veel van zijn laatste werk. Ook hij leek de frisheid van zijn verrassende debuut nooit meer te evenaren, al was zijn voorlaatste album alweer een stap in de goede richting. Ditmaal acteert hij zonder zijn Special Sauce, maar - met name in het titelnummer - is G. Love’s combinatie van hiphop en blues net zo lekker laidback en aanstekelijk als in zijn beste dagen. 5. Nick Drake – Made to Love Magic Als antidepressivum zal deze cd zeker niet werken, Nick Drake’s sombere lichtheid bereikt eerder het tegendeel. Maar deze pas verschenen editie met uitvoeringen van klassiekers zoals ze eigenlijk bedoeld waren, mag in dit lijstje natuurlijk niet ontbreken. Tom Barman en Guy van Nueten coverden onlangs Drake’s prachtige ‘River man’ - en zeker niet onverdienstelijk - maar luister nog eens naar de oorspronkelijke versie en huiver. Een mooi eerbetoon aan de veel te jong gestorven melancholicus die er in slaagde om zich met slechts enkele cd’s onsterfelijk te maken. Jacco Hupkens: 1. Kasabian - Kasabian Er gaat tegenwoordig geen maand voorbij of er komt wel weer een Brits bandje langs dat dé rocksensatie van het jaar vormt, en helaas (voor mijn portemonnee) zijn veel van die bandjes ook écht goed: Kasabian's naamloze debuutalbum haalt de inspiratie voor de verandering niet bij jaren '70-bandjes als Talking Heads en XTC, maar meer uit de trippy Madchester-beats van Happy Mondays en the Stone Roses. Maar, zoals zo vaak, eigenlijk klinkt het beter dan de inspiratiebronnen. Liam Gallagher van Oasis vindt ze ook geweldig, maar laat dat je niet afschrikken. 2. Kubus - Buitenwesten Zo'n klein stadje, zo'n grote berg talent: uit Zwolle komt niet alleen de beste Nederlandse hiphopgroep Opgezwolle, maar ook een producer die voorheen (naar eigen zeggen) 'keiharde beukshit' als drum 'n' bass en techno maakte, en zich nu eens aan hiphop-beats gewaagd heeft. 'Buitenwesten' heeft de meest bizarre, hoekige, industriële synth-beats die je in dit land kunt vinden (denk aan Dizzee Rascal) met daaroverheen zonder uitzondering getalenteerde MC's als DuvelDuvel, Jawat en uiteraard Opgezwolle. Die tonen aan dat MC-en in het Nederlands wel degelijk gevat en intelligent kan zijn en niet per se op z'n THC's hoeft. En Kubus blijft maar door produceren: als het goed is ligt binnenkort zijn album met Sticks ('Microfoon Colossus') in de winkels. 3. Dogs Die in Hot Cars - Please Describe Yourself Wat hype betreft is het al een oudje (half jaartje geleden), maar mij kan deze plaat nog steeds van een brede grijns voorzien: blije eighties-pop in de stijl van Dexy's Midnight Runners, Madness en (late) Talking Heads, die zó uncool is dat je d'r als indie kid eigenlijk niet mee gezien mag worden. Angela Jolie's lichaam, Paul Newman's ogen en andere weinig aanstootgevende onderwerpen komen langs in de grappige en af en toe belachelijke teksten en qua muziek is het eveneens laagdrempelig vermaak. Maar dat in de positieve zin; dit is nu al het meest catchy album dat er dit jaar is uitgekomen. 4. We vs. Death - Pictures from Stanford Ik houd op zich niet echt van post-rock, maar het optreden van We vs. Death in de Bitterzoet in Amsterdam, een maandje geleden, kon me dermate bekoren dat ik maar eens wat muziek van ze ben gaan checken. 'Pictures from Stanford' staat op hun aankomende album, en is ook te vinden op de 3VOOR12/Utrecht Platenspeler (zie de links op de hoofdpagina). Het biedt precies datgene wat je van post-rock verwacht, maar toch op een manier die (voor mij dan) spannend is. Vooral de trompet gaat door merg en been. Ik ben benieuwd naar het album. Godebrandt Nicolai 1. Brother Danielson - Father Is To Son Prinses Irene loopt door het bos, op zoek naar een goed gesprek met Moeder Natuur. Ze omhelst de eerste de beste fruitboom, die vervolgens tot haar grote schrik begint te zingen. Mag ik u voorstellen aan Brother Danielson, hoogheid? ‘Father is to Son’ heet zijn meest recente cd, ingespeeld met hulp van onder meer Sufjan Stevens. Gekke, springerige indiefolk met ’n tikkie gospel. 20 december in Ekko samen met Will ‘Centromatic’ Johnson. (Secretly Canadian) 2. Aeroc – Viscous Solid Fennesz’ ‘Venice’ telt maar twaalf tracks. Dat is te weinig. Gelukkig haalt ook Geoff White alias Aeroc (“EYE-rock”) zijn gitaargefriemel flink door de effectapparatuur. Minimalistisch en zeer sfeervol, en niet eens zo heel experimenteel en zwaarverteerbaar. Soms poppy als Air, hiphoppend als Two Lone Swordsmen, of ambient ploppend als de vroege Aphex Twin. (Ghostly International, distributie: Lowlands) 3. Diplo – Florida Je bekomst van muziek van de labels Mowax en Ninja Tune? Toch niet: hier is Diplo. Instrumentale cuts ’n beats, zoals die van DJ Shadow of Clifford Gilberto, met rollende beats en jazzy samples. Uw recensent wordt vooral gepaaid door de onverwachte maar jeugdsentimentele samples: uit Terry Riley’s ‘A Rainbow in Curved Air’ of uit het Commodore 64-spel ‘Platoon’. Het grote geheim van ‘Florida’ is echter dat álle nummer meteen vertrouwd klinken. (Big Dada) 4. Björk – Medúlla Voor de komst van ‘Medúlla’ begreep ik Björks muziek niet erg goed. Met Medúlla, het album waar veel Björk-fans juist afhaken, valt het kwartje en vind ik opeens ál haar muziek prachtig, en Medúlla briljant. De puur vocale aanpak op het album geeft ruim baan aan de fantastische melodieën. Sinds augustus niet uit mijn cd-speler te wrikken: adembenemend. (Elektra) 5. Ghosttrucker – Demo Lekker is dat: Ghosttrucker is niet te koop. Nóg niet, in ieder geval. Ghosttrucker is het nieuwe project van Roald van Oosten, doorgaans zanger/gitarist van Caesar, gitaarpopband in tijdelijke ruste. Van Oosten neemt op deze demo de gelegenheid te baat om te experimenteren met samples, rare arrangementen en verschillende leuke gastmusici. Het elektro-poppy broertje van Caesar, beetje Beck-y en Badly Drawn Boyish. In de gaten houden! Sven Schlijper: 1. Bright Eyes - Lua & Take It Easy Begin volgend jaar komen er in één klap maar liefst twee nieuwe platen uit van het wonderkind Conor Oberst. Zijn vorige album 'Lifted' werd alom terecht bewierookt. De singles die aan de LP's vooraf gaan beloven vast heel veel moois. Enerzijds een nieuwe stap in het bekende idioom van emotionele onvaste stem, geniale literaire teksten en het vreselijk dichtbij geproduceerde kleine gitaarwerk. Daarnaast een heel verrassende inslag met elektronica van de donkere soort. Plus nog een portie rock uit de school van het bevriende The Good Life. Januari wordt alvast een prima release-maand met die twee Bright Eyes albums. 2. Magoo - The All Electric Amusement Arcade Pas nog in EKKO en binnenkort is er weer een nieuwe plaat. Rock met electrobeats; past zo in het straatje van Chemikal Underground. Schurkt dicht tegen Snow Patrol aan, kan uit de voeten met een Notwist-sfeertje en is gewoon een heel erg fijn indiebandje. Met weer een superplaatje. 3. Woven Hand - Consider the Birds Dave Eugene Edwards - frontman van Sixteen Horsepower - heeft met Woven Hand een tweede uitlaatklep. Ook donker, onheilspellend en beklemmend. De scheidslijn tussen beide bands wordt steeds smaller. Consider the Birds ligt bij vlagen dan ook dicht tegen 'Folklore' aan. Maar wie zal het onderscheid missen? Blush Music was nog echt bijzonder, Consider the Birds is Edwards gewoon weer op zijn best; bevangen door godvrezende preken, of bezeten rockend: de duivel de stuipen op het lijf jagend. 4. VA - Peel Sessions John Peel is niet meer onder de levenden, zijn nalatenschap des te meer. Karrenvrachten bands mochten een Peel Session komen doen. En steeds weer was John oprecht verrast, jubelend enthousiast en op zijn eigen manier lekker keuvelend tussendoor. Ik trek dan ook nog eens wat sessies uit de kast. Drie nummers Smashing Pumpkins bijvoorbeeld (met Girl Named Sandoz), twee sessies van Explosions in the Sky, of die ellenlange track van Godspeed You! Black Emperor. Tussen Boards of Canada en Bonnie 'Prince' Billy zit in ieder geval één overeenkomst; ook zij deden allebei een Peel Session. En zo gaat de rij maar door en door. Met als absolute favoriet momenteel The White Stripes bij Peel thuis, nu zo'n drie jaar geleden. 5. Zita Swoon - A Song For A Girls Tijdens de tournees voor Life = A Sexy Sanctuary was Zita Swoon niet alleen een vreselijk straffe disco-act geworden, het leven on-the-road trok ook zijn diepe voren in de band. Afgepeigerde mannen kwamen de zaal instrompelen, een half uur later bijzonder fruitig en monter de disco afstekend. Daartussen zal het wel niet bij een kopje koffie gebleven zijn. Hoofdman Stef Kamil Carlens heeft drie jaar relatieve rust gebruikt om de boel weer op de rails te krijgen. Dit proces van soulsearching vind zijn weerslag op deze nieuwe plaat. Ingetogen, warm, huiskamer, volwassen; een paar steekwoorden om dit meesterwerk te tekenen. En exit-disco. Carlens en co. stoeien zelfs met chansons. Zita Swoon is terug, helemaal vernieuwd en van een frele schoonheid. Klaar voor een hervonden toekomst.