De bandleden van Kultur Shock zijn in een goed humeur. Omdat hun meest recente plaat 'Kultura Diktatura' door allerlei sores nog steeds niet in de winkel ligt, is producent Billy Gould (in een vorig leven bassist van Faith No More) met een doos cd’s en t-shirts spontaan overgevlogen voor morele ondersteuning. Dat levert al voor het optreden een curieus plaatje op: De man die een paar jaar geleden nog in grote concerthallen en stadions speelde staat nu totaal anoniem achter het merchandise standje de spullen van zijn troetelkindjes te verkopen. Als de band begint is de zaal gelukkig al redelijk gevuld. Want deze zes wereldburgers verdienen voor hun bizarre dansbare mengeling van Balkanfolk, Oosterse melodieën, salsa en dikke gitaarrock zonder meer enige aandacht. Het bonte gezelschap (een Japanse bassist, een Bosnische zanger en gitarist, een Bulgaarse gitarist en een Amerikaanse drummer en saxofoniste) maakt muziek die enerzijds vertrouwd klinkt maar tegelijk nergens mee te vergelijken is. Het ene moment wordt je meegesleept door melancholische Balkanfolk, het volgende moment rocken ze je de sokken uit de schoenen. Zanger Gino is een sympathieke blikvanger die behoorlijk verdienstig Djembé blijkt te spelen; hij zou er in zijn eentje al de 'Battle of Hoog Catharijne' mee winnen. Ook het gitaarspel van Mario Butkovich is fraai, naast snel en intens spel komen de nodige sfeervolle intermezzo’s voorbij. Sterkste punt van de band zijn wel de twee- tot driestemmige snelle riedeltjes van de twee gitaristen met saxofoniste Amy. Kultur Shock klinkt dan ook als een zigeunerorkest dat plots met elektrische gitaren en drums uitgerust is. Ondanks het hectische karakter blijkt de muziek behoorlijk dansbaar en tot mijn verbazing danst het publiek dan ook. Een deel van het dansende publiek lijkt uit Spanje en Italië afkomstig, maar hun enthousiasme werkt aanstekelijk op de rest. Na een uitbundige versie van 'Horsethief' -van de komende plaat- zijn de drie kwartier helaas om. Deze wereldhap smaakt naar meer. De Modena City Ramblers tappen grofweg uit hetzelfde vaatje als bijvoorbeeld Rowwen Heze dat in Nederland doet: Folk met trekzakken, violen en percussie. Gelukkig doen de Italianen dat een stuk swingender; met veel salsa en Italiaanse charme. De acht muzikanten zijn bijna allemaal multi-instrumentalist. Zo speelt bijvoorbeeld de percussionist ook toetsen en acoustische gitaar. Het zorgt voor een behoorlijk afwisselende set die het publiek zeer uitbundig laat dansen. Het Italiaanse deel van het publiek gaat bij hun favoriet behoorlijk uit hun dak, terwijl bij het swingende 'Perfecta Excusa' werkelijk niemand een excuus heeft om niet te dansen. Sporadisch doen de heren denken aan een Zuid-Europese versie van the Pogues (zonder whisky, dus wat gelikter maar wel swingender). De acht heren hebben er zichtbaar pret in, zeker als op een gegeven moment de bouzoukispeler met oranje pruik en grote hoed de paljas komt uithangen. Een lange toegift kan dan ook niet uitblijven. Met het toepasselijke 'Bella Ciao' sluiten de Ramblers hun show af. Ondanks dat ze thuis in Italië voor heel wat meer publiek staan maken ze er voor zo’n 150 man op een kille dag toch een warm zomers dansfeest van, waar na het concert de liefhebbers nog tot in de late uurtjes blijven doordansen. En gelijk hebben ze, Modena City Ramblers en Kultur Shock Gezien: Tivoli De Helling, vrijdag 7 mei 2004.