Als Woost de planken beklimt is het nog behoorlijk rustig in EKKO. En dus beginnen de Tilburgers ook gepast rustig. Zoals ook op de 'Unsigned'-cd te horen is, valt meteen de on-Nederlandse goede stem van zanger-gitarist en 'Rock Academy dropout' Koen-Willem Toering op. De band blijkt een aardig arsenaal aan gevariëerde liedjes in huis te hebben, die ondanks maar liefst drie gitaren nooit een brij worden maar zeer dynamisch en muzikaal gebracht worden. Nog een pluspunt is het eigen ietwat 'Belgische' geluid- ik zou hier op zijn minst vier bands tussen grofweg Radiohead en Motorpsycho moeten noemen om een idee te geven. Het enige nadeel dat te bedenken valt is dat de liedjes nog wat meer mogen beklijven. Maar als op hun in het najaar te verwachten debuut-cd nog maar nummers als het catchy 'Alcohol' staan (dat gitaarloopje blijft samen met het refrein in je hoofd loeien) heeft Nederland ook eindelijk een exportproduct in de melancholische gitaarrock om echt trots op te zijn. Het Deense Kitty Wu speelde in eigen land in het voorprogramma van Muse en tweemaal op Roskilde, en was afgelopen januari als voorproefje al in Groningen op Eurosonic te zien. Nu dus voor het eerst echt op tour in Nederland. Zoals op hun recente plaat 'The Rules Of Transportation' al te horen is, sluit hun sound aardig aan op de melanchorock zoals we die kennen van Coldplay, en landgenoten als Saybia en Kashmir. Waarbij ze qua 'gitarigheid' nog het meeste op die laatste lijken. Maar dan meer drone-rockend, of -zoals EKKO het noemt- meer 'nu-shoegazer'. Je moet er op plaat duidelijk voor in de stemming zijn om de hele rit uit te zitten, dus dat maakt benieuwd of het live mee- of tegen gaat vallen. Wanneer de band al in het begin prijsnummers als 'Those Who Got Away Wit Hit' en 'Everyone In This Room Is Guilty' ('nothing personal' volgens zanger/guitarist Robert Lund) op het publiek afvuurt, vraag je je af of ze haar kruid niet te snel zal verschieten. Maar het blijkt een strijdplan: via fraaie liedjes wordt het publiek langzaam maar zeker meegesleept naar meer epische en nog stemmigere nummers die live veel beter uit de verf komen dan op de reeds genoemde cd. In eerste instantie lijken de vier Denen rustig en introvert. Maar gaandeweg het optreden blijken ze vooral op te gaan in hun muziek, en maakt Robert op een rustige, licht-humoristische manier toch contact met het publiek. Zijn aankondiging 'Please go buy our records and make us rich. I’ll promise we’ll get arrogant and decadent with your money afterwards' breekt het ijs behoorlijk. Naast sympathiek commentaar komen er verder weinig grote gebaren en andere image-achtige zaken, waardoor ze het publiek al gauw de keuze laten: of je gaat met ze mee op in de muziek, of je gaat gewoon babbelen aan de bar. Het grootste deel van het publiek kiest voor optie 1, en wordt beloond met een set die steeds intenser wordt. Gitarist/toetsenist Allan SchØneberg tovert in het laatste nummer van de set een van de mooiste lapsteel-gitaarsolo’s uit zijn schoot die ik ooit gehoord heb. Een toegift mag niet uitblijven, die Robert Lund subtiel fraai in zijn eentje begint. Als daarna de sympathieke Denen nog het schitterende 'Rule No. 9'in een extra lange psychadelische versie op het publiek loslaten vormt zich alweer een aangename haag kippevel op mijn armen. Na afloop blijken de Denen bij een babbeltje net zo sympathiek als ze al op het podium overkomen, en behoorlijk enthousiast bovendien over het Utrechtse publiek. Als ik de volgende dag hun plaat nog eens opzet en alle nummers opeens even mooi lijken valt het dubbeltje helemaal: Kitty Wu hoort dit jaar gewoon op Lowlands als nieuwe ontdekking. En anders graag dit jaar nog een rondje langs het clubcircuit. Kitty Wu en Woost. Gezien: EKKO, woensdag 12 mei 2004.