Op het ene moment sta je als gevierde band op Pinkpop en Lowlands, en daarna stopt de trein. Het overkwam de mannen van Racoon. Hun eerste album 'Till Monkeys Fly' werd uitstekend ontvangen, en leverde een veelgedraaide single ('Feel Like Flying') en een flinke dosis media-aandacht op. Na het floppen van de tweede plaat “Here We Go, Stereo!” en het droppen door Sony, werd het rond de band echter steeds stiller. Hoe staat het eigenlijk met Racoon? Een update.

'We voelden de bui al hangen toen de single 'Eric’s Bar' van 'Here We Go' flopte,' vertelt gitarist Dennis Huige. 'Want hoewel we naar mijn idee duidelijk een albumband zijn, heb je tegenwoordig toch simpelweg een populaire single nodig als je iets wilt bereiken. En dat zie je ook heel duidelijk terug in de verkoopcijfers: bij de tweede plaat staat de teller nu op 7.500, terwijl er van onze eerste 21.000 zijn verkocht. En daar zijn we ook best trots op, dat is namelijk veel in Nederland. Maar ja, dan flopt je single op de radio en zegt Sony 'het lukt niet, jammer dan'. Tja, dan voel je je wel behoorlijk 'pissed' en in de steek gelaten. We hadden echt een 'fuck you'-gevoel'

Typisch geval van 2e plaat syndroom? Of..? Dennis: 'We hadden bij de opnames van de tweede al wel het gevoel dat de single 'er niet bijzat', maar dat boeide ons toen niet zo. Het ging tenslotte om de hele plaat. En die vonden ze ook bij Sony in eerste instantie prachtig. 'Here We Go' is een wat moeilijkere plaat dan 'Till Monkeys Fly', met uitgebreidere arrangementen. De songs zijn niet minder, al vind ik de eerste zelf uiteindelijk wel puurder en meer recht voor zijn raap.'

Dat laatste zit hem volgens Dennis vooral in de aanpak. De nummers van Racoons succesdebuut waren, in tegenstelling tot die van 'Here We Go', voor hun uiteindelijke release al talloze malen gespeeld tijdens optredens. ' Je zou eigenlijk willen dat je nieuwe nummers eerst live speelt en daarna pas opneemt in plaats van andersom, maar ja: dan is bij het publiek de verrassing eraf wanneer de plaat uitkomt. Bovendien wil het publiek tijdens optredens over het algemeen nummers horen die ze al kennen.'

Maar hoe zit het dan momenteel met jullie fans? Juist jonge mensen zijn immers toch bij uitstek geneigd snel hun helden te vergeten.. ' Met dat jonge publiek valt het op zich wel mee bij ons. Ja, toen 'Feel Like Flying' een hit was zag je dat wel in het publiek, maar we hebben in de loop der tijd toch een aardige fanbase opgebouwd met mensen tussen de zestien en dertig-plus. We hebben een redelijk trouwe kern fans, en gek genoeg zien we daar op ons internetforum nog steeds nieuwe mensen bijkomen. En daar ben ik best blij mee.

En nu? 'We zijn hard bezig met de derde plaat! Producer Michel Schoots, met wie we ook 'Till Monkeys Fly' deden, zag het wel zitten om het risico aan te gaan eerst met een plaat bezig te gaan en dan te kijken wie ‘m wil uitbrengen.' Gaat dat lukken? 'We zijn nu serieuze gesprekken aan het voeren met een aantal gegadigden. Ik mag nog geen namen noemen, maar ik heb er wel een goed gevoel bij.'

Gaan jullie het, gezien je ervaringen, qua nummers nu over een andere boeg gooien? Gezien jullie Faith No More-Flashbacktour zou ik geneigd zijn te denken dat je nu wel eens een harde plaat zou willen maken.. 'Nou nee, ik heb al de nodige jaren in herriebands gespeeld, mooie popliedjes vind ik nu belangrijker. Dat vind je niet als je zestien bent en wilt beuken.., maar nu wel. Wat dat betreft blijft Racoon op zich gewoon hetzelfde ding doen. Wel zijn de teksten een stuk serieuzer geworden. Dat doet er misschien niet zoveel toe doet als je optreedt in een tent vol bierdrinkende rockers, maar is met name voor onze zanger Bart enorm belangrijk. Je leeft je toch in in wat je zingt.'

Wat betreft het geluid van de plaat zijn er volgens de gitarist dan ook meer overeenkomsten te verwachten met de eerste dan met de tweede plaat: 'We hebben er bewust voor gekozen met Michel als producer te werken, want die chemie beviel ons goed. De nummers komen er dan ook weer meer live en knallend op dan bij 'Here We Go' het geval was. Het weer wordt meer recht voor zijn raap. Geen piano meer, we zijn toch vooral een gitaarband. Dit wordt naar ons idee de 'missing link' tussen de eerste en de tweede plaat. Wel wordt het daarnaast een veel 'Engels' klinkendere plaat.'

Racoon goes Britpop? 'Absoluut niet! Het zit ‘m meer in de sfeer. Ik ben zelf weliswaar altijd erg fan geweest van de vette klank van Amerikaanse producties, maar nu klinkt het meer… (denkt lang na) eh fris, luchtig en dartelig? Het is moeilijk te omschrijven, maar zoals gezegd: het zit ‘m meer in de sfeer. Zo zijn we bijvoorbeeld ook bewust meer naar bands als de Beatles en The Kinks gaan luisteren. Verder zijn we nu ook veel meer met een totaalconcept bezig dan voorheen. Met vragen als: 'Hoe moeten artwork en eventuele clips eruitzien? Het moet echt een geheel worden.'

En dan voor de vierde plaat zeker een conceptalbum a la 'The Wall'….? 'Haha, nee. We hebben het wel eens over “ooit een musical” gehad, maar dat is gewoon kroeggelul. En mocht het ooit toch zover komen, dan zal dat zeker niet onder de naam Racoon gebeuren. Maar goed: voorlopig kijken we eerst maar eens naar wat deze plaat gaat doen.' En als het niks wordt? 'Het is wel een “alles of niets” verhaal. Voor ons gevoel moesten we na onze drop toch weer bij nul beginnen, en dat kostte behoorlijk veel energie. Ik weet niet of we er veel zin hebben om met dezelfde band voor de derde keer opnieuw te beginnen.'

Wat doe je als het niet lukt? Lesgeven op de Rock Acadamie? Of verder gaan met het geven van workshops songschrijven, zoals je recentelijk met zanger Bart op uitnodiging hebt gedaan? 'Mwoah, nee, daar liggen niet echt mijn ambities. Bovendien heb ik sowieso ambivalente gevoelens over dat soort dingen. Want ja, hoe moet je iemand uitleggen hoe je een liedje maakt? Je kunt er wat over vertellen, maar het is toch meer een ingeving. Nee, ik wil liever mijn leven lang muziek blijven maken, eventueel voor anderen of produceren.. who knows?'

Zien we jullie dan over 15 jaar langskomen in het programma 'Single Luck'? 'Haha, mij best, maar dan graag wel door een knaller van een hit. Sommige mensen kunnen namelijk prima leven van een eenmalige hit, mits ze hun zaakjes goed voor elkaar hebben. Gelukkig hebben wij de boel qua rechten op zich goed geregeld...'