In tegenstelling tot het Britse voetbalelftal zegevierden The Rocks in dB’s met gemak. En hun opgave was, zonder de geblesseerde bassist en voor amper twintig bezoekers, bezwaarlijk lichter te noemen. In dertig wilde minuten stelden ze de overwinning veilig met chaotisch doch zeer aanstekelijk spel. Als opener fungeerde het Utrechtse Antiphone, een sympathiek kwartet met goede ideeën maar een mindere presentatie. De band maakt best spannende poprock gedragen door een vrouwelijke en een mannelijke stem. Antiphone sneuvelde in de voorronde van ’t Uur U, maar is sindsdien een stuk vaster geworden. De twintig muziekfans, waaronder leden van de Utrechtse bands Gem en The Riots, zagen vervolgens een ogenschijnlijk onsamenhangend zooitje ongeregeld het podium beklimmen. Na enige uitingen van afschuw over de gruwelijke apotheose waarin de Franse ster Zidane Engeland op de pijnbank legde, trakteerden The Rocks de trommelvliezen op een prettige marteling. En nee, dat zanger James Taylor lamenterend krijst en brult heeft niks met voetbal te maken. Dat is gewoon zijn stiel. Taylor ontpopte zich tot een manisch mannetje die met zijn hondsdolle act (meer zaal- dan podiumact) Teko van the Riverboat Gamblers naar de kroon steekt. Taylor en gitariste Sarah Bacon besloten een band te beginnen nadat ze live waren blootgesteld aan At The Drive-in. Het Britse New Musical Express (nooit te beroerd om een hype te initiëren) gooide er gelijk wat Libertines- en Strokes-vergelijkingen tegenaan, maar het jonge vijftal rockt toch wel een graadje heftiger. Desalniettemin laten The Rocks zich in nummers als We Got It en Celeste van een meer poppy en toegankelijkere kant zien. Na acht nummers houden ze ermee op. Nadat de bassist zijn voet op drie plaatsen brak, had de tourmanager in een dag niet meer nummers kunnen instuderen. Taylors uitleg (,,You can only learn so much in one day.’’) kon op begrip rekenen. Tekenend voor hun positieve instelling, deden ze toch nog een toegift. Nu gaven ze de invaller-bassist een halve minuut waarna het nummer ietwat ontspoorde. Maar hun rammelende stijl en tomeloze energie vormden toch al de onbetwiste charme van de hele show. Schande dat zo weinig mensen de moeite namen om deze band aan het werk te zien, voordat ze deze intieme setting ontstegen zijn. Want ga maar na: The Rocks is door de Engelse pers al de hemel in geprezen als de nieuwe belofte en in Nederland doen ze op deze tour Vera, Paradiso (15 juni) en woensdag 16 juni het VNP-gala in het Rotterdamse Waterfront aan. In Utrecht toonden ze al pure klasse door zich voor zo’n select publiek volledig leeg te spelen. The Rocks & Antiphone Gezien: dB’s, zondag 13 juni 2004