Een mooie muziekavond was het vrijdag 5 maart in ACU, toen het briljante The One AM Radio eindelijk eens in Nederland speelde, wat zeg ik, voor het eerst in Europa was. Voor deze kleine indiegrootheid was het de beurt aan het Utrechtse Zola om de aftrap te verrichten. Na een postrockerige instrumentale opener bleek de rest van het songmateriaal te bestaan uit intelligente, dynamische rock, zwaar schatplichtig aan het betere werk uit de Jaren Negentig Alt. Rock School. Thuis kon het trio Zola onderworpen worden aan een rustige luisterbeurt. ‘Plastic Heads’ is hun derde demo en zoals ze zelf zeggen: de luisteraar zit gevangen tussen singer-songwriter stilten en noisy rocksongs. Oneerbiedig uitgedrukt, maar wel waar: er komt een flinke hoop herrie uit deze drie jonge gasten. Een bijtend, harkerig riffje met lopende bas, mondt in de titeltrack uit in een stampend refrein met pulserende dieptebommetjes van de dikke snaren. IJle, wat onvaste zanglijnen die wel wat aan emowerk uit het straatje van bijvoorbeeld Sparta doet denken, maken het plaatje af. Strak geproduceerd, perfect in balans en kraakhelder gemixt, maar toch stekelig en een tikkeltje rauw. ‘It’s Been Good’ leunt zwaarder op Thom Yorke en Jeff Buckley qua zanglijn en ook muzikaal is de invloed van Radiohead niet ver weg. Het samenspel tussen de verrassend goed hoorbare basgitaarloopjes en het pas op het eind noisy tapijt van melodieuze leadgitaar heeft Zola fraai onder de knie. Onverwacht venijniger komt Zola uit de hoek in de afsluiter ‘Busstop’, waarbij de dynamische grenzen worden opgezocht in een meanderende stroom langs heel intiem getokkel en metalen erupties. Een format dat we kennen van bijvoorbeeld The Smashing Pumpkins. Met een wiegend, kabbelend laatste deel, komen de Fab Five uit Oxford weer langs. ‘Plastic Heads’ van Zola is zo een prima demo die de band recht doet. Live en op plaat is Zola een rockband die er mag zijn. Eentje die er niet voor terugschrikt eens niet te kiezen voor de 'Street Spirit'-kloon, of Coldplay-werk, maar het eerder zoekt in de wat rauwere rockende kant. Weliswaar nog heel dichtbij de genoemde invloeden, daardoor dus ook nog niet in het bezit van een echt eigen gezicht of een bijzonder geluid, hoor je in deze drie nummers wel een fijn bandje aan het werk. Dat is altijd mooi meegenomen, want daar krijgen we nooit genoeg van. En nu maar hopen dat deze demo een prelude is op meer, beter en grootser materiaal. Ik ben benieuwd. Zola – Plastic Heads CD [eigen beheer demo]