Act: Under Byen, 26 juni 2004, Paleisrevolutie, Muziekcentrum Vredenburg Muziek: Scandinavische collectieve prachtsoundscapes die het midden houden tussen triphop, Múm en een Portishead-sfeertje. Als slagroom fungeert de stem van frontvrouwe Henriette Sennenveldt; die op de betere slaapkamermanier opwindende Deense teksten je oor in fluistert. Daarbij komt de IJslandse elf Bjork wel eens om de hoek kijken. Een zingende zaag en uitgebreide band, zie daar Under Byen. Plus: Een knappe bassiste, een kindvrouw in bloempjesjurk, een celliste; driewerf voorwaar: niet het slechtste begin qua line-up. Als bonus nog twee rammende industrial drummers en een krassende zingende zaag. De groep speelt strak, straf en compromisloos hard. De beats stampen door, de ellenlange tracks staan fier en parmantig overeind. Gelukkig blijft de zang vaak genoeg uit de buurt van een echte Bjork-kopie. Bij vlagen is Under Byen met gesloten ogen zelfs hypnotiserend en bezwerend, indrukwekkend richting het ijzig ijle Sigur Rós. Min: Under Byen voelt aan als een muzikale ‘gruppeknulle’, waarin ieder zijn ding doet, maar geen synergie wil ontstaan. Bovendien klinkt Under Byen vanavond kil en afstandelijk. Snoeiharde industrial drums stuwen de boel staccato voort, maar de zingende zaag klinkt na een paar nummers al als vingernagels langs een schoolbord. Ook zijn de explosies of plotse rustpunten wel erg opzichtig getelefoneerd. Under Byen wordt voorspelbaar, communiceert nauwelijks met zijn publiek en kan daardoor niet doordringen tot onderliggende zielslagen. Conclusie: Under Byen doet zijn ding met verve, maar de kilte die hun werk uitstraalt, weet nergens de brug te slaan naar een dolkstoot door het hart. De bezongen geneugten van de vleselijke liefde voelen aan als een frigide ijsvlakte. De sessie voor Club 3VOOR12 toonde de warmere kant; de Paleisrevolutie moest het doen met de staalharde variant. Toch jammer. Want de waarheid voor Under Byen ligt ergens in het midden. Een volgende keer dan maar? Cijfer: 7