Achter de naam Blue Wine gaat Remko Dekker schuil, samen met een aantal Utrechtse muzikanten. Remko is naar verluidt documentaire- en clipmaker en schrijft daarnaast weleens een liedje. Drie daarvan heeft hij opgenomen op de demo-cd 'De L’Eau Lands'. Onder zijn begeleiders vinden we op gitaar René van Barneveld alias Tres Manos, voormalig lid van Urban Dance Squad, en Ronald Visser van onder meer Comedown. In het persbericht worden beide gitaristen nadrukkelijk naar voren geschoven. Bij beluistering van het schijfje blijkt dat dat geen overbodige luxe was. De gitaarpartijen zijn namelijk de enige bestanddelen van de muziek die werkelijk niveau hebben. Het overige instrumentarium zwalkt zich middelmatig door middelmatige nummers. Maar de zang van Dekker vormt het echte probleem. Vooral in de hogere regionen zingt hij ronduit vals, niet charmant vals op een Neil Young-manier, maar echt vals. Wanneer hij niet vals zingt, klinkt hij vooral zeurderig. De beroerde uitspraak van het Engels zorgt ervoor dat het moeilijk wordt de muziek serieus te blijven nemen. De liedjes zijn melancholiek en laidback van toon. Ze bewegen zich voort in een country-achtig idioom dat weg heeft van de muziek van eerder genoemde Neil Young. Wanneer je goed luistert hoor je wel welk gevoel Dekker heeft willen vangen, en dat is best een mooi gevoel. Het was echter een goed idee geweest als hij dat had laten vertolken door een goede zanger en een native speaker naar de teksten had laten kijken. Het inhuren van enkele goede gitaristen was duidelijk niet genoeg. De l'Eau Lands maakt helaas vooral nieuwsgierig naar de filmprojecten van Remko Dekker. Het is te vrezen dat zijn muziek een hobby zal blijven. Gehoord: 'De l’Eau Lands' van Blue Wine (Blue Wine Records)